Ana Türk dili

Ana Türk dili veya Ana Türkçe varlığı ve yapısı kuramsal olarak oluşturulan, Ana Altay dilinden gelişen ilk dil koludur. Ana Türkçe de kaynaklandığı Ana Altay DiӀi gibi hipotetiktir, yazılı belgeleri henüz bulunmamıştır veya yoktur. Bu dil döneminde Türk dilinin, Moğol, Mançu-Tunguz, Kore ve Japon dilleri ile daha çok ortaklıklara sahip olduğu belirtilir.

Ana Türk dili, hayat süresi içinde çivi yazılı Sümerce tabletlerdeki alıntı kelimeler^[1] şeklinde bilinen ilk örneklerine rastlanan ve günümüze daha yakın tarihlerde coğrafya olarak Moğolistan ve Çin içlerinden Avrupa’nın ortalarına, Sibirya’dan Hindistan ve Kuzey Afrika sahasına kadar yayılmış olan bir dildir.

Tarih

Coğrafyası kesin olmayan Ana Türkçe için çoklukla Avrasya sahası düşünülmektedir. Teoriler bu yöndedir. Bu dönemde sonrasında doğal ve siyasi göçler, yerleşim kurmalar gibi sebeplerle birbirinden uzaklaşacak olan Türk boylarının birlikte yaşamış oldukları düşünülür.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

↑ Osman Nedim Tuna, Sümer ve Türk Dillerinin Tarihî İlgisi ve Türk Dilinin Yaşı Meselesi, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara 1997, s. 49. ISBN 975-16-0249-1

Türk dili tarihi

Ana Altay dili • Ana Türk dili

LİR

Tuna Bulgarcası • İdil Bulgarcası • Hunca*

ŞAZ

Batı kolları	Hazarca* • Kumanca • Peçenekçe

Göktürkçe	Eski Uygur Türkçesi • Karahanlı Türkçesi • Harezm Türkçesi • Çağatay Türkçesi • Kıpçak Türkçesi • Memlûk Kıpçakçası • Ermeni Kıpçakçası

Ana Oğuz Türkçesi	Eski Anadolu Türkçesi • Osmanlı Türkçesi • Klasik Azerbaycan Türkçesi • Eski Türkmen Türkçesi

Sibirya kolları	Tarihî Sibirya Türkçesi • Kuzey Sibirya Türkçesi

İlgili şablon: Çağdaş Türk yazı dilleri
Notlar: ^* Ait olduğu dal tartışmalı olan dönem veya yazı dili.

This article is issued from Vikipedi - version of the 10/21/2013. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.