Karabağ Savaşı

Karabağ Savaşı
Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'nin dağılması
Tarih1988-1994
BölgeDağlık Karabağ
SonuçErmenistan ve Dağlık Karabağ Cumhuriyetinin zaferi
Halen yürürlükte olan ateşkes antlaşması (Bişkek Protokolü)
Coğrafi
Değişiklikler		 Dağlık Karabağ Cumhuriyeti isimli bağımsız bir devlet, de facto olarak kuruldu. Aynı zamanda bu bölge, de jure olarak Azerbaycan'ın bir parçası olarak kaldı.
Taraflar

Dağlık Karabağ
Ermenistan
Destekleyen
İran[1][2][3]
RusyaRusya[4]

YunanistanYunanistan[5]		 Azerbaycan
Destekleyen
Afgan mücahitleri[6]
Çeçen mücahitleri[7] İsrail[8][9]
Pakistan[10][11]
TürkiyeTürkiye[12][13]
Ukrayna[14]
Komutanlar ve liderler
Samvel Babayan
Monte Melkonyan
Seyran Ohanyan
Hemayag Haroyan
Vazgen Sarkisyan
Arkadi Ter-Tatevosyan
Anatoli Zineviç		 İskender Hamidov
Ruşen Cevadov
Suret Hüseynov
Rahim Gaziyev
Şamil Basayev
Güçler
20.000[15]
20.000[15]		 11.000[15]
Kayıplar
6.000 ölü ve kayıp,
25.000 yaralı		 16.000 ölü[16]
22.000 yaralı[16]
Karabağ Savaşı muharebeleri

Karabağ Savaşı (Şubat 1988 - Mayıs 1994), Azerbaycan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti'ne bağlı Dağlık Karabağ Özerk Oblastı'nın Ermenistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti'ne bağlanmasını isteyen[17] Ermeniler ile bunu kabul etmeyen Azeriler arasında başlayan ve Sovyetler Birliği'nin dağılmasından sonra Azerbaycan Cumhuriyeti ile Ermenistan Cumhuriyeti arasında çatışmaya dönüşen bir savaş.

Savaş öncesinde ve etnik çatışmaların sıcak savaşa dönüşmesi sonrasında Sumqayıt Pogromu, Kirovabad Pogromu, Bakü Pogromu gibi pogromlar, Hocalı Katliamı ve Maragha Katliamı gibi katliamlar yaşanmıştır.

Başlangıç

Karabağ tartışması 1988-1989 yıllarında bölgede bazı kesimlerde yoğun nüfusa sahip olan Ermenilerin bağımsızlık için referandum düzenleyip bağımsızlık kararı almasıyla başladı. İki toplum arasında meydana gelen karşılıklı çatışmalar ve sokak gösterileri Azerbaycan ile Ermenistan arasında büyük bir gerilim yaratmış ve yüzbinlerce kişi bu tartışmalar sonrasında yaşadığı topraklardan göç etme durumunda kalmıştır.

Ermenistan'da yapılan ve yaklaşık 40.000 kişinin katıldığı gösteri sonrası da Ermenistan'ın Karabağ'a saldırması çatışmaları sıcak savaşa dönüştürmüştür.

Başlangıcından SSCB'nin dağılımasına kadar

Askeran Çarpışması

Karabağ Millî Konseyi Dağlık Karabağ'ın Ermenistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti'ne verilmesi için talepte bulunmuştur. İki gün sonra, 22 Şubat 1988'de Sovyetler Birliği Komünist Partisi'nin yerel merkezlerini kuşatıp Hankendi'nde Azerilerin öldürüldüğüne dair bilgiyi isteyen ve yanıtı yetersiz bulan Azeri kalabalığı Dağlık Karabağ'a doğru yürümeye başlamıştır. Yetkililer yaklaşık bin polisiyle isyancıları bastırmış ve Askeran bölgesinde iki Azeri ölmüş ve 50 Ermeni köylü ve belirsiz sayıda Azeriler ve polisler yaralanmışlardır.

Sumgayıt Pogromu

Bir iddiaya göre 27 Şubat 1988'de Azerilerden oluşan grup[18] hem sokaklarda hem de apartmanlarında Ermenilere saldırmıştır. Fakat son zamanlar tespit edilen araştırmalar gereğince gruplar dahili özgürlük antlaşmalarını desteklemeyen Ermenilere diğer Ermeniler tarafından saldırı düzenlenmişti. Yağmaların yayılması ve polis memurların ilgisiz kalmasından dolayı durumu daha da kötüleştirmiştir . SSCB Genel Savcılığı (Генеральный прокурор СССР)'nın açıklamasına göre, 26 Ermeni ve 6 Azeri olmak üzere toplam 32 kişi ölmüştür. Ancak görgü tanıkları çok büyük sayı aktarmaktadırlar.[19] Birçoğu, 30 kişi değil, en azından 200 kişinin öldürüldüğünü savunmaktadır.[20]

Kirovabad Pogromu

Diğer bir Ermeni iddiasına göre kasım 1988'de Kirovabad (bugünkü Gence) kentinde Azeriler tarafından işlenen ve Ermeni sakinlerini hedef alan pogrom yaşanmıştır. Fakat ölüm halları tespitlenememiştir.[21][22][23]

Kugark'ta katliam

Arif Yunusof'un yazısına dayanarak Ekspress-khronika gazetesinin aktardığına göre, kasım 1988'de Ermenistan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti'nin Kugark (Gugark / Գուգարք) kasabasında meydana gelen Azerilere yönelik katliam yaşanmış[24] ve 21 Azeri öldürülmüş ve onlardan 15'i olaylar sırasında yakılmıştır. 12'si Barkan kasabasında yaşayan Azeriler idi.[25].

Bakü Katliamı

13-20 Ocak 1990 tarihleri arasında Bakü'de Azeriler tarafından Ermeni sakinlerine yönelik pogrom gerçekleştirilmiştir.[26][27]. Bu olay sonucunda 48 kişi[28] ya da 66 kişi [29] öldürülmüştür.

Kara Ocak

Etnik gruplar arasındaki çekişme iki ülkenin nüfusunun, Azerbaycan'daki Ermenileri Ermenistan'a ve Ermenistan'daki Azerileri Azerbaycan'a dönmeye zorlamıştır.[30] Ocak 1989'da Dağlık Karabağ'ın durumunun Moskova'daki merkezi hükûmetin geçici olarak bölgeyi kontrol altına almasına kadar büyümüş ve bu hareketi çok sayıda Ermeni tarafından memnuniyetle karşılanmıştır.[31] 1989 yazın Azerbaycan Halk Cephesi önderleri ve her zaman artan destekçileri, Azerbaycan Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti'ni Ermenistan'a karşı demiryolu ve hava ablukasını uygulamaya zorlamaya başarmış ve kargo ve malların %85'inin demiryolu vasıtasıyla ulaştıran Ermenistan'ın ekonomisini felce uğratmışlardır (SSCB'nin geri kalan yerlerden Nahçıvan da kesilmiş oldu).[30] Ermenistan'a giden demiryolu servislerin engellenmesi kısmen Ermeni militanların Ermenistan'a giren Azeri tren ekiplerine saldırması yüzünden olmuştur. Daha sonra tren ekipleri Ermenistan'a gitmeyi reddetmeye başlamışlardır.[32]

Ocak 1990'da Bakü'de Ermenilere ve onların Karabağ'daki tecavüzlerine sessiz kalan Sovyetler birliğine karşı halk itirazları yapılmıştır, bunun üzerine Gorbaçov olağanüstü hal ilan etmek ve düzeni geri getirmek için MVD birliğini göndermiştir. Birlikte bazı kaynaklarca ermeni kökenli askerler çoğunluk teşkil ediyorlardı. Sokağa çıkma yasağı belirlenmiş ve askerler ile kabaran Azerbaycan Halk Cephesi arasında çatışmalar yagın olmuştur. Bir olayda Bakü'de binlerle Azeri ve 8 MVD askeri öldürülmüştür.[33] Yine ermenilerce bir iddiaya göreyse bu süre içinde Azerbaycan Komünist Partisi, kentteki Ermeni nüfusunu korumaktan ziyade partiyi iktidarda tutmayı düşünüp MVD askerlerini göndermeyi gecikmiştir, fakat şehirde bir yerli devlet silahlı birliğinin bulunmadığı da bilinmektedir.[34] Aynı zamanda "Kara Ocak" (Qara Yanvar) olarak anılan olaylar, Azerbaycan ile Rusya arasındaki ilişikleri belirlemiştir. Aralık 1988'de çatışma Kirovabad ve Nahçıvan dahil olmak üzere Azerbaycan'ın diğer kentlere de yayılmıştır. Orda Sovyet Ordusu, Ermenilere yönelik saldırlarını durdurmaya çalıştığı zaman 7 kişi (4'ü asker) öldürülmüş ve yüzlerce kişi yaralanmıştır.[35]

Koltso Harekâtı

Silah deposu olarak kullanıldığı şüphelenilen Gandzasar manastırı da Sovyet güçlerinin hedef olmuştur. Fakat sempatizan olan Rus subayı aramanın yapılmasını reddetmiştir.

30 Nisan-15 Mayıs 1991'de Sovyetler Birliği MVD (Министерство внутренних делve / İçişleri Bakanlığı) ve Savunma Bakanlığı (Министерство обороны), Dağlık Karabağ Özerk Oblastının Şaumyan ilinde Koltso Harekâtı (Rusça: Операция Кoльцo / anlamı: "Halka Harekâtı") kod adı altında MVD birlikleri ve OMON (Отряд милиции особого назначения / Özel amaçlı polis ekibi) ekiplerini kullanıp ve resmî olarak bir "pasaport kontrol işlemi" gerekçesini göstererek, Dağlık Karabağ'daki yasadışı[36] Ermeni milis müfrezelerini silahsızlandırmayı amaçlamışlardır.

Ancak, belirtilen amaçlarına aykırı bir şekilde, Sovyet askerleri (Sovyet 4. Ordusuna bağlı 23. Motorize Piyade Tümeni) ve ağırlıklı olarak Azerilerin bulunduğu OMON ve ordu birlikleri, Şaumyan'daki Ermenilerle meskûn 24 köyü zorla boşalttırmıştır.

SSCB'nin dağılmasından sonra

Hocalı Katliamı

25 Şubat 1992'de Hocalı kentinde, "Memorial" İnsan Hakları Savunma Merkezi[37] ve İnsan Hakları İzleme Örgütü'ne göre[38][39] Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği ordusuna bağlı 366. Motorize Piyade Alayı'ın desteğindeki Ermenistan Silahlı Kuvvetleri tarafından Azeri siviller öldürülmüşlerdir. 10.000 nüfuslu Hocalı’da olaylar sırasında yaklaşık 3.000 Azeri bulunmaktaydı. Saldırıda ölenler hakkında verilen resmi rakam 613 kişi olmakla birlikte, katledilen toplam Azeri sayısının 1.300 kişi olduğu söylenmektedir (Zaman qazetesi). Saldırılar sırasında Hocalı’da yaşayan Ahıska Türkleri de evlerinde yakılarak öldürülmüştür. Kadın, çocuk ve yaşlılar da dahil olmak üzere siviller katledilmiştir. Katliamın ilk gecesinde sekiz aile bütün fertleriyle öldürülmüş, 700’den fazla çocuk anne ya da babasını kaybetmiştir. Yaralılar ise 1.000’in üzerindedir. Katliama tanık olan bir gazeteci, yaşananları şu şekilde aktarmaktadır:

“Dağlık Karabağ’ın Hocalı kentinin düşüşünü bir gün boyunca yaşadım. Görüntülerle belgeledim ve video çekimleriyle bir günde 1.300 Azerbaycan Türk’ünün Ermeni çetecilerce öldürülüşünü bütün dünyaya duyurdum. Hocalı katliamı anlatılamaz bir vahşetti. Azerbaycan yönetimi ve Cumhurbaşkanı Ayaz Mütellibov, olayı dört gün boyunca kamuoyundan gizlemeye çalıştılar. Bütün Azerbaycan şok olmuştu. Ermeni bıçaklarından, kurşunlarından kurtulmayı başaranlar; kadınlar, çocuklar, ihtiyarlar karlı dağlarda tipi altında Agdam’a gelmeyi başardıklarında çoğunun ayakları donmuştu. Bazılarının ayakları ise kangrenden dolayı kesilmişti. Ermeniler vahşetin her türlüsünü sanki ibret olsun, örnek olsun diye yapmışlardı. İhtiyar dedelerin, yaşlı anaların yüzleri jiletlerle doğranmış, genç kadınların göğüsleri peynir gibi kesilmiş, bebeklerin kafa derileri yüzülmüştü. Hocalı ile Agdam arasındaki 12 kilometrelik orman boyunca cesetler dizilmişti.”

Ağdaban'a saldırı

Turan ve AssA-İrade'nin Azerbaycan Savunma Bakanlığı'na dayanarak yaptığı açıklamaya göre, 8 nisan 1992'de Kelbecer Rayonu'nun Ağdaban köyüne yönelik düzenlenen saldırıda en az 21 sivil ölmüş ve yaklaşık 60 kişi yaralanmıştır.[40] Diğer bir kaynağa göre ise Ermenistan güçlerinin yaptığı saldırılarda 99 sivilin öldürüldüğü ve 140 sivilin ise yaralandığı söylenmektedir.[41]

Maragha Katliamı

10 Nisan 1992 tarihinde Terter rayonu'nun Maragha köyü Azerbaycan Silahlı Kuvvetleri tarafından saldırılmış ve Ermeni siviller öldürülmüştür. Zararlarını gözeten ve görgü tanıklarıyla röportaj yapan Caroline Cox'a göre, Azerbaycanlı askerler yaklaşık 45 köylünün başını kesmiş ve köyü yakıp yağmalamışlardır. Ve yaklaşık 100 Maragha'lı kadın ve çocuğu kaçırmışlardır.[42].

Tahran Görüşmesi

7 Mayıs'ta İran İslam Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Haşimi Rafsancani, Levon Ter-Petrosyan ve Yakup Mamedov'u Tahran'a davet etmiş ve 8 Mayıs'ta[43] görüşmüş ve barış anlaşmasının temel ilkeleri belirten communiqué'yi imzalamışlardır.[44]

Şuşa Muharebesi

Ermeni kuvvetlerinin Karabağ savaşı'ında kazandıkları ilk kayda değer askeri zaferdir. Şuşa kasabası'nın ele geçirilmesi aynı zamanda Stepanakert'in ele geçirilmesinin tek yoluydu.[45][46] Ağırlıklı olarak dağlık alanlardan oluşan Şuşa'nın ele geçirilmesi için oluşturulan komando birliğinin başındaki Arkadi Ter-Tadevosyan farklı stratejiler uyguladı.[47] Buna göre özellikle diaspora kanadından savaşa katılan aralarında Taşnak mensuplarınında bulunduğu Ermeni gönüllü alaylarının sık ve aralıklarla daha önce seçilmiş Azeri noktalarına saldırılar planlandı. Nitekim kısa bir süre sonra çözülmeye başlayan Azeri kuvvetlerine karşı 8 Mayıs 1992'de yaklaşık 1.000 kişilik birlikten oluşan Ermeni kuvvetlerinin Şuşa harekatı gerçekleşti. Ağır toplarla karşılık vermeye çalışan Azeri birliklerine karşı yaklaşık 2 gün süren çatışmalardan sonra Şuşa tamamen Ermeni birliklerinin kontrolüne geçti.[48]

1992 Haziran - Temmuz Karabağ Savaşı taarruzları

1 Haziran 1992'de Ebulfez Elçibey Azerbaycan Cumhurbaşkanı seçilmiş ve Azerbaycan Silahlı Kuvvetleri taarruzu başlatmıştır. Azerbaycan Ordusu 12 Haziran'da Asgeran (Şaumyan), 7 Temmuz'da Akdere (Mardakert)'yi geri almıştır.[44]

Mardakert ve Martuni taarruzları

Saldırı 27 Haziran'da, Melkonian savaşçıların karşı koymaya çalıştıkları Jardar köyünün yakınlarına doğru başlatıldı. Tanksavar mermileri Azerilerin zırhlarını yok etti ve müfrezelerin istilaya karşı koymalarını sağladı. Sıcak çatışma bölgelerinde manevra alanı kısıtlı olduğunda ve savunucuların bu araçları kolaylıkla vurduğu hassas hedeflerde zırhlı araçların hazır bulunmasının faydasız olduğu kanıtlandı. İlerleyen günlerde ve haftalarda Azeriler tarafından birkaç saldırı daha yapıldı. Bu saldırıların hepsi savuşturuldu ve Melkonyan'ların örgütlenmesi ve liderliği itibar kazandı.[49] Sonraki saldırılar her iki taraftan da yüzlerce daha fazla erkek ve zırhlı araç içeriyordu. Her bir tarafta da çok sayıda zayiat olmasına rağmen, Azerilerin ölü ve yaralıları Ermenilerinkinden çok daha fazlaydı.

Kelbecer Muharebesi

Şubat 1993'te Ermeni güçleri Şaumyan'ı geri almış ve Elçibey askerî başarısızlığından dolayı Süret Hüseynov'u hükûmetinden kovmuştur. Yerli Ermeni güçleri 27 Mart - 5 Nisan arasında Kelbecer Rayonu ele geçirmiştir. Bu saldırı üzerine Nisan 30'da Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi 822 sayılı kararını alıp Ermeni güçlerinin Kelebecer ve son dönemde işgal edilen bölgelerden geri çekilmesi için uyarıda bulunmuştur.[44]

1993 Yaz taarruzları

4 Haziran'da Gence'de Süret Hüseynov Elçibey'e karşı isyanı başlatınca 15 Haziran'da Heydar Aliyev Azerbaycan Meclisi sözcüsü olmuş ve 18 Haziran'da Elçibey Bakü'den kaçmıştır. 24 Haziran'da Aliyev'e cumhurbaşkanının olağanüstü yetkisi verilmiş ve Süret Hüseynov başbakanlığına getirilmiştir. Azerbaycan'ın siyasi karışıklığı felaket getiren askerî mağlubiyete yol açmıştır. Ermeni güçleri, 28 Haziran'da Mardakert'ı, 23 Temmuz'da Ağdam'i ele geçirmiştir. Bu saldırı üzerine Temmuz 29'da Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi 853 sayılı kararını alıp Ağdam ve son dönemde işgal edilen bölgelerin gasbından dolayı kınamış ve Ermeni güçlerinin Ağdam ve son dönemde işgal edilen bölgelerden geri çekilmesi için uyarıda bulunmuştur. Fakat Ermeni güçleri 23 Ağustos'ta Füzuli, 26 Ağustos'ta Cebrail, 31 Eylül'de Kubatlı'yı ele geçirmişlerdir.[44]

1993 Güz taarruzları

Eylül ayın başında Moskova'da Haydar Aliyev ve Robert Koçaryan gizlice görüşmüşlerdir. 14 Ekim'de Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi 874 sayılı kararını alıp Ermeni güçlerin işgal edilen bölgelerden geri çekilmesine dair takvimi ayrıntlı bir şekilde belirtmiştir. Fakat Ekim ayın sonlarında Ermeni güçleri tekrar ilerlemeye başlamış ve Zengilan, Goradiz kasabasını ele geçirmişlerdir. Bu saldırıları üzerine 12 Kasım'da Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi 884 sayılı kararını alıp Ermenileri kınamıştır.[44]

1993-1994 Kış taarruzları

Aralık 1993'te Azerbaycan Silahlı Kuvvetleri Karabağ'ın bütün cephelerinde insan dalgası hücum taktiğiyle sürpriz baskın düzenlemiştir. İlk aşamada cephenin kuzey ve güneyde Ermeni mevkileri ezmiştir. Fakat iki aylık kış taarruzu başarısız olmuş ve taarruz sırasında Azerbaycan Silahlı Kuvvetleri, 5.000[30] - 8.000[50] askeri kaybetmiştir.

Türkiye ve İran'ın diplomatik müdahaleleri

Ermeni kuvvetlerinin Nahçıvan'a ilerlemesi üzerine Türkiye başbakanı Tansu Çiller, Ermenistan'ı buraya saldırmamaları konusunda uyardı. Türk Silahlı Kuvvetleri'ne bağlı birlikler Ermenistan sınırına doğru kaydırılmaya başlandı.

İran taraflar arasında arabuluculuk yaparak çatışmaların 7 Mayıs 1992'de geçici olarak sona ermesini sağlamıştır. Ermeniler'in ilerlemeyi sürdürmesiyle 18 Mayıs'ta İran'ın arabuluculuk faaliyetleri tamamen çökmüştür.

Ateşkes

Aralık 1993'te Azerbaycan Silahlı Kuvvetleri'nin başlattığı kış taarruzlarının askeri başarısızlıkla sonuçlanmasından sonra dönemin Azerbaycan Cumhurbaşkanı Haydar Aliyev diplomatik kanalları kullanarak barış koşullarını aramaya başlamıştır. 4 - 5 Mayıs 1994'ta Bağımsız Devletler Topluluğu Parlamentolararası Meclisi, Rusya Federasyonu Federal Meclisi ve Dışişleri Bakanlığı'nın inisiyatifleri ve Kırgızistan Cumhuriyeti Konseyi'nin evsahipliğiyle müzakereler düzenlendi. Bu görüşmeler sonrasında 16 Mayıs 1994'te Moskova'da Azerbaycan Cumhuriyeti[51] ve Ermenistan Cumhuriyeti'nin savunma bakanları[52] ile Dağlık Karabağ Savunma Ordusu başkumandanı[53] ateşkes anlaşmasını imzalamışlardır.[54][55]

Askerî güçler

1993 - 1994 yılları arasında çatışmaya dahil edilen insan gücü ve askerî araçları tahminen şöyledir:[15]

Taraf Askerî personel Top Tank Zırhlı personel taşıyıcı Zırhlı muharebe aracı Savaş uçağı
Dağlık Karabağ 20.000 16 13 120 N/A N/A
Ermenistan 20.000 170 160 240 200 N/A
Azerbaycan 42.000 30 21 39 12 3

Savaşın bazı dönemlerindeŞamil Basayev liderliğindeki Çeçen isyancıları[7] ve Afganistanlı mücahitleri[6] de Azerbaycan Cumhuriyeti'nin safında savaşmışlardır.

Göç

1994 yılına kadar süren savaşta 800.000-1.055.407[56] Azeri Ermenistan ve işgal edilen bölgeden Dağlık Karabağ dışındaki Azerbaycan Cumhuriyeti topraklarına, 230.000 Ermeni ise Azerbaycan Cumhuriyeti'nden büyük kısımda Ermenistan Cumhuriyeti ve kısmen Dağlık Karabağ'a göç etmek zorunda kaldı.[57]

Ateşkes sonrası çatışmalar

1994 yılında Ermenistan ile Azerbaycan arasında imzalanan ateşkes anlaşmasından sonra farklı çaplarda karşılıklı birçok saldırı gerçekleşti. Bunlardan en büyüğü 2008 yılında Ermenistan'da yapılan Cumhurbaşkanlığı seçimlerinden hemen sonra Martakert'te meydana geldi. Ermenistan Dişişleri Bakanlığının açıklamasına göre Azerbaycan güçleri meydana gelen iç karışıklığı fırsat olarak görüp ağır toplar kullanarak Martakert bölgesine gece operasyonu düzenledi. Ermenistan Savunma Bakanlığı gece yarısı açıklama yaparak Martakert bölgesinin sınır hattının 3-4 saatliğine Azerbaycan kontrolüne geçtiğini açıklarken devam eden çatışmalar sonrasında bölgede kontrolünün tekrar sağlandığını açıkladı. Buna karşılık Azerbaycan Savunma Bakanlığı ise ülke ajanslarına verdiği bilgide Ermenistan'da gerçekleşen seçimler sonrasında gündem değiştirmeye çalışan Ermeni tarafının Azeri sınır bölgesine belli aralıklarla saldırılar gerçekleştirdiğini açıkladı.

Zararlar

Azerbaycan Cumhuriyeti

Toplam uzunluğu 25 bin km olan otomobil yolu, toplam uzunluğu 3984 m olan 160 köprü, 14.500 km uzunluğunda elektrik hattı, 2500 elektrik trafosu, 2.000 km gaz boru hattı, 160 su deposu, 34'ten fazla gaz dağıtım istasyonu tahrip edilmiştir.[58]. Toplam 140.000 öğrenci kapasiteli olan 600 okul,53 bin öğrenciye hizmet veren 65 meslek lisesi,2 yüksek öğrenim kurumu yok edilmiştir.[59].700 kadar sağlık ocağı,bu bağlamda 800 yataklı hastane,poliklinikler,doğum evleri,eczane binaları,acil yardım hastaneleri dağıtılmıştır.Sağlık hizmetlerine verilen zarar toplam 1,2 milyar dolara yakındır.[60] Bülbül'ün müzikolog ve ressam Mir Möhsün Nevvab'ın hatıra müzeleri talan edilmiştir. Hocalı'daki "Dairevi Mabet" (1356-1357) ve "Türbe" (14.yüzyıl)nin akıbeti belli değildir.[61]. Azerbaycan Cumhuriyeti toplam 22 milyar dolar meblağında zarara uğramıştır.[62]

Dağlık Karabağ Cumhuriyeti

Dağlık Karabağ m.ö. IV asırdan itibaren kadim Alban devletinin bir parçası olmuş ermeni tarihçiler tarafından m.ö. II yüz yılda Ermen devleti tarafından ermeni topraklarına katıldığı iddia edilmektedir. Fakat tamamen dağlık bir bölge olan arazinin fethi mümkün görülmemektedir diğer bir taraftan Ermen devletinin Azerbaycan/Atropaten topraklarına saldırdığı tarihçilerce bilinmektedir. Mümkün ki, m.s. II yüz yılda Arşakiler sülalesinden bir kesim Karabağ bölgesinde vassal bir devlet kurmuştur. Çünkü sonraki asırlarda Karabağ kaynaklarda Artsah/Arsak diye isimlenmektedir. Fakat tabi günümüz Ermenileri bu ismi kendilerininki diye tanımlamaktalar ve Karabağın ermeni toprağı olmasının en büyük ispatı diye görmekteler. Yine II yüzyıldan itibaren bazı kesintilerle Arsak Arşakileri Albanya hakimiyetine gelmekteler. Onların bu hakimiyeti VI yüz yıla kadar sürüyor. Karabağda hakimiyete Girdmandan olan mihrani ve yahut maranlı Sasanilerle akrabalığı olan bir sülale geçiyor. Arşaklılar/Arşakilerden sonra maranlılar Albanya Hakimiyetine geçiyor. Bu bir daha Karabağla kuzey Azerbaycan'ın sık bağlılığını Albanya devleti ile Karabağ ilişkilerinin kadimliğini ve bütünlüğün göstermektedir. Yine kendince kaynakları sebep gösteren ermeni topluluğu 1988-lerden başlayan katliamlar serisi sonucu Karabağ'ın işgalinden sonra 1994 yılında kendi cumhuriyetlerini ilan ediyorlar. Bu daha çok bir politik gidişat diye değerlendirilmektedir. Son zamanlar Sarkisyanın dahi ifade ettiği üzere arazide askeri birlikler hüküm sürmekte bu sebepten dolayı cumhuriyet yalnız Azerbaycan değil diğer devletler tarafından dahi tanınmamıştır.

Son durum

Daha sonra imzalanan ateşkes antlaşmasıyla günümüze kadar süren barış görüşmeleri başlamış oldu . Günümüzde Dağlık Karabağ ve çevresindeki 7 il Ermeni işgali altındadır ve bölgeyi Dağlık Karabağ Cumhuriyeti adında fiilen bağımsız tanınmayan bir devlet yönetmektedir.

Kaynakça

  1. ↑
  2. ↑ Chufrin, Gennadij Illarionovič (2001). The Security of the Caspian Sea Region. Oxford: Oxford University Press. p. 270. ISBN 9780199250202.
  3. ↑ Herszenhorn, David M. (5 June 2012). "Iran and Azerbaijan, Already Wary Neighbors, Find Even Less to Agree On". The New York Times. Retrieved 17 June 2013.
  4. ↑ Benson, Brett V. (2012). Constructing International Security: Alliances, Deterrence, and Moral Hazard. Cambridge: Cambridge University Press. s. 67. ISBN 9781107027244. "Russia was widely viewed as supporting the Armenian position. Much of this perception stemmed from the fact that Russia transferred military support to Armenia during the Nagorno-Karabakh War."
  5. ↑ Strategic impact. Bucharest: Romanian National Defence University "Carol I" Centre for Defence and Security Strategic Studies. 2010. ss. 35. "Greece supported Armenia both by delivering military and economic assistance and diplomatic representation by promoting the Armenia's interests in the EU and NATO."
  6. 1 2 Cooley, Unholy Wars: Afghanistan, America and International Terrorism. London: Pluto Press. ISBN 0-7453-1917-3.
  7. 1 2 Griffin, Nicholas, Caucasus: A Journey to the Land Between Christianity and Islam, University of Chicago Press, Chicago, 2004, pp. 185–186. ISBN 0-226-30859-6.
  8. ↑ Murinson, Alexander (October 2014). "The Ties Between Israel and Azerbaijan". Begin–Sadat Center for Strategic Studies. https://web.archive.org/web/20141103080836/http://besacenter.org/wp-content/uploads/2014/10/MSPS110-web.pdf. "Israel supported the Azeri side in this conflict by supplying Stinger missiles to Azerbaijani troops during the war."
  9. ↑ Dekmejian, Richard Hrair; Simonian, Hovann H. (2003). Troubled Waters: The Geopolitics of the Caspian Region. s. 125. ISBN 9781860649226. "In addition to commercial links, Israel has given strong backing to Azerbaijan in its conflict with Armenia over Nagorno-Karabakh, which reportedly has included military assistance."
  10. ↑ Hunter, Shireen T.; Melikishvili, Alexander (2004). Islam In Russia: The Politics Of Identity And Security (New ed. ed.). Armonk, NY: M.E. Sharpe. p. 349. ISBN 9780765612830.
  11. ↑
  12. ↑ Balayev, Bahruz (2013). The Right to Self-Determination in the South Caucasus: Nagorno Karabakh in Context. Lexington Books. s. 70. ISBN 9780739178287. "Turkey took the Azerbaijani position, showing special activity. It rendered active military help to Azerbaijan. In the Azerbaijani army there were Turkish officers-instructors and a group of the Azerbaijani men started training in Turkey."
  13. ↑ Brzezinski, Zbigniew (1997). Russia and the Commonwealth of Independent States: Documents, Data, and Analysis. Washington, D.C.: M.E. Sharpe. s. 616. ISBN 9781563246371. "It is also revealed that a new force of 200 armed members of the Grey Wolves organization has been dispatched from Turkey in preparation for a new Azeri offensive and to train units of the Azeri army."
  14. ↑ Azadian, Edmond Y. (1999). History on the Move: Views, Interviews and Essays on Armenian Issues. Wayne State University Press. p. 173. ISBN 9780814329160. But as subsequent events evolved it became all too apparent that Ukraine has steadfastly stood behind Azerbaijan in the Nagorno-Karabagh conflict all along. ...it was reported from Stepanakert that Ukraine had shipped 40 tanks to Azerbaijan. Later that number was raised to 59. Ukraine had also supplied Azerbaijan with Mig-21 attack places.
  15. 1 2 3 4 Chorbajian, Levon; Patrick Donabedian, Claude Mutafian (1994). The Caucasian Knot: The History and Geopolitics of Nagorno-Karabagh. London: Zed Books. s. 13–18. ISBN 1-85649-288-5.1993'te International Institute for Strategic Studies 'nin ayımladığı The Military Balance, 1993–1994 başlıklı rapordan derlenen verilerden alıntı edilmiştir. Dağlık Karabağ Cumhuriyeti'nin personel sayısı 20.000 içine 8.000 Ermenistan'lı gönüllüler dahil edilmektedir. Rapordaki Ermenistan'ın ordusu sadece Kara Kuvvetleri mensuplarından oluşmaktadır. Azerbaycan'ın istastiği 38.000 Kara Kuvvetleri mensubu ve 1.600 Hava Kuvvetleri mensubundan ibarettir. Bu istastistiklerin refarensleri raporun 68 - 69, 71 -73 sayfalarında yer almaktadır.
  16. 1 2 Armenia, Azerbaijan, and Georia Country Studies, Area Handbook Series, Federal Reserch Division Library of Congress, 1994, ISBN 0-8444-0848-4, p. 98.
  17. ↑ Armenia, Azerbaijan, and Georia Country Studies, Area Handbook Series, Federal Reserch Division Library of Congress, 1994, ISBN 0-8444-0848-4, pp. 20-21.
  18. ↑ Svante E. Cornell, Small nations and great powers: a study of ethnopolitical conflict in the Caucasus, Routledge, 2001, ISBN 978-0-7007-1162-8, p. 83.
  19. ↑ Thomas de Waal, The Nagorny Karabakh conflict: origins, dynamics and misperceptions 2005, URL erişim tarihi:
  20. ↑ David Remnick, "Hate Runs High in Soviet Union's Most Explosive Ethnic Feud", The Washington Post
  21. ↑ Stuart J. Kaufman, "Ethnic Fears and Ethnic War in Karabagh"
  22. ↑ Verluise, Armenia in Crisis: The 1988 Earthquake
  23. ↑ Imogen Gladman, Eastern Europe, Russia and Central Asia, Taylor & Francis Group, 2004, sf. 131.
  24. ↑ Газета «Экспресс-Хроника», № 16, 16.04.1991 г.
  25. ↑ «Газета Экспресс-хроника», № 9(186), 26.02 1991 г.
  26. ↑ Ibid, p. 10
  27. ↑ Britannica: Azerbaijan- The Soviet and post-Soviet periods
  28. ↑ Human Rights Watch. “Playing the "Communal Card": Communal Violence and Human Rights”
  29. ↑ Alexei Zverev. Contested borders in the Caucasus
  30. 1 2 3 Michael P. Croissant, The Armenia-Azerbaijan Conflict: Causes and Implications, Praeger, London, 1998, ISBN 0-275-96241-5.
  31. ↑ Thomas de Waal, Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War, New York University Press, New York, 2003, 0-8147-1945-7.
  32. ↑ Stuart Kaufman, Modern Hatreds: The Symbolic Politics of Ethnic War, Cornell Studies in Security Affairs, New York, 2001, ISBN 0-8014-8736-6, pp. 49–66.
  33. ↑ Jill Smolowe, "The Killing Zone", Time Magazine, January 29, 1990 URL erişim tarihi: 2006-02-25
  34. ↑ Abu-Hamad, Aziz, et al. Playing the "Communal Card": Communal Violence and Human Rights Human Rights Watch.
  35. ↑ Paul Hofheinz, "Nationalities People Power, Soviet Style", Time Magazine, December 5, 1988 URL erişim tarihi: 2006-05-02
  36. ↑ Thomas de Waal, Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War. New York: New York University Press, 2003. p. 114 ISBN 0-8147-1945-7
  37. ↑ ДОКЛАД ПРАВОЗАЩИТНОГО ЦЕНТРА «МЕМОРИАЛ» О МАССОВЫХ НАРУШЕНИЯХ ПРАВ ЧЕЛОВЕКА, СВЯЗАННЫХ С ЗАНЯТИЕМ НАСЕЛЕННОГО ПУНКТА ХОДЖАЛЫ В НОЧЬ С 25 НА 26 ФЕВРАЛЯ 1992 г. ВООРУЖЕННЫМИ ФОРМИРОВАНИЯМИ
  38. ↑ New York Times - Massacre by Armenians Being Reported
  39. ↑ TIME Magazine - Tragedy Massacre in Khojaly
  40. ↑ Ayın Tarihi
  41. ↑ Small Nations and Great Powers - Svante E. Cornell
  42. ↑ Christianity Today Article
  43. ↑ Kamer Kasım, Armenia's Foreign Policy: Basic Parameters of Ter-Petrosyan and Kocharyan (ERAERAREN)
  44. 1 2 3 4 5 Conciliation Resources
  45. ↑ Markar Melkonian, (2005). My Brother's Road: An American's Fateful Journey to Armenia. New York: I. B. Tauris, p. 219 ISBN 1-85043-635-5
  46. ↑ Durch, William J (ed.) (1996). UN Peacekeeping, American Politics, and the Uncivil Wars of the 1990s. New York: Palgrave Macmillan, p. 444 ISBN 0-312-12930-0
  47. ↑ de Waal, Thomas (2003). Black Garden: Armenia and Azerbaijan Through Peace and War. New York: New York University Press, pp. 177-178 ISBN 0-8147-1945-7
  48. ↑ The commanders of the battle give conflicting data: in an interview, Ter-Tatevosyan stated that his forces lost 58 men in contrast to the Azeris' 200 while Orujev claims that the Armenian casualty count was much higher and estimates his own losses at 159 dead and 22 missing in action: op. cit. in de Waal, Black Garden, p. 314
  49. ↑ Melkonian, Markar. My Brother's Road, An American's Fateful Journey to Armenia. New York: I.B. Tauris, 2005
  50. ↑ Armenia, Azerbaijan, and Georia Country Studies, Area Handbook Series, Federal Reserch Division Library of Congress, 1994, ISBN 0-8444-0848-4, p. xxxix.
  51. ↑ Dönemin Azerbaycan Cumhuriyeti Savunma Bakanı Məmmədrəfi Məmmədov idi.
  52. ↑ Dönemin Ermenistan Savunma Bakanı Serj Sarkisyan idi.
  53. ↑ Dönemin Dağlık Karabağ Savunma Ordusu başkumandanı Samvel Babayan idi.
  54. ↑ Bell, Christine Bell, Peace Agreements and Human Rights, Oxford: Oxford University Press, Oxford, 2005, ISBN 0-19-927096-1, p. 326.
  55. ↑ The Bishkek Protocol on Nagorno-Karabakh (Senate - May 17, 1994)
  56. ↑ Azerbaycan Cumhuriyeti Kaçkınlar ve mecburi Köçkünler hakkında İstatistik Albüm,Azerbaycan Kaçınlar ve Mecburi Köçkünlerle İş üzre Devlet Komitesi,Bakü,1999
  57. ↑ "The World Factbook - Azerbaijan, Transnational Issues". CIA. 31 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20151231190308/https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/aj.html. Erişim tarihi: 13 Nisan 2009.
  58. ↑ Ermenistan'ın Tecavüzü neticesinde Azerbaycan'ın uğradığı Sosyal-İktisadi Zararlar hakkında,Bağımsız Analitik Araştırma Merkezi,Bizim Dernek Dergisi, Eylül 2002, s. 34
  59. ↑ Sinan Ogan,"Azerbaycan'da Mülteci Sorunu,www.turksam.org
  60. ↑ Azerbaycanlı Genç bilim adamları Sempozyumu Bildirileri, 2005, İstanbul, s. 211
  61. ↑ "Ermenistan'ın Tecavüzü neticesinde Azerbaycan'ın uğradığı Sosyal-İktisadi Zararlar hakkında", Bağımsız Analitik Araştırma Merkezi, Bizim Dernek Dergisi, Eylül 2002, s. 34
  62. ↑ Azerbaycan Cumhuriyeti DİB-ib beyanatı,Azerbaycan gazetesi no.36, Bakü, 16 şubat,2000.

Dış bağlantılar

This article is issued from Vikipedi - version of the 12/4/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.