Abzar İyesi

Abzar İyesi (Tatarca: Абзар иясе ya da Abzar İyäse veya Abzar Atası, Abzar Äbise) - Türk mitolojisinde avlunun koruyucu ruhudur. Abazar İyesi olarak da ifade edilir.

Özellikleri

Evin avlusunda veya bahçesinde yaşar.[1] İnsanların gözüne ancak uzaktan ve değişik hayvan kılıklarına girerek görünür.[2] Her nesnenin bir koruyucu ruhu olduğu için, aslında avlu duvarının bile ayrı bir İyesi vardır.

Batı Sibirya Tatarlarının mitolojik görüşlerindeki "Mal Sahibi", "Ev Sahibi", "Zengi Baba" gibi varlıklara yakınlığı bulunur. Evcil hayvanları sever. Örneğin atların kuyruğunu örmekten çok hoşlanır. Ancak sevmediği ev hayvanlan da vardır.[3] Tatarlar, sık sık hastalanan ve huysuzlanan bu hayvanların Abzar İyesi tarafından öldürüleceğini düşündükleri için, onlan hemen satmayı tercih ederler.

Kimi Türk lehçelerinde şu adlarla da tanınır:

  1. Öğen (Öven, Üven, Övenik, Üvenik) İyesi
  2. Çulan İyesi
  3. Kura İyesi
  4. Tirgen İyesi.[4]

Avlu İyesi olarak da bilinir. Avlu kavramı farklı şive ve lehçelerde farklı sözcüklerle karşılandığı için adı değişmektedir, fakat içerik yaklaşık olarak aynıdır. Sözcük olarak en çok bilinen Abzar İyesidir. Öğen, Çulan, Kura ve Tirgen kelimeleri avlu anlamına gelir. Bunların tamamı bir evin önündeki çevrilmiş yer, çeşitli işlerin görüldüğü alan, bahçe demektir. Avlu İyesi de buralarda yaşar ve gezinir. Abzar Ana (dişi) veya Abzar Ata (erkek) biçimleri yine bu varlığı tanımmlamakta kullanılır.

Bağlantılı Varlıklar

  1. Abzar Ana: Avlunun Koruyucu Ruhu (Dişi). Abzar İyesine ait tüm nitelikleri taşır. Yaşlı bir kadın olduğu söylenir. Aksaçlı bir ninedir. Bazen avluya kuruması için asılmlış olan çamaşırları kaybeder.
  2. Abzar Ata: Avlunun Koruyucu Ruhu (Erkek). Abzar İyesine benzer bir varlıktır. Aksakallı bir dede görünümündedir. Akşam sığır sürüleri dağılırken eve gelen hayvanların doğru yolu bulmlasını sağlar.

Benzer Varlıklar

Türk Kültüründe Avlu

Evin ön bahçesidir. Fakat burada ekim yapılmaz. Düz, boş bir alandır. Evin işlerinin önemli bir kısmı burada yapıldığı ve evin dış dünyadan ayrılan ilk bölümü olduğu için buranın sahiplenilmesi gerekir. Bu nedenle Türk halk inançlarında her nesnenin bir koruyucu ruhu olduğu için, avlunun ve hatta avlu duvarının bile ayrı bir İyesi vardır. Bu alanın dışı, tehlikelere biraz daha açıktır. İnsan hiçbir yerde kendisini evinde olduğu kadar güvende hissedemez. Bu merkezden uzaklaştıkça tehlike algısı artar. Bu alem ve öteki alem arasındaki fark da bu mantığa uygun olarak ortaya çıkar. Bu dünya insanın evidir, ruhlar alemi ise bu evin dışındadır.

Etimoloji

(Ab/Ap) kökünden türemiştir. Kelime kökünde rüzgar anlamı vardır. Kökenbilimsel olarak bakıldığında rüzgarlı yer demektir. Avlu anlamı taşır.

Kaynakça

  1. ↑ Türk Mitolojisi Ansiklopedik Sözlük, Celal Beydili, Yurt Yayınevi (Sayfa - 19)
  2. ↑ Коблов Я. Д., Мифология казанских татар,1910, т.26,в.5 (Rusça)
  3. ↑ Türk Mitolojisi Ansiklopedik Sözlük, Celal Beydili, Yurt Yayınevi (Sayfa - 20)
  4. ↑ Türk Söylence Sözlüğü, Deniz Karakurt, Türkiye, 2011, (OTRS: CC BY-SA 3.0)

Ayrıca bakınız

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 5/4/2014. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.