Dağ iklimi

Dağ iklimi, yüksek bölgelere özgü iklim. En genel ve belirgin özelliği, hava sıcaklığının çevredeki düzlüklere oranla düşük olmasıdır. Terim, özel bir iklim tipini değil, yüksekliği iklim koşullarının çevredeki düzlüklere göre önemli farklılıklar göstermesine yetecek ölçüde fazla olan bölgelerin iklimini tanımlar.

Hava yoğunluğunun düşük olması ile toz ve su buharının azlığı, gün içinde güçlü Güneş ışınlarının doğrudan toprağa ulaşmasına ve gece de ısnının hızla kaçışına neden olur. Çoğu tropik dağlık bölgelerde günlük sıcaklık farklılıkları, mevsim farklılıklarından çok daha büyüktür.

Havanın, dağların ve yüksek bölgelerin rüzgar gören kesimlerinde zorunlu yükselmesi soğumasına neden olur ve havanın su buharını artık tutamayacak kadar soğuması bol yağışlara yol açar. Rüzgar görmeyen kesimler ise, genellikle daha kuraktır. Dağlık bölgelerde kar yağışı yoğundur ve kar örtüsü yılın büyük bölümünde kalkmaz.

Dağlık bölgelerde, düzensiz fiziksel yapı yüzünden birçok yerel rüzgar oluşur. Anabatik ya da yukarı eğimli rüzgarlar, katabatik ya da aşağı eğimli rüzgarlar, yağış rüzgarları (büyük ölçekli, soğuk katabatik) ile dağ ve vadi rüzgarları (vadilerde gün içinde anabatik ve katabatik olarak dönüşüm gösterirler) bunlar arasındadır. Bitki örtüsü yoktur.

Dağlık bölgelerdeki düşük atmosfer basıncı ve oksijen azlığı, genel olarak dağ tutması adı verilen fizyolojik etkiler yaratır. Bununla birlikte çoğu insan, belli bir süre sonunda bu koşullara uyum sağlayabilir.