Mescit

Mescit (Ar. مَسْجِدٌ (masd͡ʒid(un))‎), cuma namazı kılınmayan küçük cami veya namaz kılma yeridir.

Mescit kelimesi Arapçada secde edilen yer anlamına gelir. Mescitlerde minber yoktur, bazıları umuma açık olmayan yerlerde, mesela bir iş yerinin içinde bulunur, bu sebeplerden dolayı buralarda hutbe okunmaz, cuma namazı kılınmaz. Mescitler, namaz kılmak için kullanılan küçük mekânlardır.

Cami ve mescit ayrımı sadece Türkiye'de vardır. Diğer İslâm ülkelerinde mescit kelimesi Türkiye'deki cami kelimesinin karşılığı olarak kullanılır. Arapçanın dışındaki dillere cami kelimesi, mescit kelimesinin değişik dillerdeki okunuş şekli olarak girmiştir.

Anadolu Türk Mimarisi’nde, Selçuklu devrinde yapımına başlanılan tek kubbeli mescitler^[1], daha sonra Beylikler^[2] ve Osmanlı dönemlerinde de yaygın bir şekilde devam ettirilmiştir^[3].

Kaynaklar

1. Katoğlu, M., “13. Yüzyıl Konyasında Bir Camii Grubunun Plan Tipi ve Son Cemaat Yeri”, Türk Etnografya Dergisi, Ankara, 1967, s. 83-89; Dilâver, S., “Anadolu’daki Tek Kubbeli Selçuklu Mescitleri’nin Mimarlık Tarihi Yönünden Önemi”, İ.Ü. Sanat Tarihi Yıllığı IV (1970-1971), İstanbul, 1971, s. 17-24, Aslanapa, O., “Anadolu Selçuklu Sanatı”, I. Uluslararası Selçuklu Kültür ve Medeniyeti Kongresi, C: I, Konya, 2001, s. 46
2. Kızıltan, A., Anadolu Beyliklerinde Cami ve Mescitler, İstanbul, 1958, s. 123-124
3. Kuran, A., İlk Devir Osmanlı Mimarisinde Cami, Ankara, 1964, 99-101