Davudî İsmailîlik
Davudî İsmailîlik veya Davudî İsmailîyye, Nizarî İsmailîlik'ten sonraki en yaygın İsmailiyye koludur. Kökeni birçok ayrışmaya dayanmaktadır. 1094 yılında Fâtımî Hâlifesi ve sultanı Ebû Tamîm Ma’add el-Mûstensir bil-Lâh'ın ölümünün ardından halef oğul Nizâr'ın yerine yerine daha küçük olan ʿAhmed el-Mustâ‘lî vezir El-Melik el-Efdâl ibn Bedr el-Cemâli Şehenşâh tarafından tahta geçirilmiş ve imâm olarak ilân edilmiştir.
Nizâr el-Mustafâ'nın taraftarları Nizarî İsmâilîyye'yi oluşturarak ayrılırken, daha sonraları ʿAhmed el-Mustâ‘lî'nin taraftarları sayılan Mustâlîlik kolu ise yine bir taht karmaşası sonucu Hâfızîler ve Tâyyibîler olarak ikiye ayrılmıştır.
Tarihçe
Daha sonra ise Tâyyibî kolu tekrar büyük bir ayrışmaya sahne olmuş, 1592 yılında Süleyman bin Hassan’ın Hindistan'daki 27nci Dâ'î el-Mutlak olan Seyyidnâ Davûd Bin Kutub Şah’ı tanımaması üzerine, Yemen'de "Ehl-i Hakk" olarak da bilinen Süleymânî Buhra oluşmuştur. Böylece Tâyyibîliğin ikiye bölünmesi üzerine Hindistan'da Davudî İsmâilîlik, Yemen'de de Süleymanî İsmâilîlik kolları ortaya çıkmıştır.
Günümüzde ise bu Fâtımî-Tâyyibî-Davûdîlik dâvet hareketinin başında Elli Üçüncü Dâ'î el-Mutlak olan El-Cemeâ't-us Seifiyeh Akademisi eski Rektörü[1] Syedna "Mufaddal Seif’ûd-Dîn"[2] bulunmaktadır.
İsmâilîlik soy ağacı
| 2. İmâm Hüseyin | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| 3. İmâm Ali Zeyn el-Âb’ı-Dîn | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| 4. İmâm Muhammed el-Bakır | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| İmamîlik | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| 5. İmâm Câ'fer-i Sâdık | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Kaynakça
Bibliyografya
- Davûdî-Tâyyibî Seyidnâlar
- Chronological List of Duatil Mutlaqin)
- Daftary, Farhad, The Ismaili, Their History and Doctrine(Chapter -Mustalian Ismailism-p. 300-310)
- Lathan, Young, Religion, Learning and Science
- Bacharach, Joseph W. Meri, Medieval Islamic Civilisation
- Bin Hasan, Idris, Uyun al-akhbar (Bin Hasan was the 19th Da'i of the Dawoodi Bohra. This volume is a history of the Ismaili community from its origins up to the 12th century CE, the period of the Fatimid caliphs al-Mustansir (d. 487/1094), the time of Musta‘lian rulers including al-Musta‘li (d. 495/1101) and al-Amir (d. 524/1130), and then the Tayyibi Ismaili community in Yemen.)