Zayıf nükleer kuvvet
Zayıf nükleer kuvvet ya da zayıf kuvvet, pek çok parçacığın ve hatta pek çok atom çekirdeğinin kararsız olmasından sorumludur. Zayıf kuvvetin etki ettiği parçacık, bozunarak, kendisiyle akraba bir parçacığa dönüşür. Bu esnada bir elektron ile bir nötrino çiftini ortaya çıkartır.
Enrico Fermi, 1930'ların ortasında zayıf kuvvet için genel bir formül buldu. Daha sonra teori, George Sudarshan, Robert Marshak, Murray Gell-Mann ve Richard Feynman tarafından geliştirildi.
- Kuvvet her parçacığa evrensel bir şekilde etki eder. Şiddeti her parçacık için aynıdır.
- Atom altı parçacıklardan olan leptonlar arasında zayıf nükleer kuvvet etkileşimleri vardır
- Çok kısa menzillidir.
- Adından da anlaşılacağı üzere, kuvvet oldukça zayıftır.
- Zayıf kuvveti taşıyıcıları W+, W-'dir. Bu parçacıklar 1980'lerin başında bulunmuştur. Spinleri 1, kütleleri çok büyüktür. Ayrıca yüksüz akım taşıyıcısı Z0 da zayıf kuvvet taşıyıcılarından biridir.
Zayıf kuvvet günümüzde kabul edilen genel gruplandırmalar açısından dört temel etkileşimden biri kabul edilmektedir. Zayıf kuvvetin, yüksek etkileşim enerjilerinde elektromanyetik kuvvet ile ortak bir elektrozayıf yapının parçası olduğu kuramı 1980'lerden beri yapılan çeşitli çalışmalar ile ispatlanmıştır.[1]
| ||||||||||
Kaynakça
- ↑ "The Nobel Prize in Physics 1979". The Nobel Foundation. 2 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20160802010735/http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/1979/. Erişim tarihi: 2008-12-16.