Stalinizm

Siyaset serisinden
Komünizm
Stalin 1949 yılında
Troçki (ortada) 1940 yılında

Stalinizm, 1928-1953 yılları arasında Sovyetler Birliği’ni yöneten Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri Josef Stalin’in uyguladığı siyasi sistemde kullanılan Marksist-Leninist ideolojinin teori ve pratiğini anlatır.[1]

Kullanım

Terim ilk kez olumlu anlamda Lazar Kaganoviç tarafından dile getirilmiş ama Stalin tarafından reddedilmiştir. Kullanım özellikle 1930’lu yıllarda uluslararası kamuoyunda Stalin ile Lev Troçki arasındaki siyasi kavga sırasında yaygınlaştı. Sol siyasi hareketler içinde Stalin'i sahiplenen Karl Marks, Friedrich Engels, Vladimir Lenin ve Mao Zedong taraftarları kendilerini Stalinist olarak tanımlamazlar. Bu kesimler kendilerini "Marksist-Leninist" sıfatıyla anarlar. Rusya’da ise toplum Stalin konusunda bölünmüş durumdadır.[2]

Stalinist uygulamalar

Stalinizm bir ideolojiden çok bir yönetim şeklini tanımlar. Stalin ideoloji olarak marksizm leninizmi benimsemiştir ve kendisini Marks ve Lenin gibi teorisyen olarak değil Sovyetler Birliğinin kurucusu olarak gösterir. Buradan bakıldığında stalinizm Marks ve Lenin’in fikirlerinin bir yorumlanışı, toplumun değişen yapısının ihtiyaçlarına karşı yeni uygulamaların yapılmasını kapsar. Bu fikrin karşıtları ise stalinizmin Marks ve Lenin’in fikirlerinin devamı değil çarpıtılması olduğunu öne sürmektedir. Özellikle Stalin karşıtı olan troçkistler, stalinizmin iktidarı almak için marksist söylemi kullanan karşı-devrimci bir hareket olduğunu iddia etmektedir.

Rusya’da Ekim Devrimi’ni izleyen dönemde 1917-1924 yılları arasında Lenin, Troçki ve Stalin sürekli olarak birlikte görünseler de fikir ayrılıkları hiç ortadan kaybolmamıştır. Troçki ile ideolojik tartışmalarında Stalin, ileri sanayileşmiş ülkelerdeki işçi sınıfına aşırı önem verildiğini ileri sürecektir.[3] Ayrıca Stalin, devrimci süreçte Troçki’nin köylülüğe yeterince önem vermediğini ileri sürer. Komünist teoriye Stalin tarafından yapılan katkılar şöyle sıralanabilir:

  1. Stalin tarafından 1913 yılında yazılan Marksizm ve Ulusal Sorun adlı eser[4]
  2. Tek ülkede sosyalizm
  3. Sosyalizmin geliştikçe sınıf savaşımının şiddetinin artırılması

Tek ülkede sosyalizm

Lenin'in 1924'teki ölümünden sonra Sovyet idaresi bir ikilemle karşı karşıya kaldı: Troçki yanlıları, devrimin tüm dünyaya yayılması için özellikle sanayileşmiş batı toplumlarında teşvik edilmesi gerektiğini savunuyor, bunu siyasetlerinin önceliği olarak görüyorlardı. Aksi halde, SSCB'nin sosyalist bir devlet olarak var olamayacağını, kapitalist devletlerin baskısı karşısında yıkılacağını ileri sürüyorlardı. Bu görüşe karşı, Stalin ve yandaşları sosyalizmin önce sadece SSCB'de sağlam bir şekilde kurulmasının mümkün ve gerektiğini savunuyorlardı. Tek ülkede sosyalizmin kurulması için, SSCB'nin gelişmiş ülkelerin rejimlerine karşı bir tehdit olmadığını, onlarla birlikte var olabileceğini göstermek gerekliydi. Troçkistler, Stalin'in bu politikasını dünya çapında devrim fırsatını kaçıran büyük bir hata ve Marksizme ihanet olarak yorumladılar. Stalin'in tek ülkede sosyalizm politikası, elbette bir dünya devrimini desteklemekten daha az riskliydi. Böylece konumunu pekiştiren Sovyet yönetimi, ülkenin sanayileşmesi ve askeri olarak güçlenmesi için gerekli adımları attı. Bu siyasetler sonucunda SSCB, dünyanın en önemli güçlerinden biri haline geldi. Troçkistler, tahminlerinin aksine SSCB'nin tek başına kendi rejimiyle var olabilmesini, bu rejimin gerçek bir sosyalist rejim değil, bürokratik yozlaşmaya uğramış bir işçi devleti olduğunu söyleyerek açıkladılar.

Sınıf savaşımının şiddetlenmesi

Stalin'in ikinci önemli katkısı, sosyalizmin gelişmesi sonucu sınıf savaşının şiddetlenmesi görüşüdür. Stalin, bir ülke sosyalizm yolunda ilerledikçe, geçmişteki sömürücü sınıflarının kalıntılarının daha şiddetli bir mücadeleye gireceğini iddia eder. Stalin'e göre işçi sınıfının düşmanları komünist partisine bile sızabilir.

Özellikle sınıf savaşımının artırılması özelliğinden ötürü stalinizm, totaliter veya tiranlık rejimi olarak değerlendirilir. Terim olarak siyasi muhalefetle şiddet, tutuklama ve öldürme ile karşı koymakla eş anlamlı olarak kullanılır.

Stalinist ekonomi

1920’li yılların sonlarına doğru Stalin bir dizi yeni radikal ekonomik politikaları yürürlüğe koymuş ve bu politikalar sonucunda Sovyetler Birliğini sanayisi ve tarımı görülür ölçüde gelişmiştir. Stalin önderliğindeki Bolşevikler, Rus İç Savaşının ortaya çıkarttığı yıkımdan çıkmak için yürürlüğe koyulan ve kapitalizme geri dönüşü çağrıştıran NEP uygulamalarına son vermişlerdir. Lenin tarafından savunulan ve uygulamaya konan Bolşeviklerin 1921 yılında topladıkları 10. Kongresinde kabul edilerek uygulamaya konulan NEP politikaları yedi yıl boyunca süren savaşlar[5] yüzünden harap olmuş ülke ekonomisini ayağa kaldırmaya yönelik olmuştur. Buna rağmen Rusya hala Batıdaki sanayileşmiş ülkelerle karşılaştırıldığında geri konumdadır. NEP politikaları bir zorunluluk olmasına rağmen özellikle Bolşevik Parti içinde hayal edilen sosyalist toplumu kurmaktan uzak sonuçlar doğurmaktadır[6] ve ekonomik göstergeler de beklenen gelişmeyi içermemektedir. Bu dönemde sanayileşmenin hızlandırılması Batının yakalanması için tek yol olarak görülür.

Fredric Jameson, Sovyetler Birliğinin modernleşmesini, köylü toplumundan sanayileşmiş bir topluma geçilmesini, okuryazarlık seviyesinin yükseltilmesini ve görkemli bir bilimsel altyapı oluşturulmasını sağladığı için stalinizmi sosyal, ekonomik ve tarihsel olarak başarılı olarak değerlendirir.[7] Robert Conquest ise bu yoruma karşı çıkarak I. Dünya Savaşı öncesinde Rusya’nın dünyanın en gelişmiş beş ekonomisi içinde olduğunu söyleyerek, zorunlu kolektivizasyon, kıtlık ve şiddet yöntemleri olmadan da ülkedenin ilerleyebileceğini belirtir. Ayrıca bilimsel gelişmelerin abartıldığını ve yeniliklere kapalı olduğunu iddia eder.[8].

Stalinizm eleştirileri

Stalin’in 1953 yılında ölmesinin ardından Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri olan Nikita Kruşçev 1956 yılında Sovyetler Birliği Komünist Partisi 20. Kongresinde yaptığı Gizli söylevde Stalin’in uyguladığı siyaseti eleştirecek ve destalinizasyon olarak adlandırılacak süreci başlatılacaktır. Sovyetler Birliğindeki mevcut siyasi yapı değişmeden yapılan bu değişim hamleleri sonucu görece liberalizasyon yaşanmıştır. Uluslararası alanda ise II. Dünya Savaşı sonrasında topraklarında Kızılordu bulunan ve sovyet tarzı yönetimle komünist partilerce yönetilen Doğu Bloku ülkeleri Stalin döneminde izlenen stalinist siyaseti Kruşçev döneminde terk ederler.

Sosyalist ülkelerin ve komünist partilerin tamamı Kruşçev reformlarını benimsememiştir. Kim Il-Sung önderliğindeki Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti, Mao Zedung önderliğindeki Çin Halk Cumhuriyeti, Enver Hoca önderliğindeki Arnavutluk Emek Partisi, Endonezya Komünist Partisi ve Yeni Zelanda Komünist Partisi bu istisnalardandır. Kruşçev’in siyasi hattını benimseyen bazı komünist partilerde ise yönetime karşı muhalif hareketler ortaya çıkacaktır.

Kuzey Kore’de Kim Il-sung destalinizasyon yanlılarını partiden tasfiye edecek ve sürgüne yollayacaktır.[9] Mao önderliğindeki Çin Komünist Partisinde ise yeni Sovyet yönetimi revizyonist olarak adlandırılacak ve 1960 yılında yaşanacak olan Çin-Sovyet Ayrılığının ilk adımları atılacaktır. Sonunda Çin’de ayrı bir ideoloji olan maoizm oluşacaktır. Arnavutluk, Çin-Sovyet Ayrılığında Çin tarafını tutsa da Çin’den mesafeli şekilde kendi özgün siyasi hattında ilerleyecektir.

Kruşçev’in 1964 yılında görevden alınması stalinist restorasyon olarak adlandırılacak ve Brejnev Doktrini stalinist olarak değerlendirilecektir.[10]

Troçki'ye göre Stalinist Sovyetler Birliği sosyalist bir ülke değil, yozlaşmış bir işçi devletidir. Kapitalist olmayan bu devlet tarzında işçi sınıfının içinden çıkan bir yönetici kast üretim araçlarına sahip olmamasına ve ayrı bir sosyal sınıf oluşturmamasına rağmen işçi sınıfını bir bütün olarak sömürmektedir.[11][12]Tony Cliff, stalinizmi devlet kapitalizmi olarak değerlendirecek ve devletin sermayenin yerine geçtiğini ileri sürecektir.[13] Milovan Cilas, stalinizmin iktidarında yeni bir sınıfın doğduğunu savunur.[14]

Aleksandr Soljenitsin, stalinizm teriminin komünizmin kötü yanlarının saklanması için 1956 yılından sonra Batılı aydınlarca türetildiğini ileri sürer.[15] Ancak terim 1937 yılında Troçki tarafından Stalinizm ve Bolşevizm adlı eserinde kullanılmıştır.[12]

Leninizm ile ilişkisi

Edvard Radzinsky, Stalin’in kendi kendinisini tanımladığı gibi Lenin’in gerçek bir izleyicisi olduğunu savunur.[16] Buna göre iç savaş sırasında uygulanan Kızıl Terör gibi baskı uygulamaları ve parti içindeki otokratik yapı Lenin zamanında getirilmiştir. Richard Pipes da bu değerlendirmenin benzerini yapmaktadır.[17] Bu görüşü savunanlar stalinizmin leninizmden kaynaklandığına dayanak olarak 1921 yılında 10. Parti Kongresinde alınan hiziplerin yasaklanması kararını gösterirler. Bu karar sayesinde Stalin’in parti içindeki muhalefeti tasfiye ettiği savunulur.

Stalin karşıtı olan Troçki ise Lenin’in partiye yazdığı vasiyetine atıf yapar. Lenin, vasiyetinde önde gelen Stalin başta olmak üzere Troçki, Zinoviev, Kamenev , Buharin ve Pyatakov’u eleştirecek ve çok kaba bulduğu ve Gürcistan Demokratik Cumhuriyetinin zorla Sovyetler Birliğine katılmasından sorumlu tuttuğu Stalin’in genel sekreterlik görevinden alınması gerektiğini savunmuştur.[18]

Kaynakça

  1. ↑ Webster sözlüğünde “Stalinist” maddesinden, 25 Şubat 2010 tarihinde erişilmiştir.
  2. ↑ 4 Mart 2003 BBC, 25 Şubat 2010 tarihinde erişilmiştir
  3. ↑ ABD işçi sınıfının bünyesinde burjuvalaştırılmış işçi aristokrasisi bulunduğu tahlili Stalin’e aittir.
  4. ↑ Lenin tarafından övgüyle karşılanmıştır. (Montefiore, Simon Sebag, Young Stalin, Vintage Books, 2008, s.266 dipnot) Eserin tam metni için bakınız: marxists.org, 25 Şubat 2010 tarihinde erişilmiştir
  5. ↑ 1914-1917 arası I. Dünya Savaşı ve 1917-1921 arasında Rus İç Savaşı
  6. ↑ NEP döneminde özellikle tarım alanında yeniden kapitalist üretim ilişkileri geri gelmiş, teoriye göre sosyalist toplumda var olmaması gereken emek sömürüsü süreçleri yeniden kurulmuştur.
  7. ↑ Jameson, Fredric, Marxism Beyond Marxism, 1996, ISBN 0-415-91442-6, s.43
  8. ↑ Conquest, Robert, Reflections on a Ravaged Century, 2000, ISBN 0-393-04818-7, s101
  9. ↑ Lankov, Andrei N., Crisis in North Korea: The Failure of De-Stalinisation, 1956, Honolulu, Hawaii University Press, 2004
  10. ↑ Bu dönem Mihail Gorbaçov’un genel sekreterliğe gelmesinin ardından ilan ettiği glasnost ve perestroyka politikalarının ilanına kadar sürer.
  11. ↑ Leon Troçki, Kasım 1937, 26 Şubat 2010 tarihinde erişilmiştir
  12. 1 2 Leon Troçki, Ağustos 1937, 26 Şubat 2010 tarihinde erişilmiştir
  13. ↑ State Capitalism in Russia adlı eserinden, 26 Şubat 2010 tarihinde erişilmiştir
  14. ↑ Bu görüş liberal çevrelerce de benimsenmektedir.
  15. ↑ The Mortal Danger: Misconceptions about Soviet Russia and the Threat to America
  16. ↑ Radzinsky, Edvard, Stalin: The First In-depth Biography Based on Explosive New Documents from Russia's Secret Archives, Anchor, 1997, ISBN 0-385-47954-9
  17. ↑ Pipes, Richard, Communism: A History, 2001, ISBN 0-8129-6864-6, s.73-74
  18. ↑ Dönemin Merkez Komite gündeme gelen vasiyetin okunmasından sonra Stalin görevlerinden istifa etmiş, ancak Merkez Komite tarafından istifası reddedilmiş ve görevlerine devam etmiştir. Merkez Komitesi kararıyla vasiyetin parti içine sınırlı şekilde yayınlanması kararı alınmıştır. Buna göre 13. Parti Kongresi delegelerine not tutmalarına ve çoğaltmalarına izin verilmeksizin okutulmuş, 1927 yılında yapılan 15. Parti Kongresi delegelerine basılı olarak sunulmuştur.

Ayrıca bakınız

Konuyla ilgili yazılan eserler

This article is issued from Vikipedi - version of the 11/13/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.