Teveccüh
Teveccüh, kelime anlamı olarak bir yana doğru yönelme, yüzünü çevirme, güler yüz gösterme, yakınlık duyma, hoşlanma, sevme gibi anlamlara gelen tasavvufi bir kelimedir, terimdir.
Teveccüh, mürşidin nazarı ve nefesiyle müridini etkileyip onu bir bakıma ruhi yükselişe hazırlamasıdır. İlm-i ledünde ve tarikat yolunda ilerlemenin en önemli rükünlerindendir.
Mürşidin teveccühü, güneşe tutulan büyütecin yoğunlaştırdığı güneş ışınlarının temas ettiği maddeleri yakmasına benzer. Cenâb-ı Hakk’ın zat tecellisine mazhar olmuş bir velinin, Allahu Teâlâ’nın izni ile nazar etmesi veya başka yollarla talebesinin kalbindeki mâsiva ve dünya sevgisini, günah lekelerini temizlemesi; yerini feyiz, marifet, ilim ve hikmetle doldurması, onu yüksek derecelere kavuşturması bu yolla olur.
Teveccühün, müridden mürşide doğru olanına “rabıta-i muhabbet” denir. Mürid, mürşidinin ruhaniyetine muhabbet yoluyla teveccüh edince, mürşidin ruhaniyeti onun batınında feyiz tesiri gösterir, o feyiz de beşeri zaaf ve sıfatları izale eder. Müridi tedricen mürşidinin boyasıyla boyar. Bu sevgi sonucunda kalbi beraberlik oluşur. Unutulmamalı ki teveccüh, mürşidin zatından değil, onun gönül aynasına akseden Cenâb-ı Hakk’ın nurundandır.