Mataram Sultanlığı
Mataram Sultanlığı, Cava'da 16. yüzyıl sonlarından Felemenklilerin Endonezya'da iktidarı ele geçirdikleri 18. yüzyıla değin varlığını sürdüren büyük krallık. Başlangıçta Pacang'a bağlıyken bu devlete karşı bir zafer kazanarak ilk Mataram kralı olan Senapati (sonradan Adivicoyo) döneminde güçlenmiştir. Senapati Cava'nın doğu ve orta kesimlerini birleştirmeye çalışmışsa da bunda fazla başarılı olamamıştır.
Felemenkilerin bölgeye girdikleri 1613'te tahta çıkan Sultan Agung döneminde Mataram'ın sınırları Cava'nın büyük bölümünü kapsayacak biçimde genişledi. Agung başta Surabaya ve Madura olmak üzere Cava'nın kuzeyindeki bazı liman kentlerini ele geçirdikten sonra, Batavia'yı Birleşik Doğu Hindistan Kumpanyası'ndan geri almaya çalıştı. Bu amaçla 1628 ve 1629'da bölgeye iki başarısız saldırı düzenledi. Ayrıca Cava'nın doğu ucundaki Balambangan ve Bali'ye cihad açtı. Ardından ülkesini kalkındırma çabalarına ağırlık verdi. Cava'nın orta kesimlerinde yaşayanları görece seyrek nüfuslu Krawang'a yerleştirdi ve adalar arasında yapılan ticareti destekledi. Öte yandan İslam dinini Hindu-Cava geleneğine uyarladı ve 1633'te İslam ve Cava uygulamalarına dayanan yeni bir takvim benimsedi. Sultan Agung döneminde sanat alanında İslam ve Hindu-Cava öğelerinin karışımından oluşan bir üslup gelişti.
Sultan Agung'un 1645'te ölmesinden sonra zayıflamaya başlayan Mataram, 18. yüzyıl ortalarında Birleşik Doğu Hindistan Kumpanyası karşısında hem güç, hem de toprak kaybına uğradı. 1749'da Mataram kumpanyaya bağlı bir devlet durumuna gelmişti. Aynı dönemde çıkan veraset savaşları, Mataram'ın 1755'te doğu ve batı bölgeleri olarak ikiye bölünmesiyle sonuçlandı (Gianti Anlaşması). İki yıl sonra ise ülke üç ayrı bölgeye bölündü.[1]