Gümüş nitrat

Gümüş nitrat
IUPAC adı Gümüş (I) nitrat, gümüş nitrat
Diğer adlar Nitrik asit gümüş(1+) tuzu
Tanımlayıcılar
CAS numarası	7761-88-8
PubChem	24470
EC-numarası	231-853-9
UN numarası	1493
ChEBI	32130
RTECS numarası	VW4725000
SMILES	[N+](=O)([O-])[O-].[Ag+]
InChI	1/Ag.NO3/c;2-1(3)4/q+1;-1
ChemSpider	22878
Özellikler
Kimyasal formül	AgNO3
Molar kütle	169,87 g mol^−1
Görünüm	Beyaz katı
Koku	Kokusuz
Yoğunluk	4.35 g/cm^3 (24 °C) 3.97 g/cm^3 (210 °C)
Erime noktası	209.7 °C (409.5 °F; 482.8 K)
Kaynama noktası	440 °C (824 °F; 713 K) (Bileşenlerine ayrışır.)
Çözünürlük (su içinde)	122 g/100 mL (0 °C) 170 g/100 mL (10 °C) 256 g/100 mL (25 °C) 373 g/100 mL (40 °C) 912 g/100 mL (100 °C)[1]
Çözünürlük ()	Aseton, amonyak, eter ve gliserolde çözünür.
log P	0.19
Tehlikeler
R-ibareleri	R8, R34, R50/53
NFPA 704	1 3 3 OX
Belirtilmiş yerler dışında verilmiş olan veriler, standart haldedir. (25 °C, 100 kPa)
Bilgikutusu kaynakları

Gümüş nitrat en önemli gümüş tuzudur. Renksiz ağır kristaller teşkil eder. Tıpta dağlamak maksadıyla kullanılır ve antibakteriyel özelliği vardır. Siğil tedavisinde çok iyidir. Ayrıca deriyi ve organik maddeleri karartmada tercih edilir. Deriyi kararttığından cehennem taşı ismini almıştır. Suda ve alkolde kolayca çözündüğünden birçok gümüş bileşiklerinin elde edilmesinde ilkel madde olarak kullanılır. En çok kullanıldığı yerler, başta fotoğrafçılık olmak üzere mürekkepler, saç boyası yapımı ve gümüş kaplamacılığıdır.bileşenleri gümüş ve nitrik asittir. Sentezi ise örnekteki formüle göre yapılır:

Ag + 2 HNO₃ → AgNO₃ + NO₂ + H₂O

Nitrat, (kim. formülü: NO₃⁻), kimyada bir azot ve üç oksijen atomundan oluşan bir nitrik asit (kim. formülü: HNO₃) tuzu iyonudur. Organik kimyada, nitrik asit ve bazı alkollerin esterlerine nitrat adı verilir. Moleküler ağırlığı 62.0049'dir. Moleküler geometrisi düzlem üçgendir ve oksijen atomları arasındaki açı 120 derecedir. Aynanın arkasına sürülüp şeker eklendiğinde ayna elde edilir. Böylece gerçek görüntü açığa çıkar. Şekerin Gümüşnitrat ile birleştirilmesi onun ayrıştırılması içindir.

Kaynakça

1. Seidell, Atherton; Linke, William F. (1919). Solubilities of Inorganic and Organic Compounds (2nd bas.). New York: D. Van Nostrand Company. s. 617–619.