Mehmed Abid Efendi

Mehmed Abid Efendi
Hanedan Osmanlı Hanedanı
Babası II. Abdülhamid
Annesi Saliha Naciye Hanımefendi
Doğum 19 Aralık 1885
Yıldız Sarayı, İstanbul, Osmanlı İmparatorluğu
Ölüm 8 Aralık 1973 (69 yaşında)
Beyrut, Lübnan
Dini Sünni İslam

Mehmed Abid Efendi (d. 17 Eylül 1904, Yıldız Sarayı, İstanbul - ö. 8 Aralık 1973, Beyrut) Osmanlı padişahı II. Abdülhamit'in en küçük oğludur.

Gençliği

Yıldız Sarayı'nda doğdu. Annesi Saliha Naciye Hanımefendi idi. Abaza beylerinden (Çaçba prenslerinden Keleş Bey'in torunu) Aslan Bey'in üç kızından (Asiye, Pembe, Zeliha) biri olan Zeliha Hanım'a saraya girdikten sonra Saliha Naciye ismi verilmişti. II. Abdülhamit Selanik'e sürgüne gönderildiğinde onunla birlikte giden iki eşinden biri oldu, yine onunla birlikte döndü. II. Abdülhamit 27 Nisan 1909'da tahttan indirildiğinde 4 yaşında olan Abid Efendi, sürgün ve hapis yılları boyunca babasının yanında kaldı. 1909-1912 yılları arasında Selanik'te Alatini Köşkü'nde, daha sonra II. Abdülhamid'in 10 Şubat 1918'de ölümüne dek Beylerbeyi Sarayı'nda hapis hayatı yaşadı. Daha sonra askeri eğitim görerek subay oldu.

Enver Paşa'nın Orta Asya'da bağımsız bir Türkistan devleti kurma ülküsünün destekleyicisi oldu. Birçok gönüllüyle birlikte Enver Paşa'nın davasına katılmak istediyse de Enver Paşa'nın 4 Ağustos 1922 tarihinde Tacikistan'da ölmesi üzerine bu isteğini gerçekleştiremedi. 1924 yılında diğer hanedan üyeleri ile birlikte yurtdışına çıkarıldığında 19 yaşında idi.

Sürgün

1924'te annesi, ablası Ayşe Sultan ve bazı aile fertleriyle birlikte Paris'e gitti. Paris Hukuk Fakültesi'ni ve Şark Dilleri Farsça bölümünü bitirdi. Ekonomik sıkıntı çekti. 1936 yılında Arnavutluk kralı Ahmet Zogu'nun kızkardeşi Prenses Seniye ile evlendi ancak 1948 yılında ondan boşandı. Ahmet Zogu'nun krallıktan uzaklaştırılmasına kadar Arnavutluk'un Paris maslahatgüzârlığını yaptı. Hiç çocuğu olmadı.

4. İkbal Saliha Naciye

Sultan II. Abdülhamid'in kızı Şadiye Osmanoğlu, 1966'da Bedir Yayınları'ndan çıkan "Hayatımın Acı ve Tatlı Günleri" isimli hatıratında şöyle anlatır:

"Babamın devamlı olarak hizmetini gören iki haremi vardı. Biri Müşfika, diğeri Fatma hanım idi. Günün yarısını biriyle, diğer yarısını ötekiyle geçirirdi, fakat en küçük kardeşimin annesi (Saliha) Naciye Hanım'a babam ayrı bir alaka gösterirdi. Kendi odası içindeki küçük bir merdivenle, onun odasına geçerdi. Naciye hanım güzel değildi, fakat temiz, yüksek ahlak sahibi ve akıllı bir kadındı. Babam onu bu meziyetlerinden dolayı çok severdi." (sayfa 25)

"Alatini köşkünde, bir sabah vakti en küçük kardeşimin annesi Saliha (Naciye) hanımefendi ve ben, babamla birlikte oturuyorduk. Evvelce de babamın hayranlığını en ziyade üzerine çekmiş bulunan, ahlakının yüksekliği, akıl ve muhakeme kabiliyetinin kuvveti ve inceliği hepimizce bilinen bu muhterem hanım hakkında babam bana hitaben şu sözleri söylemiştir: "Kızım bu kadını görüyor musun? Ben bunca senelik hayatımda çok kadınlar gördüm. Fakat bunun gibisini görmedim. Hem ahlakı, hem kadınlığı itibariyle kadınların müstesnasıdır." demişti. Ben de "en ziyade sevdiğim validelerimdendir" demiştim. Babam: "Sizi birbirinize sevdiren ahlaklarınızdaki benzeyiştir" buyurmuştu. Babamın bu nasihatına daima kıymet verdim. Ruhunu şad etmek için Saliha hanımefendiye bağlandım ve onu da ölümüne kadar annem gibi sevdim."[1]

Ölümü

1973 yılında Beyrut'ta vefat etti. Şam'da Sultan Selim Camii haziresine gömüldü.[2]

Kaynakça

  1. Şadiye Osmanoğlu (Sultan Abdülhamit'in Kızı), Hayatımın Acı ve Tatlı Günleri, Bedir yayınları No. 43, 1966
  2. Salih Bozok, Cemil S. Bozok, Hep Atatürk'ün Yanında, Çağdaş Yayınları, 1985 s. 42
This article is issued from Vikipedi - version of the 1/10/2017. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.