Libération
|
Libération ön sayfası | |
| Tür | Günlük gazete |
|---|---|
| Format | Compact |
| Sahibi | Libération |
| Editör | Antoine de Gaudemar |
| Kuruluş tarihi | 3 Şubat 1973 |
| Siyasi görüşü | Sosyalizm |
| Dil | Fransızca |
| Genel merkez |
11, rue Béranger F-75154 Paris Cedex 03  Fransa |
| Tiraj | 185.632 [1] |
| Resmî site | www.liberation.fr |
Libération (Libé olarak da bilinir) Paris’te 1973 yılında, Jean-Paul Sartre, Pierre Victor olarak da bilinen Benny Lévy ve Serge July tarafından Mayıs 1968’deki protest hareketlerin farkındalığında kurulmuş Fransız günlük gazetedir. Yaklaşık olarak, Libération'ın editorial bakış açısı günümüzde merkez soldur. Orijinalinde solcu olan gazete, özellikle 1980’lerde, 1990’larda ve son yıllarda, Haziran 2005’te Édouard Étienne de Rothschild’in % 37’lik ortaklığıyla, birçok mutasyon geçirdi. Serge July’nin, Avrupa Anayasası’nı kabul antlaşması için yapılan referanduma evet kampanyası, sol görüşlü okuyucularının bir bölümüne yabancılaştırmıştır. 2007’de ise, yaklaşık 140.000’lik bir tirajı vardır.[2] Libé aynı zamanda web sitesi olan ilk Fransız günlük gazetesidir.
Tarih
Libération-Nord ve Libération-Sud
Libération orijinal olarak gizli Fransız direniş gazetesi Libération-Nord’un (İşgal altındaki Kuzey Fransa’da basılmıştır) ve Libération-Sud’un (Güney Fransa’da basılmıştır) ismidir, ilk kez Temmuz 1941’de basılmıştır.
Libération, Jean-Paul Sartre tarafından 1973’te kurulan bir gazete
İlk Dönem (1973-1981)
İkincisi, şimdiki gazete, Jean-Paul Sartre tarafından kurulan ve Libération başlığıyla basılan, 3 Şubat 1973’den beri yayınlanmaktadır. Sartre ise 24 Mayıs 1974’e kadar editörlüğünü yapmıştır.
Gazete ilk başta hiyerarşik çizgilere göre yönetilmedi, tüm ekip – şef editörden, odacıya kadar – aynı maaşı alıyordu, fakat bu daha sonra normal bir düzene döndü. 1980’lerin başında reklam almaya başladılar ve daha önce tamamiyle reddettikleri, dışarıdan kişilerin finansal olarak hisselerini elinde bulundurmalarına izin verdiler, fakat sol görüşü savunmaya devam ettiler.
İkinci Dönem (1981’den günümüze)
Birçok krizden sonra, Libération’ın basımı Şubat 1981’de geçici olarak durdu. 13 Mayıs’ta ise yeni direktörü Serge July ile birlikte yeni bir formatta basılmaya başlandı.
Libération kendi tabirleriyle yenilikçi bir editorial düzene sahiptir, genel olarak ırkçılık karşıtı, feminist ve işçi haklarını koruyan bir görüşleri vardır. Hiçbir siyasi parti ile bağlantısı olmamasına rağmen, Mayıs 1968’de Fransa’daki karışıklıklardan dolayı sol bir eğilimleri vardır.[3] Kurucularından ve eski direktörlerinden olan Serge July’ye göre, Libé aktivist bir gazetedir, fakat, hiçbir partiyi desteklemez, karşıt bir güç olarak davranır ve genellikle hem sağ kanat hem de sol kanat parti yönetimleriyle kötü ilişkileri vardır. Bununla beraber, Libé'nin görüş sayfalarında birçok farklı politik görüşten düşüncelere yer verilmektedir.
Libé kültürel ve sosyal olaylardaki alternatif bakış açılarıyla bilinir. Örneğin, suçlar ve diğer olaylarla ilgili raporların yanında, önemsiz suçlara daha insancıl bir vizyon getirerek günlük suç davalarını da yazar. Serge July’nin söylediği gibi, "Libération denklemi karşı kültür ve siyasi radikalizmin kombinasyonuna bağlıdır." [4] Bununla beraber, eleştirmenler 1970’lerden beri radikalizmin büyük şekilde bittiğini ve Libé’nin artık gerçekten solcu bir gazete olmadığını ileri sürmektedir. Editörlerin, 2005’deki Avrupa Anayasası’nı kabul anlaşmasını destekleme kararı, aşırı liberal ve Avrupa ulusunun katı kuruluşu için gerekli kabul edilen sosyal görüşlerin eksikliği dolayısıyla, daha sonra hayır oyu vermeye karar veren birçok okuyucusu tarafından eleştirilmişlerdir.
İlan edilen bağımsızlığının bir örneği, “karşı-güç” eğilimi 1993’de eski sosyalist başkan François Mitterrand'ın yasadışı telefon dinleme programını ortaya çıkarmalarıdır.
Édouard de Rothschild'in katılışı
2005’de Libération’un aşırı derecede paraya ihtiyacı vardı ve Serge July yönetim kurulunu Édouard de Rothschild’in hisse alımına izin vermesi için ikna etmeye çalışıyordu.Kurul 20 Ocak 2005’de kabul etti. Kısa süre sonra sosyal çatışmalar yükseldi. 25 Kasım 2005’de gazete, 52 işçinin işten çıkarılmasını protesto etmek için greve gitti.[5] Editoryal kararlara karışmayacağına söz veren Rothschild, gazete yönetiminde yeterince aktif bir rol oynamadığına karar verdi.[6] Mayıs 2006’da gazete Libé week-end adlı haftasonu gazetesini “Ecrans” (televizyon internet ve film eki) ve “R” denen ekleriyle birlikte ilan etti.(İkincisinin yayınından aynı yılın Eylül ayında vazgeçilmiştir.)
13 Haziran 2006’da Serge July editoryal ekibe, kendisinin ve Louis Dreyfus (directeur général)un gazeteyi bırakmaması halinde Édouard de Rothschild’in daha fazla yatırım yapmayı reddettiğini söyledi. July, gazetenin gelecekteki varlığının bu karara bağlı olduğunu düşünerek kabul etti. Gazeteçiler şoka uğramıştı. Ertesi gün, gazetenin kurucusunu öven ve kendilerinin bağımsız gazetecilikle ilgili kaygılarını ifade eden bir yazı yayınladılar.[7] Serge July gazeteyi 30 Temmuz 2006’da bıraktı.[8]
“Libération”’ın ilk yönetici müdürü Bernard Lallement ile Édouard de Rothschild arasındaki bir tartışma Le Monde gazetesinde oldu. 4 Temmuz 2006’da yayınlanan bir kolonda, Lallement, July’nin ayrılışının “yazmanın bir anlam ifade ettiği” dönemin sonu olduğunu yazıyordu. Lallement Libération'ın ve hem de tüm basının geleceği ile ilgili kasvetli bir resim çiziyordu. Rothschild’in müdahalesini eleştirerek, Sartre’ın meşhur bir sözünden alıntı yapıyordu: “Paranın düşüncesi yoktur.” [9] Daha sonra, blog’unda, Lallement gazetenin tarihiyle hiçbir bağlantısı olmayan Rothschild’in sadece para kazanmakla ilgilendiğini gazetenin kendisiyle ilgilenmediğini yazıyordu.[10] On 6 July, Rothschild declared: "Libération needs help and moral, intellectual and financial support. Libération doesn't need a requiem." [11]
62 çalışan (örneğin; redaksiyon direktörü Antoine de Gaudemar, veya Albert Londres ödülünü kazanan Sorj Chalandon; ki ikisi de 1973’de Libé ’nin yaratılışından beri oradaydılar, 1981’den beri gazetede olan redaksiyon ikinci direktörü Pierre Haski’nin de bulunduğu 35 gazeteci de dahil) Ocak 2007’nin sonunda istifa edeceklerdi (toplam 276 çalışandan). 2005’in sonunda gazeteyi bırakan 55 çalışanıyla birlikte, toplamda 150 çalışan Rothschild’in ortak oluşuyla çıkarılmıştır, ki bunlara onlarca kişinin istifası dahil değildir (Florence Aubenas, Dominique Simonnot, Antoine de Baecque, Jean Hatzfeld…).[12]
Tiraj İstatistikleri
| YIL | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2004-2005 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Tiraj | 169 427 | 169 011 | 171 551 | 164 286 | 158 115 | 146 109 | 140 334 [2] |
Kaynakça
Ayrıca bakınız
Referanslar
- ↑ OJD. (Fransızca)
- 1 2 OJD (Office de justification de la diffusion, French NGO charged of counting diffusion of newspapers). (Fransızca)
- ↑ Interviews with journalists from Libération. (Fransızca)
- ↑ « Entretien avec Serge July, directeur de Libération » (Interview with Serge July on official French government website). (Fransızca)
- ↑ Sébastien Homer, « « Libération ? Un cas d’école pour la presse française », L'Humanité, 2 Ocak 2006. (Fransızca)
- ↑ « Les raisons d'un divorce », Le Figaro, 14 Haziran 2006. (Fransızca)
- ↑ « Depuis trente-trois ans, Serge July, cofondateur de «Libération»… », Libération, 14 Haziran 2006. (Fransızca)
- ↑ Serge July, « "Pourquoi je quitte "Libération"" », Libération, 30 Haziran 2006 (Fransızca) :
« Orkestra şefi olarak size elveda diyorum.
Gazeteci olarak burada bir daha yazamayacağım için sonsuz şekilde üzgünüm.
Okuyucu olarak da size hoşçakalın diyorum. » - ↑ Bernard Lallement, « Une complainte pour "Libé" », Le Monde, 4 Temmuz 2006. (Fransızca)
- ↑ Bernard Lallement, « Libé : un paradoxe très cavalier », 6 Temmuz 2006. (Fransızca)
- ↑ Édouard de Rothschild, « "Libération" n'a pas besoin de requiem », Le Monde, 6 Temmuz 2006. (Fransızca)
- ↑ Pascale Santi, « "Libération" : 62 candidats au départ », Le Monde, 23 Ocak 2007 – URL accessed on January 23, 2007. (Fransızca)