Altay dilleri teorisi
Altay dilleri teorisi, dilbilgisi edebiyatında bir ‘dil ailesi’ veya ‘topluluğu’ için kullanılan Altay dilleri adıyla, dar olarak üç (Türk, Moğol, Mançu dahil Tunguz), geniş olarak bunlarla birlikte Kore ve kısa bir süreden beri Japon dilinin de yeniden katılması ile, beş dil kastedilir.[1]
Bu teori; Türk, Moğol, Tunguz, Kore ve Japon dillerinin ortak bir kökten çıktığını ve bunların akraba olduğunu kabul eden teorinin adıdır. Teoriye göre bu diller ortak bir ata dilden iniyordu. Ortak ata dil, farazi bir dildi ve tabiatıyla bir adı yoktu. Akrabalık teorisine inananlar bu farazi dile Altay dili (Altayca) adını verdiler. Altay dilinden zaman içinde ayrılarak bağımsız diller hâline gelen akraba diller topluluğuna da “Altay dilleri ailesi” adı verildi. Karşılaştırmalı Altay dilleri bilim alanına Altayistik, bu bilim alanıyla uğraşanlara da Altayist denildi.[2]
Kaşılaştırmalı Altay dil ekolü John Ramsted ile başlamıştır. Onun öğrencisi Nicholas Poppe Altayistik çalışmalarını sürdürmüştür. Gerard Clauson, Mihayloviç Şçerbok ve Gerhard Doerfer ise Altay dil teorisine karşı çıkar. Türkiye'de Ahmet Temir, Talat Tekin, Osman Nedim Tuna gibi Altayistler bulunmaktadır.[3][4]
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ↑ Osman Nedim Tuna, Altay Dilleri Teorisi, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı, İstanbul 1983, s.1. (İlk varyant)
- ↑ Ahmet Bican Ercilasun, Başlangıçtan Günümüze Türk Dili Tarihi, Akçağ Yayınları, Ankara 2010, s. 17. ISBN 978-975-338-589-3
- ↑ http://turkoloji.cu.edu.tr/ESKI%20TURK%20DILI/mehmet_fuat_bozkurt_akrabalik_japonca.pdf
- ↑ http://yunus.hacettepe.edu.tr/~eminey/makaleler/yilmazkbol5.pdf