Fin mitolojisi

Fin mitolojisi, kökenini bugün Fin halkının çok az bir kısmının inandığı Fin paganizminden alır. Kendileri gibi bir Fin-Ugor kavmi olan Estonlar ile komşuları, Hint-Avrupalı Balt ve İskandinav halklarının mitolojileriyle de pek çok ortak temayı paylaşır. Hatta kimi mitler gene bir Fin-Ugor halkı olan komşuları Laponlardan direkt alınmıştır.

Fin mitolojisi sözlü gelenek, şiirler, şarkılar ve folklorik elementler ile 19.yüzyıla dek oldukça iyi bir şekilde aktarılmıştır.

Baba tanrı Ukko sadece bir doğa ruhuyken, çevre kültürlerin etkisiyle monolatrist manada bir Gök Tanrısına dönüşmüştür. Hayvanların en kutsalı, av kötü geçmesin diye adı asla yüksek sesle anılmayan ayıydı. Ayı, Fince adıyla "Karhu", ataların cisimleşmiş hali olarak görülür ve bu yüzden kendi adından ziyade mesikämmen (nektar patili), otso (kaşlı), kontio (bölge sakini), lakkapoika (bulut meyvesi oğlan), metsän kultaomena (ormanın altın elması) gibi adlarla anılırdı ama asla tanrı olarak kabul edilmezdi.

Fin mitolojisi ve dininin tarihi üzerine yapılan çalışmalar

Fin halk inançlarının tarihte anıldığı ilk yer Lüterci reformist Piskopos Mikael Agricola'nın (1510–1555) 1551'de yazdığı Zebur'un Fince çevirisidir.[1] Agricola, Karelya ve İsveç Finlandiyasındaki ilahlar hakkında kısa bir liste verdi (her bölgeye 12'şer ilah düşüyordu[1][2]), her ilahın yanına farzedilen fonksiyonunu belirten kısa bir mısra da yazdı.[1][3] (Kimi yorumculara göre İsveç Finlandiyasında sadece 11 ilah vardı. Şeytan olan Piru sayılmaz) Bu liste sebebiyle Agricola Fin ilahiyat tarihi araştırmalarının kurucusu sayılır.[1][4] Sonraki araştırmacılar ve öğrenciler Agricola'nın listesini tarihi bir kaynak olarak çokça alıntıladı. Ancak 18.yüzyıl'da pek çok araştırmacı, Agricola'nın listesinde sunulan varlıkların tamamının tanrı olarak kabulünü eleştirmeye başladı.[5] Yapılan pek çok araştırma listedeki varlıkların bir çoğunun tanrıdan ziyade yöresel koruyucu ruhlar, halk hikayesi kahramanları, açıklayıcı mitler, yerel kahramanlar, yerel isimlerle anılan Hristiyan azizleri ve (hatta bir tanesinin) yöresel bir hasat bayramı olduğunu ortaya çıkardı.[6]

1789'da basılan Cristfried Ganander'in Mythologia Fennica'sı, Fin itolojisi hakkındaki ilk gerçek akedemik yayındır. 19. yüzyılda Fin folklörüne duyulan ilgi yoğunlaştı. Elias Lönnrot, J.F. Cajan, M.A. Castrén ve D.E.D. Europaeus gibi akedemisyenler Finlandiya'yı baştan sona dolaştı ve halk şiirlerini, runo (şiir) okuyuculları ile beraber yazıya geçirdi. Bu materyaller ile Kalevala ile birlikte Kanteletar da düzenlendi. Toplanan halk şiirlerinin zenginliği sayesinde içlerindeki Hristiyanlık öncesi motifler daha iyi anlaşılarak, Fin mitolojisi hakkında daha detaylı çalışmaların kapısını açtı.

Dünyanın kökeni ve yapısı

Dünyanın bir tatlı su ördeği yumurtasının patlamasından oluştuğuna inanılır. Gök yüzü ise yumurtanın üst kısmıdır, buna alternatif olarak gök yüzünün kutup yıldızının hemen altında, kuzey kutbundan çıkan direkle tutulan bir tente olduğu da söylenir.

Yıldızların hareketleri, gök kubbenin kuzey yıldızı ve kendi etrafındaki dönüşü ile açıklanır. Kuzey kutpunda bu dönüş yüzünden büyük bir girdap olduğu kabul edilir. Bu girdap ruhların ölüler dünyası Tuonela'ya gittiği kapıdır.

Dünyanın düz olduğuna inanılır. Dünyanın kenarları olan Lintukoto (kuşların yuvası), kuların kışın yaşadığı sıcak ülkedir. Samanyoluna Linnunrata (kuşların patikası) adı verilir. Çünkü kuşların Lintukoto'ya onu izleyerek gittiğine inanılır. Bilimsel veriler de göçmen kuşların, güneydeki sıcak bölgelere göç ederken samanyolu'nu kullandıklarını saptamıştır. Lintukoto'nun modern anlamı daha çok, "cennetvârî, mutluluk getiren, sıcak ve huzurlu yer" anlamındadır.

Ayrıca kuşların yeni doğanlara ruh getirme, ölenlerinse ruhlarını alıp götürme görevleri bulunur. Kimi bölgelerde uyku sırasında ruhun kaçmasını önlemek için başucuna tahta kuşlar konur. Bu Sielulintu (ruh kuşu), kişinin ruhunun rüya aleminde dolaşırken yolunu kaybolup gitmesine mânî olur.

Tatlı su ördeğinin hikâyelerde, taş resimlerinde ve oymalarda sıkça görülmesi onun bize eski Finlerde ne kadar önemli bir yer tuttuğunu gösterir.

Tuonela, ölülerin ülkesi

Tuonela ölülerin ülkesiydi. İyi kötü ayırmadan tüm ölülerin yaşadığı, yer altındaki bir yurt veya şehirdi. Herkesin sonsuza kadar uyuduğu karanlık ve cansız bir yerdi. Cesur şamanlar hâlen transa geçerek, atalarının rehberliğinde Tuonela'yı gezebilir. Tuonela seyahati için ruh Tuonela'nın karanlık nehrini geçmelidir. Eğer geçerli bir sebebi varsa bir bot gelir ve onu karşıya geçirir. Pek çok zaman şamanlar gardiyanları ölü olduklarına inandırıp kandırarak geçerler.

Ukko, göğün ve şimşeğin tanrısı

Ukko ("yaşlı adam") göğün, havanın ve mahsüllerin tanrısıydı. Fin mitolojisinin en bilinen tanrısıdır ve Fince yıldırım anlamına gelen "ukkonen" (küçük Ukko) veya "ukonilma" (Ukko'nun havası) kelimeleri onun adından gelir. Kalevalada gökyüzündeki şeylerin tanrısı olarak, "ylijumala" (üsttanrı) adıyla da anılır. Mitlerdeki tüm varlığı doğal etmenlerin çağrılması şeklinde olur.

Ukko'nun kökeni muhtemelen Baltların Perkons isimli yıldırım tanrısı veya daha eski bir Fin gök tanrısı olan İlmarinen ile alakalıdır. Ayrıca Thor da Perkons ile ilgilidir. Gök Tanrısı olarak Ukko İlmarinen'in yerini alınca, Ilmarinen bir demirci kahramana veya kaya tanrısı haline geldi. Kalevala'da, İlmarinen gök kubbedeki yıldızları yapıp ve sihirli değirmen Sampo'yu inşa eder.

Ukko'nun silâhı şimşeğe vurulmuş, çekiç, balta veya kılıçtır. Ukko karısı Akka ile evlendiğinde bir şimşek fırtınası çıkmıştı. Ukko şimşek fırtınalarını ayrıca bulutların arasında arabasıyla gezerek de çıkarır. Ukko'nun çekici Vasara ("çekiç") muhtemelen kayık şekilli bir taş baltaydı. Metal çağında, taş aletler terk edilince, taş aletlerin kökenleri gizemli hâle gelmişti. Ukko'nun çarpınca şimşekler çıkaran taş başlı silahları olduğuna inanılırdı. Şamanlar taş baltaları iyileştirme ve güç verme özellikleri olduğu gerekçesi ile biriktirirlerdi.

Testere duruşlu engerek, şimşeğin sembolü kabul edilirdi.

Tanrılar

Ruhlar

Kahramanlar, canavarlar ve karakterler

Mekânlar

Hayvanlar

Eşyalar

Ayrıca bakınız

Çevirisi yapılan orijinal İngilizce Wikipedia sayfası: https://en.wikipedia.org/wiki/Finnish_mythology

Notlar

  1. 1 2 3 4 Pentikäinen, 1999, p. 7.
  2. ↑ Virtanen & Dubois, pp. 18.
  3. ↑ Pentikäinen, 1999, p. 236.
  4. ↑ Pentikäinen, 1999, p. 235.
  5. ↑ Pentikäinen, 1999, p. 8.
  6. ↑ Talve, 1997, p. 227.
  7. ↑ Akka on Godchecker

Kaynakça

This article is issued from Vikipedi - version of the 7/26/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.