III. Constantinus

III. Constantinus
Siliqua üzerinde III. Constantinus portresi
Batı Roma İmparatoru & İsyancı
Hüküm süresi	407 - 411 (II. Constans'la birlikte İmparator Honorius'a karşı)
Önce gelen	Honorius
Sonra gelen	Honorius

Çocukları	II. Constans
Ölüm	411 (18 Eylül'den önce)

III. Constantinus (ö. 411, 18 Eylül'den önce) 407 yılında kendini Batı Roma İmparatoru ilan eden ve 411 yılında tahttan feragat etmesinden kısa bir süre sonra öldürülen Romalı general.

Olayların geçmişi

31 Aralık 405 ya da 406 tarihinde, aralarında Vandallar, Burgundianlar, Alanlar ve Sueves'lerin de bulunduğu istilacı Germen kabileleri, donmuş Ren nehri'ni (bir ihtimale göre Mainz yakınlarında) geçtiler ve Roma savunmasını aşarak Roma İmparatorluğu topraklarını işgal ettiler. Bu işgal, İmparatorluğun kendini bir daha asla toparlanamadığı ölümcül bir rüzgardı çünkü Roma otoritesi, aslında ne çoğu zaten Hispanya ve Afrika'da yerleşmiş olan işgalcileri durdurabilecek ne de Galya'daki Frankların, Burgundianların ve Vizigotların manevralarına karşı koyabilecek bir güce sahipti. Tüm bu olumsuzluklara bir de Romalıların kendi aralarındaki anlaşmazlıkların bu işgale yardımcı olduğunu eklemek gerekir. Gerekli fedakarlıkları göstermeye hazır bir halkın tam desteğini almış birleşik bir imparatorluk belki de işgalcilerin hakkından gelerek zafer kazanabilirdi.

İşgal sırasında, Britanya eyaletinde bir isyan vardı ve nihayet 407 yılında Constantinus seçilene kadar, birbiri ardınca bir seri imparator tahta çıktı ve devrildi. Bazı yeteneklere sahip sıradan bir asker olan Constantinus çabuk hareket etti ve İngiliz kanalı'nı geçerek Bononia'da karaya çıktı. Tarihçiler, onun Britanyadaki tüm hareketli birlikleri adayı askeri bir korumadan mahrum bırakmak pahasına beraberinde götürdüğünü farz ederler ve bu durumun 5. yüzyıl başlarında adadaki Roma birliklerinin birden ortadan kaybolmasının sırrını açıkladığını düşünürler. Constantinus'un öncü birliklerine komuta eden iki generali Justinianus ve bir Frank olan Nebiogastes, Stilicho'nun teğmeni Sarus tarafından Valence'in dışında öldürüldüler. Ancak Constantinus, başında Edobich ve Gerontius'un bulunduğu başka bir ordu gönderdi ve Sarus'u Alpler'deki geçidi kullanabilmek için onları kontrol eden Bagaudae'ye ödeme yaparak İtalya'ya geri çekilmek zorunda bıraktı. Constantinus Ren cephesinde güvenliği sağladı ve Galya'dan İtalya'ya uzanan geçitlere asker yerleştirdi. 408 yılı Mayıs ayında Arles'i başkenti yaptı ve Sidonius Apollinaris'in dedesi Apollinaris'i prefect olarak atadı.

Müşterek imparator olarak tanınması

408 yılı yazında, İtalyadaki Roma birlikleri Constantinus'a karşı yapılacak bir karşı-saldırı için bir araya geldiler ancak Constantinus'un başka planları vardı. İmparator Honorius'un Hispanya'da, Theodosius sarayının korumasında ve etkisiz imparatora sadık olan birkaç kuzeni bu yönden bir saldırı başlatırken Sarus ve Stilicho komutasındaki birliklerde İtalya'dan bir pincer manevrası kullanarak saldırıya geçince, Constantinus önce Hispanya'yı vurdu. En büyük oğlu Constans'ı yaşadığı manastırdan çağırttırarak Caesar seçti ve general Gerontius'la birlikte Hispanya'ya gönderdi. Kuzenler fazla bir zorlukla karşılaşmadan saf dışı bırakıldı ve ikisi — Didymus ve Theodosiolus — tutsak edilirken diğer ikisi güvenli bir şekilde İstanbul'a kaçmayı başardı.

Constans, karısı ve maiyetini Gerontius'a emanet ederek Zaragoza'da bıraktı ve bilgi vermek için Arles'e döndü. Bu sırada Roma ordusunun 13 Ağustos'ta Ticinum'daki (Pavia) ayaklanmasını bir patrici olan Stilicho'nun 22 Ağustos'taki idamı izledi. Bu olayların bir yansıması olarak ortaya çıkan imparatorluk sarayındaki entrikalar sonucunda, general Sarus adamlarıyla birlikte Roma ordusunu terkederek imparator Honorius'u Ravenna'da hiç de büyük olmayan bir askeri güçle ve ayrıca Alaric liderliğinde Etruria'da kontrolsüz bir biçimde dolaşan Got ordusu tehlikesiyle baş başa bıraktı. Böylece, Constantinus'un barış görüşmeleri için son sözü Ravenna'ya ulaştığında, Honorius Constantinus'u hevesle müşterek imparator olarak tanıdı ve ardından ikili 409 yılında ortak Konsül'ler olarak seçildi.

İtalya'ya yürüyüşü

O yıl, Constantinus'un en başarılı olduğu yıldı. Eylül ayı ile birlikte, barbarlar Ren savunmasını delerek iki yıl boyunca Galya yolu üzerindeki toprakları yağmalayarak dolaştılar ve sonunda Pireneler üzerindeki geçitleri savunan Constantinus'un birliklerini yenerek Hispanya'ya girdiler. Constantinus, bu sorunla ilgilenmesi için oğlu Constans'ı geri göndermeye hazırlanırken, general Gerontius'un isyan ettiği ve kendi adamını müşterek imparator yaptığı haberi geldi. Constantinus'un tüm çabalarına rağmen korktuğu başına geldi ve barbar ittifağının desteğini arkasına alan Gerontius, Hispanya'dan saldırıya geçti.

Bu sıralarda, Constantinus'un savunmasız bıraktığı Britanya Sakson korsanlar tarafından işgal edilmişti. Constantinus'un onları artık etkin biçimde savunamayacağının ortaya çıkması ile birlikte, Britanya ve Armorica'nın Romalı yerleşikler isyan ettiler ve ona bağlı memurları kovdular.

Constantinus'un etrafındaki çemberin düşmanları tarafından gittikçe daraltılmasına yanıtı, umutsuz bir kumardı: geride kalan birlikleriyle beraber, Honorius'un yerine daha becerikli birini bulmak isteyen Allobich'in cesaretlendirmesiyle İtalya'ya doğru yürüyüşe geçti. Ancak bu işgal yenilgiyle sonuçlandı ve Allobich hayatını kaybederken, Constantinus 410 yılı baharında Galya'ya geri çekilmek zorunda kaldı. Constantinus'un durumu gittikçe daha umutsuz bir hâl alıyordu. İsyancı Gerontius'la karşılaşan birlikleri, Vienne'de yenilgiye uğradı (411) ve oğlu Constans esir düştü, bir süre sonra da idam edildi. Constantinus'un birkaç yıl önce Apollinaris'le yer değiştiren Praetorian prefect'i Decimius Rusticus, Constantinus'u terk etti ve Rhineland'da ayaklanmış olan Jovinus'a katıldı. Gerontius, Constantinus'u Arles'te tuzağa düşürdü ve şehri kuşattı.

Teslim olması ve idamı

Aynı anda Honorius'u desteklemek için yeni bir general bulundu. İleride imparator olacak olan III. Constantius Arles'e ulaşmasıyla Gerontius kaçtı ve Constantius Arles'teki kuşatmayı devraldı. Constantinus'un umutla beklediği, Galya'daki Franklar arasından asker toplayan generali Edobich basit bir savaş hilesiyle saf dışı bırakıldı. Constantinus'un son umudu da, Ren'i savunan birliklerin Jovinus tarafına geçerek onu terketmesiyle söndü ve teslim olmak zorunda kaldı. Constantinus, güvenli bir geçiş için söz verilmesine rağmen tutuklanarak hapse atıldı ve 411 yılı Ağustos ya da Eylül ayında başı kesilerek idam edildi.

Gerontius'un Hispanya'da intihar etmesine ve Constantius'un daha sonra Jovinus'un isyanını bastırmasına rağmen, Constantinus ölümünden sonra Britanya bir daha Roma hakimiyetine girmedi: Tarihçi Procopius'un daha sonra açıkladığı gibi, "o andan itibaren hep tiranların yönetiminde kaldı."

Efsane

III. Constantinus, aynı zamanda Britanya kralı II. Constantine olarak bilinir. Galler kroniklerindeki Briton kralları'ndan biridir ve Monmouth'lu Geoffrey'nin ünlü ve efsanevi kitabı Historia Regum Britanniae'de Gracianus Municeps'in saltanatından sonra tahta çıkan kral olarak adı geçer. Geoffrey, Gracianus'un ölümünden sonra Britanyanın bir iç savaşa girdiğini ve bu sebeple halkın Bretanya'daki kuzenlerinden yardım istediklerini yazar. Bretanya'nın o zamanki kralı Aldroenus, hem Bretanya hem de Britanya'da hüküm sürmek istemiyordu ve bu sebeple kardeşi II. Constantine'i gönderdi. Constantine krallığı kabul etti ve tacı takmasından kısa bir süre sonra Britanya'yı işgal etmiş olan Hunları ve Pictleri geri püskürttü. Üç oğlu oldu: Constans, Ambrosius Aurelianus ve Uther Pendragon. Constans'ı bir manastıra verdi ve diğer iki oğlunu da Breton'ların yanında yetişmeleri için Bretanya'ya gönderdi. Constantine on yıl saltanat sürdü ancak kendisinden sonra tahta çıkacak olan Vortigern'in hizmetindeki hain bir Pictish kökenli uşak tarafından, bir çalılıkta ölümcül biçimde bıçaklanarak öldürüldü. Efsanenin bazı değişik versiyonlarında, Vortigern onun kahyası olarak geçer.

Bibliografya

C.E. Stevens, "Marcus, Gratian, Constantine", Athenaeum, 35 (1957), ss. 316-47, (İngilizce)
E.A. Thompson, "Britain, AD 406-410", Britannia, (Britanya, M.S. 406-410) 8 (1977), ss. 303-318, (İngilizce)

Dış bağlantılar

Online Roma İmparatorluğu Ansiklopedisinde ilgili madde, (İngilizce)
Efsanevi bağlantılarının bir incelemesi, (İngilizce)
Britanya krallarının III. Constantinus hakkındaki kaynaklardan edinilen bilgileri, (İngilizce)

Çeviri kaynağı

Resmî unvanlar
Önce gelen: Honorius	Batı Roma İmparatoru & İsyancı 407 - 411 (II. Constans'la müşterek)	Sonra gelen: Honorius

Batı Roma ve Bizans imparatorları

Principatus dönemi MÖ 27-MS 235	Augustus Tiberius Caligula Claudius Neron Galba Otho Vitellius Vespasian Titus Domitian Nerva Trajan Hadrianus Antoninus Pius Marcus Aurelius ile Lucius Verus Commodus Pertinax Didius Julianus Septimius Severus Caracalla Geta Macrinus ile Diadumenianus Elagabalus Alexander Severus

Üçüncü Yüzyıl Krizi 235-284	Maximinus I Thrax I. Gordian ve II. Gordian Pupienus ve Balbinus III. Gordian Arap Philip Decius ile Herennius Etruscus Hostilian Trebonianus Gallus ile Volusianus Aemilianus Valerianus Gallienus ile Saloninus II. Claudius Quintillus Aurelian Tacitus Florianus Probus Carus Carinus Numerian

Dominatus dönemi 284-395	Diocletianus Maximian Konstantius Chlorus Galerius II. Severus Maxentius II. Maximinus Daia Licinius ile Valerius Valens ve Martinianus Büyük Konstantin II. Konstantin Konstans II. Konstantius ile Vetranio Magnentius Julianus Jovian I. Valentinianus Valens Gratianus II. Valentinianus Magnus Maximus Eugenius I. Theodosius

Batı Roma İmparatorluğu 395-476	Honorius III. Konstantius Joannes III. Valentinianus Petronius Maximus Avitus Majorian Libius Severus Anthemius Olybrius Glycerius Julius Nepos Romulus Augustus

Bizans İmparatorluğu 395-1204	Arcadius II. Theodosius Pulcheria Markianos I. Leo II. Leo Zeno Basiliscus I. Anastasios I. Justin I. Justinianos II. Justin II. Tiberius Konstantin Mavrikios Phokas Heraclius III. Konstantin Heraklonas II. Konstans Mezezius IV. Konstantin ve II. Justinianos Leontios III. Tiberius Philippikos II. Anastasios III. Theodosios III. Leo İsauryalı V. Konstantin Artabasdos IV. Leo Hazar VI. Konstantin İrini I. Nikeforos Stavrakios I. Mihail Rangabe V. Leo Ermeni II. Mihail Theofilos III. Mihail I. Basileios VI. Leon Aleksandros VII. Konstantin I. Romanos II. Romanos II. Nikeforos I. İoannis Çimiskes II. Basileios VIII. Konstantin Zoe III. Romanos IV. Mihail Paflagonyalı V. Mihail IX. Konstantin Monomakos Teodora VI. Mihail I. İsaakios Komnenos X. Konstantin IV. Romanos Diogenes VII. Mihail III. Nikeforos Botaneiates I. Aleksios Komnenos II. İoannis Komnenos I. Manuil Komnenos II. Aleksios Komnenos I. Andronikos Komnenos II. İsaakios Angelos III. Aleksios Angelos IV. Aleksios Angelos Nikolaos Kanabos V. Aleksios Dukas

İznik İmparatorluğu 1204-1261	Konstantin Laskaris I. Teodor Laskaris III. İoannis Vatacis II. Teodor Laskaris IV. İoannis Laskaris

Bizans İmparatorluğu 1261-1453	VIII. Mihail Paleologos II. Andronikos Paleologos IX. Mihail Paleologos III. Andronikos Paleologos V. İoannis Paleologos VI. İoannis Kantakuzinos Mateos Kantakuzinos IV. Andronikos Paleologos VII. İoannis Paleologos V. Andronikos Paleologos II. Manuil Paleologos VIII. İoannis Paleologos XI. Konstantin Paleologos

This article is issued from Vikipedi - version of the 11/13/2016. The text is available under the Creative Commons Attribution/Share Alike but additional terms may apply for the media files.