Net alan derinliği

Citizen Kane filminden bir sahne: dışarıda karda oynayan çocuk ile masadaki şapka dahil her şey, net bir biçimde görüntülenmiş.

Deep focus net alan derinliğini sahnenin önündeki ve arkasındaki objeleri de kapsayacak kadar geniş tutan fotoğrafik ve sinematografik tekniktir. Böylece derinlemesine düzenlenmiş sahnede odak dışı yer bulunmaz ve görüntü seyirciye eş önemde sunulan ön, orta ve arka plandan oluşur. Kısacası, "deep focus" tekniği sayesinde görüntü derinliği daha iyi değerlendirebilir. Bunun karşıtı olan "shallow focus" tekniğinde ise, diyalog içinde olan oyuncular veya önemi vurgulanmak istenen nesneler birbirlerine olabildiğince yakın tutularak, arka plandaki diğer oyuncu ve nesneler bulanık bırakılır.

Sinemada, Orson Welles ile görüntü yönetmeni Gregg Toland "deep focus" tekniğin en bilinen temsilcileri olarak görülür. Özellikle bu ikilinin bir eseri olan Citizen Kane (1941) filmi, söz konusu tekniğin kullanımı için gerçek bir ders kitabı niteliğindedir.

Lakin, Welles ile Toland’dan önce de, 1920’li ve 1930’lu yıllarda, Erich von Stroheim ve Jean Renoir gibi, deep focus tekniğini filmlerinde uygulayan yönetmenler vardı. Toland ile sık sık çalışan William Wyler da deep focus’ı tercih edenler arasındaydı.