Ermenistan'daki camilerin listesi

Erivan'da bir minare.

Aşağıdaki liste modern Ermenistan Cumhuriyeti sınırları içinde bulunan camilerin bir listesi. Yakın zamana kadar bircok camii'nin bulunduğu Ermenistan'da bugün sadece tek bir cami (Gök Camii) ayakta kalmıştır ve ibadete açıktır.

Tarih

19. yüzyıl Erivan'da bulunan Abbas Mirza Camii.

1870 Kafkasya takvimine göre, Kafkasya'nın Rus valiliği tarafından yayınlanan bir istatistik raporuna göre, şimdi Ermenistan Cumhuriyeti'nin çoğunu ihtiva eden Erivan vilayeti topraklarında 269 Şii camii vardı.[1] Brockhaus ve Efron Ansiklopedik Sözlügyne göre, yirminci yüzyılın baslarında, Erivan'ın 29.000 üzerinde nüfusu vardi; Bu sayının 49% Azerbaycan Türkü; 48% Ermeni; ve 2% Rus idi ve şehirde yedi Şii camii vardı.[2]

1917'den sonra, kentin dini binaların birçoğu Sovyet hükümetinin modernizasyon ve anti-din politikalarına uygun olarak yıkıldı.[3] 1990 yılında, Erivan'da bir cami bir buldozer ile yıkıldı.[4][5] 1988-1994 sırasında Azeriler ve Müslüman Kürtlerden oluşan Müslüman nüfusun ezici çoğunluğu, Dağlık-Karabağ Savaşı sonucunda, Ermenistan ve Azerbaycan arasında devam eden çatışma olarak ülkeden kaçtı.

Erivan

Rus-İran Savaşı sonucunda Ruslar Erivanı isgal ettiler, 1582 yılında Osmanlı Türkleri tarafından inşa edilen kalenin ana camii, Rus komutanı, General İvan Paskevich emri doğrultusunda Ortodoks kilisesine dönüştürüldü. Kilise 6 Aralık 1827 tarihinde kutsallaştırıldı ve Tanrı'nın Kutsal annesi Şefaat Kilisesi adı verildi.[6] 1869 verilerine göre, Erivan vilayetinde bulunan Erivan ilçesinde toplam 60 cami vardı.[7]

Ivan Chopin'e göre, ondokuzuncu yüzyılın ortalarında Erivan'da sekiz cami vardı:

Bunlardan bugün sadece Gök Camii ayakta kalmıştır.

Resimler

Kaynakça

  1. Кавказский календарь на 1870 год. Тифлис, типография Главного Управления Наместника Кавказского. 1869. s. 392.
  2. (Rusça) Erivan in the Brockhaus and Efron Encyclopedic Dictionary, St. Petersburg, Russia, 1890-1907.
  3. Ritter, Markus. "The Lost Mosque(s) in the Citadel of Qajar Yerevan: Architecture and Identity, Iranian and Local Traditions in the Early 19th Century," Iran and the Caucasus 13 (2009): p. 244.
  4. Robert Cullen, A Reporter at Large, “Roots,” The New Yorker, April 15, 1991, p. 55
  5. De Waal, Thomas. Black garden: Armenia and Azerbaijan through Peace and War. New York: New York University Press, 2003, p. 79.
  6. Potto, Vasiliy Aleksandrovich (2000). Кавказская война. Том 3. Персидская война 1826-1828 гг.. MintRight Inc. s. 359. ISBN 5425080999. http://books.google.com/books?id=9XINah2beLwC&pg=PA359&dq#v=onepage&q&f=false.
  7. (Rusça) Voronov, N. I. (1869). Сборник статистических свѣдѣній о Кавказѣ. Т.1. Императорское русское географическое общество. Кавказскій отдѣл. s. 71. http://books.google.com/books?id=2HxJAAAAYAAJ&pg=RA2-PA71#v=onepage&q&f=false.
  8. Chopin, Jean-Marie (1852). Исторический памятник состояния Армянской области в эпоху ея присоединения к Российской Империи. Императорская Академия Наук. s. 468. http://books.google.com/books?id=uzIpAAAAYAAJ&pg=RA1-PA468&lpg#v=onepage&q&f=false.
  9. Bournoutian, George A. (1992). The Khanate of Erevan under Qajar rule, 1795-1828. Mazda Publishers. s. 173. ISBN 0939214180.
This article is issued from Vikipedi - version of the 5/25/2015. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.