Jean-François Marmontel
Jean-François Marmontel (d. 11 Temmuz 1723, Bort-les-Orgues - ö. 31 Aralık 1799, Normandiya, Fransa), Fransız şair, tiyatro yazarı, romancı ve eleştirmen. Kendi yaşamını anlattığı, ölümünden sonra yayımlanan Mémoires d'un père (1804; Bir Babanın Anıları) adlı yapıtıyla tanınır.
Voltaire'in etkisiyle 1745'te Paris'e yerleşti. Sıradan bir oyun yazarı olarak Voltaire tarzında trajediler ve Jean-Philippe Rameau, André Ernest Modeste Grétry, Niccolo Piccinni ve Luigi Cherubini gibi bestecilere opera librettoları yazdı. Görece özgün Contes moraux (1761; Ahlak Öyküleri) adlı yapıtında topladığı öykülerini önce 1758-60 arasında yönettiği Mercure de France'ta yayımlandı. Fazla incelikli olmayan bu duygusal öyküler genellikle beğenildi ve taklit edildi. Bélisaire (1767) ve Les Incas (1777; İnkalar) adlı felsefi romansları ününü daha da artırdı. Bélisaire dinsel hoşgörüsünden dolayı Sorbonne tarafından kınandı. Les Incas da bağnazlığın kötülüklerini ortaya koyan bir kitaptı.
Marmontel, Éléments de littérature'de (1787; Edebiyatın Öğeleri) ve yazdığı L'Encyclopédie maddelerinde savunduğu liberal klasikçiliği Voltaire'in görüşlerine dayandırdı. 1763'te Académie Française'e seçildi ve 1783'te akademinin sürekli sekreteri oldu. 1771'de kraliyet tarihçiliğine atandı. Devrim sırasında doğduğu bölgeye çekilerek, önemini yitirmeyen tek yapıtı olan Mémoires d'un pére'i yazdı.[1]