İtalya Parlamentosu
| İtalya Parlamentosu Parlamento Italiano | |
|---|---|
 | |
| Tür | |
| Tür | |
| Alt meclisler |
Cumhuriyet Senatosu Temsilciler Meclisi |
| Başkanlık | |
Senato Başkanı | |
Meclis Başkanı |
Laura Boldrini, SEL 16 March 2013 tarihinden beri |
| Yapı | |
| Sandalye |
945 + Tabii senatörler |
 | |
Cumhuriyet Senatosu siyasi grupları |
Hükümet (172)
Muhalefet (137) |
 | |
Temsilciler Meclisi siyasi grupları |
Hükümet (409)
Muhalefet (221) |
| Seçimler | |
Cumhuriyet Senatosu son seçimleri | 24-25 Şubat 2013 |
Temsilciler Meclisi son seçimleri | 24-25 Şubat 2013 |
| Toplantı yeri | |
|
Temsilciler Meclisi — Palazzo Montecitorio Cumhuriyet Senatosu — Palazzo Madama | |
| Website | |
| http://www.parlamento.it | |
İtalya Parlamentosu (İtalyanca: Parlamento Italiano), İtalya Cumhuriyeti'nin iki meclisli yasama organıdır. Parlamento toplam 945 seçilmiş üyeden oluşur (parlamentari).
İtalya Parlamentosu yasama yetkileri eşit olan Temsilciler Meclisi ve Cumhuriyet Senatosu'ndan oluşur. Temsilciler Meclisi'nin 630 üyesi (deputati), Cumhuriyet Senatosu'nun ise 315 üyesi vardır. Bu iki meclisin arasındaki tek fark seçme ve seçilme yaşının Temsilciler Meclisi için 18-25, Cumhuriyet Senatosu için ise 25-40 olmasıdır. Senato'nun cumhurbaşkanınca ömür boyu atanan yedi üyesi dışında bütün parlamenterler beş yılda bir genel oyla seçilir. Her iki organın çalışmaları, parti gruplarının güçleriyle orantılı olarak temsil edildiği daimi komisyonlar aracılığıyla yürütülür. Bu komisyonların hükümet ve idare üzerinde geniş denetim yetkileri vardır. Parlamento bazı durumlarda ortak araştırma komisyonları da oluşturabilir.
Anayasa değişikliğinde ve ayrıca cumhurbaşkanı, Anayasa Mahkemesi ve Yüksek Yargı Kurulu üyelerinin seçimiyle ilgili oylamalarda özel çoğunluk aranır. Güvenoyu dışında genellikle gizli oy yöntemi uygulanır. Yıllık bütçe ve bir önceki mali yılın hesapları parlamentonun onayına sunulur. Ama bütçenin ayrıntıları kapsamaması nedeniyle mali alanda kesin bir parlamento denetiminden söz edilemez. Uluslararası sözleşmeler özel yasalarla yürürlüğe girer.
Parlamento çalışmalarının büyük bölümünü olağan yasama işleri oluşturur. Hükümet, parlamento üyeleri ya da Ulusal Ekonomi ve İş Konseyi, bölge meclisi, komün gibi belirli kuruluşların sunduğu yasa tasarıları ilgili daimi komisyonda ya da parlamentoda görüşülür. Bu tasarının yasalaşması için bir organda yapılan değişikliğin öteki organda da onaylanması gerekir. Cumhurbaşkanı yürürlüğe koymak üzere önüne gelen yasaları yeniden görüşülmek üzere yalnızca bir kez geriye gönderebilir.
Parlamento iç tüzüğü yasama sürecine hükümet temsilcilerinin yanı sıra sivil toplum örgütü temsilcilerinin de katılabilmesini öngörmektedir. Anayasanın 2001 yılında değiştirilen 118/4. maddesine göre, Devlet, bölgeler, metropol şehirler, iller ve belediyeler genel çıkara yönelik etkinlikleri açığa çıkarmak amacıyla yurttaşlar tarafından tek tek ya da örgütleri aracılığıyla geliştirilen özerk inisiyatifleri desteklemektedir. Subsidiarite (yardımcı olma anlamında) ilkesine dayanan bu uygulama sivil toplumun rolünü artıran bir temel olarak değerlendirilmektedir. Parlamento içinde sivil toplumla ilişkilere dönük bir komisyon bulunmamakla birlikte, sivil toplum örgütlerinin parlamento komisyonlarının oturumlarına katılması sıklıkla rastlanan bir durumdur.[1]
Dokunulmazlık
1947 İtalyan Anayasasının yasama dokunulmazlığını düzenleyen 68’inci maddesi, 30 Ekim 1993 tarihli Anayasal Kanun ile değiştirilmiştir. Maddenin yeni şeklinin ikinci fıkrasına göre, Parlamento üyesinin tutuklama kararı gerektiren bir suçu işlerken, suçüstü halinde yakalanması durumu hariç, hiçbir Parlamento üyesi, ait olduğu Meclisin izni olmaksızın tutuklanamaz, kişisel hürriyetinden mahrum bırakılamaz, gözaltına alınamaz ve keza Parlamento üyesinin şahsı veya ikametgahı aranamaz (m.68/2). Ancak kesin mahkûmiyet hükmünün infazı hali bu hükmün dışındadır (m.68/2). Aynı maddenin üçüncü fıkrasına göre, benzer bir izin, Parlamento üyelerinin konuşmalarının veya haberleşmelerinin dinlenebilmesi ile mektuplarına veya yazışmalarına el konulabilmesi için de gereklidir. Buna göre, parlamento üyeleri tutuklanamaz; ancak haklarında soruşturma açılabilir. Parlamento üyeleri tanık olarak mahkemelere çağrılabilirler.[2]
Kaynakça
| ||||||||||||||