Yeni-Kantcılık
Yeni-Kantçılık 19. Yüzyıl'ın ortalarında başlayıp günümüze kadar devam etmiş olan bir felsefe akımıdır. Eduard von Hartmann ile Helmholtz'un Kant'a yönelik yürüttükleri çalışmalar, Otto Liebmann'ın "Kant'a dönelim" (Zurück zu Kant!) çağrısı, Friedrich Albert Lange'nin Kant'ın bilgi teorisini değerlendiren çalışması, Yeni-Kantçılığın doğuşunda etkili ve belirleyici olmuştur.
Bu eğilim felsefe târihinin en uzun süreli eğilimlerinden biri olarak kabul edilir, çünkü günümüze kadar gelen ve hâlâ devam eden bir felsefî tutumu ifâde eder. Bunun yanı sıra özellikle 19. Yüzyıl'ın sonu ile 20. Yüzyıl'ın başlarında etkili olduğu söylenebilir. Pozitivist eğilime karşı bir tepki olarak doğup geliştiği de belirtilebilir.
Doğa bilimlerinin idealleştirilmesi, Sosyal Darwinizmin yaygınlaşması ve pozitivist bilimin giderek güçlenmesine karşı, felsefe içinde gelişen tepki kendisini Yeni-Kantçılık olarak ortaya koyar. Yeni-Kantçılar ayrıca Hegelci idealizme olduğu gibi Marksist materyalizme de tepkilidirler. Kantçı düalizm bu Yeni-Kantçılık eğiliminin temel ilkesidir. Bu düalizm fenomen-numen ayrımı üzerine kuruludur ve Yeni-Kantçı okulların hepsi bu ayrımı sürdürürler.
Yeni-Kantçı felsefe, kürsü felsefesi ya da akedemik felsefe olarak da adlandırılır, bunun başlıca sebebi bu akımın genellikle üniversite profesörü olan filozoflar tarafından geliştirilmiş olmasıdır. Yeni-Kantçılık doğa bilimleri eleştirisine paralel olarak bir kültür bilimleri epistemolojisi geliştirir.Yeni-Kantçı okulların belli başlıları şöyledir;
- Fizyolojik Okul (Helmholtz, Lange)
- Heidelberg Okulu (Windelband, Rickert)
- Magburg Okulu (Cohen, Natorp, Cassier)
- Sosyolik Yeni-Kantçılık (Georg Simmel)
- Göttingen Okulu (Nelson)