Hans von Seeckt

Hans von Seeckt
Hans von Seeckt ve eski Savunma Bakanı Otto Geßler (1930)
Doğum	22 Nisan 1866 Schleswig
Ölüm	27 Aralık 1936 (70 yaşında) Bad Wildungen, Hesse
Bağlılığı	Alman İmparatorluğu Weimar Cumhuriyeti
Hizmet yılları	1885-1926, 1933-1935
Rütbesi	Generaloberst
Komuta ettiği	11. Ordu Kurmay Başkanı Chef der Heeresleitung der Reichswehr
Savaşları/Çatışmaları	I. Dünya Savaşı
Madalyaları	Pour le Mérite Military Order of Max Joseph
Sonraki işi	Milletvekili (Deutsche Volkspartei) Çan Kay Şek'in askerî danışmanı

Hans von Seeckt (22 Nisan 1866 – 27 Aralık 1936), Alman general. I. Dünya Savaşı sırasında General August von Mackensen ile doğu cephesindeki Alman hareketlerinin planlanmasında önemli rol oynadı. 1919-1920 yılları arasında Genelkurmay Başkanlığı hüviyetinde olan Askeri Büro Şefi görevini yürüttü.

Babası, Posen askeri valisi olarak görevinden emekli olurken Alman Ordusu içinde önemli bir generaldi.^[1][2] 1885 yılında Prusya Ordusu'na katıldı.^[3] Elit Kaiser Alexander Muhafız Bombacıları birliğinde görev aldı. 1897 yılında Prusya Genelkurmayı'na katıldı. 1913 yılında Berlin merkezli 3. Kolordu'nun Kurmay Başkanı oldu. Ağustos 1914'te I. Dünya Savaşı'nın başlaması ve seferberlik ilanından sonra kurmay başkanı olduğu 3. Kolordu, Batı Cephesi'nde Schlieffen Planı'na uygun olarak yapılacak saldırı için 1. Ordu'nun sağ kanadına atandı.^[4]

27 Ocak 1915 tarihinde Albay rütbesine terfi etti. Mart 1915'te 11. Ordu Komutanı General August von Mackensen'in Personel Şefliği göreviyle Doğu cephesine transfer edildi. Planlamada önemli bir rol oynadı ve Mackensen'in emrinde son derece başarılı seferler yürüttü.

27 Haziran 1915 tarihinde General Mackenzen ile birlikte Rus orduları ikiye bölen harekâtın planlarını yaptı. 2 Mayıs tarihinde 11. Ordu emrinde, Gorlice-Tarnów Taarruzu'na katıldı. Taarruzun kesin başarı getirmesi nedeniyle Prusya'nın en yüksek askeri nişanı olan Pour le Mérite ile ödüllendirildi. Haziran 1915 yılında Tümgeneral rütbesine terfi etti. 11. Alman Ordusu, 3. Avusturya-Macaristan Ordusu ve 1. Bulgar Ordusu'ndan oluşan Mackensen Ordular Grubu'nda yine aynı görevine devam etti. 6 Ekim ve 24 Kasım 1915 tarihleri arasında Sırbistan'a yapılan Macar-Bulgar seferinin planlarını yaptı ve harekâtların yürütülmesinde önemli bir rol oynadı. Başarıları Alman Ordusu'ndaki şöhretini arttırdı. "Seeckt nerede, zafer orada" sözü söylenmeye başlandı.

Başarıları, General Mackenzen'in tavsiyesiyle Meşe Yapraklı Pour le Mérite ile ödüllendirildi. Haziran 1916'da Galiçya'daki 7. Avusturya-Macaristan Ordusu'nun kurmay başkanlığına atandı.^[5]

1917 yılında, Albay Friedrich von Bronsart Schellendorff'un yerine Osmanlı Genelkurmay Birinci Başkanlığı görevine atandı.

Ekim 1918'de Osmanlı İmparatorluğu'nun Mondros Mütarekesi'ni imzalaması üzerine Kasım 1918'de Almanya'ya döndü. 1919 baharında Paris Barış Konferansı'nda Alman Genelkurmayı'nı temsil etti. Almanya'nın silahsızlanma taleplerini sınırlamak için çabaladı. Silahlı kuvvetlerin 200.000 kişilik mevcudu olmasını istedi ise de bu reddedildi. Haziran 1919'da Almanlar, Versay Antlaşması hükümlerini kabul etti.

Ekim 1926'da ordudaki görevinden istifa edene kadar Alman ordusunu düzenlemekle meşgul oldu. 1919 yılında Reichswehr Kurmay Başkanlığı görevine atandı. Onun doktrini, taktikleri, Alman ordusunun eğitimi ve oluşumunda temel alındı.^[6] Reichswehr'da açık, standart ve kesin harekât doktrini yarattı. Bu çalışmaları II. Dünya Savaşı'nda Alman Ordusu'nun harekât planlarının esasını oluşturdu.^[7]

1926 yılında emekli olduktan sonra 1930-1932 yılları arası Reichstag üyesi olarak görev yaptı. 1933-1935 yılları arasında Çin'de Çan Kay-şek'in yanında askeri danışman olarak Çinli komünistlere karşı yaptığı savaşta bulundu.

27 Aralık 1936 tarihinde Berlin'de öldü.

Kaynakça

1. Kochan 37.
2. Gordon 94.
3. "Hans von Seeckt (German general)". Encyclopædia Britannica Online. 2010. 3 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20150303145825/http://www.britannica.com:80/EBchecked/topic/532365/Hans-von-Seeckt. Erişim tarihi: 2010-05-13. 
4. Cron 2002, s. 303.
5. Kent 1984, s. 120.
6. Corum 1992, s. 79.
7. Corum 1992, s. 34.