Yoğunluk fonksiyonları teorisi
Yoğunluk Fonksiyoneli Teorisi (YFT)
1927’de Thomas ve Fermi birbirleirnden bağımsız olarak yoğunluk fonksiyoneli teorisini geliştirdiler. Bu bilim insnalarının çalışmalarını temel alan Hohenberg ve Kohn teoremleri ve onun devamı olan Kohn–Sham teoremleri Yoğunluk Fonksiyonu Teorisi’nin temelini oluşturdu. Yoğunluk fonksiyoneli teorisi hesapsal kuantum mekanik modelleme metodudur. Bu metod, fizik, kimya ve malzeme bilimlerinde, özel bir atomun, molekülün veya yoğunlaştırılmış fazın elektronik yapıyısını incelemede kullanılır.[1] Bu teoride, çok elektronlu sistemlerin özellikleri, fonksiyonellerle tanımlanır örneğin diğer bir fonksiyonu fonksiyonu. Bu durum özel bir biçimde elektron yoğunluğuna bağlıdır. Yoğunluk fonksiyonları teorisi adı, elektron yoğunlukları fonksiyonellerinin kullanılmasından ileri gelir. YFT, katı hal fiziğinde, hesapsal fizikte ve hesapsal kimyada popüler ve yaygın olarak kullanılmaktadır.
Born-Oppenheimer yaklaşımı
Bu yaklaşımda, çekirdeğin hareketi, elektronların hareketine göre kıyaslandığında son derece yavaş olduğundan, ihmal edilir. Elektronlar, sabit bir çekirdeğin etrafında hareket ediyormuş gibi kabul edilir. Yoğunluk fonksiyonları teorisine "Değiş-tokuş" ve "Etkileşim" fonksiyonelleri ilave edilerek geliştirildi.
Kaynakçalar
- ↑ Essentials of Computational Chemistry, 2nd Eddition, Christopher J. Cramer, 2004