Timin ikilisi

DNA Lezyonunda timin dimeri

Timin dimeri veya timin ikilisi bir DNA molekülüne bulunan bitişik iki timin bazının, radyasyon veya kimyasal mutajenler tarafından birbirlerine kovalent bağlanmış halidir. Pirimidin ikilisi olarak adlandırılan daha genel bir DNA hasar tipinin bir örneğidir. Pirimidin ikilileri, bitişik herhangi iki pirimidin bazı (C,T,U) arasında meydana gelebilir. Timin dimeri DNA'nın yapısında bir çıkıntı yaptığı için[1] eksizyon tamir enzimleri bu hasarı tanır ve onarır. Çoğu organizmada (insan gibi plasentalı memeliler hariç) DNA fotoliyazlar dimeri keserek hasarı onarırlar.[2]

Nedeni

Morötesi ışığın UV-B (315-280 nm dalga boylu) tipi, siklobutan pirimidin dimerleri oluşturarak DNA'ya doğrudan zarar verebilir.[3] DNA'da meydana gelen bu hasar eğer zamanında onarılmazsa DNA ikileşmesine ve rekombinasyona etki ederek mutasyonlara ve kansere yol açabilir.[3] Aslında pirimidin ikilileri çok sık meydana gelir, güneş ışığına maruz kalan deri hücrelerinde saniyede 50-100 pirimidin ikilisi oluşur. Timin dimerleri bunların bir tipidir, timin bazları arasında bir cis-syn cyclobutan bağlantısı oluşması ile meydana gelirler.[1]

Timin ikilileri, diğer pirimidin dimerleri gibi, DNA hasar tamir enzimleri tarafından onarılır.

Etkisi

DNA hasarının tamiri sonucu çıkarılan timin dimerleri, deri pigmenti melanin sentezi için bir sinyal olarak etkirler. Deneylerde, timin dinükleotiti eklenen hücrelerde melanin sentezinin 7 kat arttığı bulunmuştur, derisine pTpT sürülen deney hayvanlarının derisi birkaç gün içinde bronzlaşır.[4]

Dış başlantıları

Kaynakça

  1. 1 2 Kemmink, Johan; Boelens, Rolf; Koning, Thea M.G.; Kaptein, Robert; Van der Morel, Gijs A.; Van Boom, Jacques H. (1987) “Conformational Changes in the oligonucleotide duplex d(GCGTTGCG)*d(GCGAAGCG) induced by formation of a cis-syn thymine dimer”. European Journal of Biochemistry 162, 31-43
  2. ↑ Essen LO, Klar T. (2006). Light-driven DNA repair by photolyases. Cell Mol Life Sci 63 (11), 1266-77.
  3. 1 2 Friedberg, Errol C. (23 January 2003) “DNA Damage and Repair”. Nature 421, 436-439. doi:10.1038/nature01408
  4. ↑ James J. Nordlund, Raymond E. Boissy, Vincent J. Hearing, William Oetting, Richard A. King, Jean-Paul Ortonne (2006). The pigmentary system: physiology and pathophysiology. Wiley-Blackwell. s. 349. ISBN 1405120347. http://books.google.com/books?id=CtdwxA4NtnQC&pg=PA349&lpg=PA349&dq=pTpT+%C4%B1nduced+tanning&source=bl&ots=AdOYYdxLU9&sig=mhbi4AYIDwBxVlEMFdKGzRyYRIg&hl=en&ei=u4GuSuCxGpDoMfrOqfIN&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1#v=onepage&q=&f=false.
This article is issued from Vikipedi - version of the 8/28/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.