Çin Dilleri

Çin dillerinin coğrafi dağılımı

Çin dilleri[1][2] ya da Çin dil ailesi[3](Çince: 中国方言/中國方言 pinyin: zhongguo fāngyán; Çin bölgesel dilleri, ya da lehçeleri[4]), Çin'de yaşayan Hanlıların konuştuğu dillerin tümüne verilen addır. Çin-Tibet dil ailesine dahil iki koldan birini oluşturmaktadır. Bunlar Sinitik diller olarak da adlandırılır.

Dünyadaki 1 milyardan fazla kişinin anadili olarak kabul edilen Çince, tamamen ayrı birer dil olarak kabul edilebilecek kadar farklı diyalektlerden oluşmuştur. Çinliler, bu dilleri diyalekt teriminin karşılığı olarak kullandıkları fangyan (方言, bölgesel konuşma) terimi ile adlandırsa da genelde dilbilimciler tarafından konuşma dili olarak Çincenin bir dil değil bir dil ailesi olduğu kabul edilir. Bu aileye dahil 14 temel dilden en çok kullanıcısı olanlar; Mandarin, Kantonca, Min ve Hakka'dır.[5]

Konuşma ve Yazı

Çinliler yazı dili (Wen, 文) ile konuşma dili (Yu, 语) arasında kesin bir ayrım yaparlar. Konuşulan değişik Çin dillerini de fangyan, bölgesel lehçeler olarak tanımlarlar. Ancak dilbilimde kullanılan karşılıklı anlaşılabilirlik[6] kriterleri açısından yaklaşıldığında bu lehçeler arasındaki farklar her birinin farklı diller olarak değerlendirmelerine yeterlidir.[7]

Tüm bu farklılıklara rağmen yazı dili (漢字-Hanzi) neredeyse ortaktır. M.Ö. 3. yüzyılda ortaya çıkan ortak yazı dili, 20.Yüzyıl'da Mandarin dili esas alınarak yapılandırılmıştır. Hong Kong ve Tayvan'da kullanılan Çince karakterler, geleneksel Çince karakterler esas alınarak yazılır.

Sinitik dillerin kolları

Mandarin (guan, 官话/官話), Kuzey dili (北方話/北方话) olarak da adlandırılır. Yaklaşık 836 milyon konuşanı bulunmaktadır. Bu gruba dahil lehçeler Çin'in kuzey ve güneybatı bölgelerinde konuşulur. Günlük dilde Mandarin, ya da Çince olarak adlandırılan resmi dil Putonghua ile karıştırılmamalıdır.

Wu 吴语/吳語, Jiangsu ve Zhejiang bölgelerinde 77 milyon kişi tarafından konuşulur. En yaygın lehçesi Şangayca'dır.

Min dilleri (闽语/閩語), Fujian ve Tayvan ile birlikte Güneydoğu Asya'nın çeşitli bölgelerinde 60 milyon kişi tarafından konuşulmaktadır. Bu lehçeler arasında Min Nan (güney Min), Min Dong (Doğu Min), Min Bei (kuzey) ve Min Zhong (orta) ayrı birer dil olarak değerlendirilir.

Kantonca (Yue 粤语/粵語), Guangdong, Guangxi, Hong Kong, Macau, Güneydoğu Asya ve yurtdışındaki Çinli gruplar arasında 71 milyon kişi tarafından yaygın olarak konuşulur.

Genellikle Sinitik dil ailesine dahil 14 dil grubu bulunduğu kabul edilir,[8] bunlar:

Çin dil ailesine dahil tüm diller tonlu dillerdir. Ancak kullanılan ton sayısı diller arasında büyük farklılıklar gösterir. Kuzey Çin'de kimi diller 3 ton kullanırken, Güney Çin'de konuşulan kimi dillerde 8 ya da 10 ton kullanılır.

Ayrıca bakınız

Referanslar

  1. ↑ Gruyter Walter de, Problems in Comparative Chinese Dialectology: The Classification of Miin 2000, p.3
  2. ↑ The New Encyclopaedia Britannica, p.577
  3. ↑ Li Charles N.,Thompson Sandra A., Mandarin Chinese: A Functional Reference Grammar, University of California Press, 1981, p. 2
  4. ↑ Gruyter Walter de, Problems in Comparative Chinese Dialectology: The Classification of Miin 2000, p.4
  5. ↑ Chinois parle
  6. ↑ Aikhenvald A. Y., Dixon Robert M. W. Areal Diffusion and Genetic Inheritance: Problems in Comparative, 2001, Oxford University Press, p.330 The spoken forms of Chinese languages are not muttually intelligible: a speaker of Suzhouese, a Wu dialect, will not understand a compatriot from Quanzhou, who speaks a Southern Min dialect.
  7. ↑ Glossika: Within Chinese, several languages can be distinguished. Often these are confused with dialects, but these languages are not mutually intelligible and some differ more than the European languages that neighbor each other.
  8. ↑ Ethnologue report for Chinese

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 1/10/2017. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.