1960'lardaki karşı kültür

Britanya merkezli Campaign for Nuclear Disarmament ("Nükleer Silahsızlanma Kampanyası")'ın tasarladığı ve ilk kez kullandığı Barış Sembolü, karşı kültür devrinin önemli bir sembolü oldu.

1960'lardaki karşı kültür, en çok Birleşik Devletler ve Birleşik Krallık'ta gelişip 1956 ve 1974 yılları arasında Batı dünyası çapında yayılmış bir kültürel harekete verilen isim.^[1] Hareket, ABD hükûmetinin Vietnam'da işlediği askeri müdahelesi sırasında büyüdü.^[2] Dönemden birçok akademisyen, hareketinin 1956 ile 1972 yılları arasında doruğuna ulaştığını inanmaktadır.

1960'lar geçince Vietnam'daki savaş, ırk ilişkileri, cinsel töreler, kadın hakları, geleneksel otorite usulleri, psikoaktif maddeler ile deneyim ve Amerikan Rüyası ile ilgili çelişkili bakış açılarına dair Amerikan toplumundaki yaygın gerilimler kamu meydanda giderek daha büyük bir rol oynadılar. Britanyalı grup The Beatles'ın pop müziği ve değişim ve deneyime vurgulu olan bir gençlik altkültürünün hızla evrimleşmesine yol veren hippi kültürünün eşzamanlı yükselişi gibi yeni kültürel şekiller ortaya çıktı. The Beatles'ın yanı sıra Birleşik Krallık ve Amerika'dan birçok şarkı yazarı, şarkıcı ve müzik grubu karşıkültür hareketini etkiledi.

1958'de Londra'daki Trafalgar Meydanı'nda^[3] bir sivil itaatsizlik eylemi olarak 60.000-100.000 barışsever öğrenci ve pasifist, sonradan "Ban the Bomb" ("bombayı yasakla") isimli bir dizi gösteri haline gelen bir protestoya toplandılar; bu toplantıdan ilk karşı kültür gruplarından ortaya çıktı. Barış sembolü bu Britanyalı grup tarafından tasarlandı ve bu sembol barış, özgürlük ve hippiliğin en çok tanınan sembolü olmuştur.^[4]

Sosyal antropolog Jentri Anders, incelediği ve içinde yaşadığı bir karşı kültür topluluğunda çok sayıda özgürlüğünün desteklendiğini fark etti: "kendi potansiyelini keşfetme özgürlüğü, kendi kendiliğini yaratma özgürlüğü, kişisel ifade özgürlüğü, zamanlamaktan özgürlük, sıkı tanımlanmış roller ve hiyerarşik statülerden özgürlük...". Ek olarak Anders, karşı kültür hareketinden bazı kişilerin çocukluk eğitiminin "estetik duyu, doğa sevgisi, müzik tutkusu, özyansıtma isteği ve açıkça işaretlenmiş bağımsızlık" ile yüreklendiren bir hâle değiştirilmesini istediler.^[5]

Kaynakça

1. Anderson, Terry H. (1995). The Movement and the Sixties. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-510457-8. 
2. Hirsch, E. D. (1993). The Dictionary of Cultural Literacy. Houghton Mifflin. s. s. 419. ISBN 978-0-395-65597-9. 
3. Bayman, Hannah (11 Nisan 2004). "'Why I'm back to ban the bomb'" (İngilizce). BBC News. 23 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20071023074553/http://news.bbc.co.uk:80/1/hi/england/berkshire/3592623.stm. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2011. 
4. "1960: Thousands protest against H-bomb" (İngilizce). BBC News. 23 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20121023132427/http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/april/18/newsid_2909000/2909881.stm. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2011. 
5. Anders, Jentri (1990) (İngilizce). Beyond Counterculture. Washington State University Press. ISBN 978-0-87422-060-5.