Asparajin

Asparajin
IUPAC adı Asparajin L-Asparajin (sol)   D-Asparajin (sağ)
Tanımlayıcılar
CAS numarası	70-47-3
PubChem	236
EC-numarası	200-735-9
SMILES	O=C(N)C[C@H](N)C(=O)O
InChI	1/C4H8N2O3/c5-2(4(8)9)1-3(6)7/h2H,1,5H2,(H2,6,7)(H,8,9)/t2-/m0/s1
ChemSpider	6031
Özellikler
Molekül formülü	C4H8N2O3
Molar kütle	132,12 g·mol^−1
Görünüm	Katı, rengsiz
Erime noktası	234–236 °C
Çözünürlük (su içinde)	Suda kötü çözülür:(22 g·l^−120 °C'ta, Monohydrat, (L-Asparagin))
Tehlikeler
AB İndeksi	Belirtilmemiş
Belirtilmiş yerler dışında verilmiş olan veriler, standart haldedir. (25 °C, 100 kPa)
Bilgikutusu kaynakları

Asparajin (Asn, N) proteinleri oluşturan 20 aminoasitten biridir. Yan zincirinde karboksamit grubu içerir. Polar özelliktedir, ancak fizyolojik pH'da yüksüzdür. L-Asparajin, merkezi sinir sisteminin dengesinin korunması için gereklidir. Aşırı sinir ve asabiyet oluşumunu engeller, teskin edici özelliği vardır.

Diğer birçok amino asitte olduğu gibi bu amino asitinde hem L- hemde D- isomeri vardır. Aber aktiv olan diğer bir değişle doğada var olan isomeri L Asparajin’dir. Bu yazıda ya da bilimsel makalelerde Asparajin L- ya da D olarak hiçbir ön ek almayarak sadece Asparajin diye bahsedilmişse, burda bahsi geçen L- Asparajin’dir.

Bulunduğu Besinler

Kuşkonmaz bitkisinde bol miktarda L-Asparajin ihtiva etmektedir ve adını bu bitkiden almıştır.

L-Asparajin baklagillerin fidanlarında ve kuşkonmaz bitkisinde rastlanmaktadır. Kuşkonmaz bitkisinin çorbalarda kullanılan türünün latince ismi olan Asparagus officinalis bakıldığında Asparajin’in adını bu bitkiden aldığı kolayca anlaşılır. Bunun dışında patates, sığır eti, yumurta, mandıra gibi besinlerde de bulunmaaktadır.

Özellikleri

19. Yüzyılın sonlarında yapılan araştırmalr sonucunda iki izomeriden bir olan D-Asparajin tatlı bir tadı olduğu ve buna karşılık L-Asparajin’in ise acı bir tadı olduğu ortaya konulmuştur.^{[1][2][3][4][5]}

Kaynakça

1. Piutti, MA: Sur une nouvelle espèce d'asparagine. In: Comptes rendus. 103, 1886, S. 134-7.
2. Pasteur, L: Observations de M. Pasteur, relatives à la Communication de M. Piutti. In: Comptes rendus. 103, 1886, S. 138.
3. Ohloff G: Chemistry of odor stimuli. In: Experientia. 42, Nr. 3, März 1986, S. 271–279.
4. Hans-Dieter Belitz, Werner Grosch, Peter Schieberle: Lehrbuch der Lebensmittelchemie. 5. Auflage, Springer Verlag, 2001. ISBN 3-540-41096-1, S. 33. eingeschränkte Vorschau in der Google-Buchsuche.
5. Gerhard G. Habermehl, Peter E. Hammann u. a.: Naturstoffchemie. 3. Auflage, Springer, 2008, ISBN 3-540-73732-4, S. 252. eingeschränkte Vorschau in der Google-Buchsuche.