Kenji Mizoguchi
Kenci Mizoguçi (Japonca: 溝口 健二 Mizoguçi Kenci; d. 16 Mayıs 1898, Tokyo - ö. 24 Ağustos 1956, Kyoto, Japonya), Japon sinema yönetmeni. Görsel açıdan etkileyici filmlerinde gerçekliğin doğası, modern ve geleneksel değerlerin çatışması, kadındaki sevginin arındırıcı niteliği gibi konuları işlemiştir.
Resim öğrenimi gördükten ve kısa bir süre Kobe kentinde yayımlanan Kobe Soshin Daily News gazetesinde reklam tasarımcısı olarak çalıştıktan sonra 1919'da Tokyo'ya döndü. Nikkatsu Film Şirketi'nde oyunculuğa başladı. Üç yıl sonra yönetmen oldu.
Gaito no suketçi (1925; Sokak Skeçleri) ve Kami-ningyo haru no sasayaki (1926; Kağıttan Bir Bebeğin Bahar Fısıltısı) adlı filmleriyle 1930'larda Japon sinemasında gelişen gerçekçiliğe öncülük etti. 1920'ler ve 1930'lardaki önemli filmler arasında, dönemin toplumsal sorunlarını ele alan Tokyo koşinkyoku (1929; Tokyo Marşı) ve Tokai kokyogaku (1929; Tokyo Senfonisi) ile geleneksel değerlerin modern Japon toplumunca reddedilmesini işleyen Gion no şimai (1936; Gion'un Kız Kardeşleri) ve Naniva ereci (1936; Naniva Ağıtı) sayılabilir.
Mizoguchi Zangiku monogatari (1939; Son Krizantemlerin Öyküsü) filmiyle Meici döneminde (1868-1912) geçen uzun bir çağ filmleri dizisini başlattı. II. Dünya Savaşı nedeniyle tartışmalı konulardan uzak durduğu dizide savaş sonrasında modern yaşamın sorunlarına artan ölçüde yer verdi. Japon sinemasının en güzel filmlerinden biri sayılan Ugetsu monogatari (1953; Yağmurdan Sonraki Soluk Ayın Öyküleri) çağ filmlerinin başarılı bir örneğidir. Gerçekliğin doğası üzerine bir inceleme oluşuyla ve denetimli kamera hareketleriyle yaratılan mekan duygusuyla dikkati çeken Ugetsu savaş sonrası Japonya'sı üzerine alegorik bir yorumudur. Mizoguçi'nin savaş sonrası yapıtları kadınları konu alan en önemli filmlerinden bazılarını da içerir. Bunların arasında Japonya'nın özgürlüğünü kazanmış ilk kadınlarından birinin yaşamöyküsü olan Coyu Sumako-no-koi (1947; Oyuncu Sumako'nun Aşkı), Yoru no onnataçi (1948; Gecenin Kadınları) ve Akasen çitai (1956; Kırmızı Işıklı Semt) sayılabilir.
Kimi çağdaş sorunları gerçekçi bir biçimde betimlediğinde ve eski Japon efsaneleri ele alıp düşçülüğe ve aşırı bir inceliğe sürüklendiğinde, ince ve kesin olan üslubu, her zaman tanık olunan şiirsel bir anlatım ve eşsiz bir dekor anlayışıyla belirginleşir.
Filmografi
Kimileri Japon sinemasının en önemli yapıtlarından olan yüze yakın filmlerin bazıları;
- Gaito no suketçi (1925; Sokak Skeçleri)
- Kami-ningyo haru no sasayaki (1926; Kağıttan Bir Bebeğin Bahar Fısıltısı)
- Tokyo koşinkyoku (1929; Tokyo Marşı)
- Tokai kokyogaku (1929; Tokyo Senfonisi)
- Furusato (1930)
- Taki no şiraito (1933)
- Gion matsuri (1933)
- Gion no şimai (1936; Gion'un Kız Kardeşleri)
- Naniva ereci (1936; Naniva Ağıtı)
- Mizoguchi Zangiku monogatari (1939; Son Krizantemlerin Öyküsü)
- Naniva onna (1940)
- Genroku Çuşingura (1941-42)
- Ugetsu monogatari (1953; Yağmurdan Sonraki Soluk Ayın Öyküleri)
- Coyu Sumako-no-koi (1947; Oyuncu Sumako'nun Aşkı)
- Yoru no onnataçi (1948; Gecenin Kadınları)
- Saikaku içidai onna (1952)
- Gion bayaşi (1953)
- Sanşo dayu (1954)
- Çikamatsu monogatari (1954)
- Şin heike monogatari (1955)
- Akasen çitai (1956; Kırmızı Işıklı Semt)