NGC 1365

Koordinat: 03s 33d 36,4sn; -36º 08' 25″

NGC 1365

ESO tarafından elde edilen NGC 1365 fotoğrafı.
Kaynak: ESO.
Gözlem verisi
Dönem J2000
Takımyıldız Ocak
Bahar açısı (α) 03s 33d 36.4sn[1]
Yükselim (δ) -36° 08 25[1]
Galaksi sınıfı (R')SBb(s)b Sy1.8[1]
Açısal boyut  (V) 11′.2 × 6′.2[1]
Görünür parlaklık  (V) 10.3[1]
Yüzey parlaklığı  (SB) 13,9[2]
Fiziksel özellikler
Bağlı birlik Ocak kümesi
kırmızıya kayma (+5457 ± 3) ∙ 10-6[1]
Dikey hız +1636 ± 1 km/sn[1]
Uzaklık 56.2 ± 2.6 MIy (17.2 ± 0.8 Mpc)[3]
Yarıçap 80,000 Iy
Tarihçe
Kâşif İskoçya James Dunlop
Keşif yılı 1826
Katalog başlıkları
NGC 1365 • GC 731 • IRAS 03317-3618 • ESO 358-17 • h 2552 • MCG -6-8-26 • PGC 13179 • SGC 033141-3618.4 • Dun 562 • VV 825 • HIPASS J0333-36
Ayrıca bakınız:
Galaksi
Galaksiler listesi

NGC 1365, Ocak takımyıldızı yönünde yaklaşık olarak 56 milyon ışık yılı uzaklıkta bulunan bir çubuklu sarmal gökada. James Dunlop tarafından 24 Kasım 1826 tarihinde keşfedilmiştir.

Görünen büyüklüğü 50″ × 40″ olan gökadanın çekirdiği ovale benzemektedir.[4] Çarpıcı bir çubuğa sahip olan gökada, çubuklu sarmal gökadalara verilebilecek en güzel örneklerdendir ve Tip 2 Seyfert Gökadasıdır. Dünya'dan bakıldığında saat yönünde dönmektedir ve bir turu yaklaşık olarak 350 milyon yıl sürer. Diğer sarmal gökadalarda olduğu gibi merkezinde kara delik bulunmaktadır.

NGC 1365 içerisinde 2001du, 1983V, ve 1957C süpernovaları gözlemlenmiştir.

NGC 1365'in merkez bölgesinde görülen toz hatları

Ayrıca bakınız

Dış bağlantılar

Kaynaklar

  1. 1 2 3 4 5 6 7 "NASA/IPAC Extragalactic Database". NGC 1365 için sonuçlar. 14 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20110514100451/http://nedwww.ipac.caltech.edu/. Erişim tarihi: 10-07-2006.
  2. SEDS
  3. Jensen, Joseph B.; Tonry, John L.; Barris, Brian J.; Thompson, Rodger I.; Liu, Michael C.; Rieke, Marcia J.; Ajhar, Edward A.; Blakeslee, John P. (February 2003). "Measuring Distances and Probing the Unresolved Stellar Populations of Galaxies Using Infrared Surface Brightness Fluctuations". Astrophysical Journal 583 (2): 712–726. DOI:10.1086/345430. http://adsabs.harvard.edu/abs/2003ApJ...583..712J.
  4. Kepple, George Robert; Glen W. Sanner (1998). The Night Sky Observer's Guide, Volume 1. Willmann-Bell, Inc.. s. 198. ISBN 0-943396-58-1.
This article is issued from Vikipedi - version of the 4/2/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.