Adad
Adad, (Ramman (Raman)), Babil ve Asur'da İklim (Fırtına ve Yağmur) Tanrısı. Farklı isimlerinden Ramman sözcüğü fırtına, Adad ise şimşek demektir.[1]
Büyük olasılıkla Suriye bölgesinde ortaya çıktı ve önce Addu (MÖ 3.-2. binyıllar), sonra Haddad (MÖ 1. binyıl) olarak adlandırıldı. Adad adı Mezopotamya'da MÖ 3000'lerin sonuna doğru Batı Samiler (Amorlular) tarafından getirilmiş olabilir. MÖ 2000'e doğru Mezopotamya'da önemli bir tanrı olarak kabul edildi ve özellikle Asur'da büyük saygınlık kazandı. Adad'ın Batı Samilerdeki karşılığı Hadad, Sümerlerdeki karşılığı ise İşkur'dur.
Adad hem can veren, hem can alan ikili bir özelliğe sahipti. Dostları için yağdırdığı yağmurlarla toprağın yiyecek, şarap ve tahıl vermesini sağlar, bu nedenle de ona Bereket Tanrısı denirdi. Düşmanlarına karşı öfkesinin belirtileri olan fırtına ve kasırgalarla karanlık, yoksulluk ve ölüm getirirdi. Boğa ve aslan onun kutsal hayvanlarıydı. Adad'ın babası Cennet Tanrısı Anu idi, ama tüm toprakların ve göklerin tanrısı Bel'in oğlu olarak da tanımlanırdı. Eşi Şalaş'ın adı, Hurri adlarını anımsatmaktadır. Adad'ın simgesi servi, kutsal sayısı ise 6 idi.
Adad'ın adı resmi tanrılar listesinde sık sık Sin-Şamaş-Adad üçlüsünde ve üçüncü sırada görünür. Daha sık rastlanan Sin-Şamaş-İştar üçlüsündeki İştar’ın yerini alır
Babil, Asur ve Aleppo'da (Halep) aynı zamanda Kehanet Tanrısı olarak kabul edilirdi. Babil ve Asur gibi Mezopotamya'nın önemli birçok kent ve kasabasında ona tapılmasına karşın, büyük tanrılardan farklı olarak, Adad'a özgü tapınak bulunmadığı sanılmaktadır.