Candaroğulları Beyliği
Candaroğulları (İsfandiyaroğulları) Beyliği | ||||
| ||||
| ||||
Beyliğin en geniş sınırları | ||||
Başkent | Eflani (1292-1309) Kastamonu (1309-1398) Sinop (1398-1461) | |||
Dil(ler) | Türkçe | |||
Din | Sünni İslam | |||
Bey | ||||
- 1292 | Şemseddin Yaman | |||
- 1461 | Kızıl Ahmed | |||
Türk tarihi |
İlk Çağ
Orta Çağ
Yeni Çağ
Yakın Çağ
|
Candaroğulları Beyliği, Anadolu Selçuklu Devleti'nin yıkılışından sonra Kastamonu ve çevresinde kurulan bir Türkmen beyliğidir.
Denizci özellikleri, Sinop'ta kurdukları tersanenin Osmanlı Devleti'ne katılması ve geliştirilmesi, Osmanlı Donanması'na güç kattı. Kastamonu'nun Küre ilçesindeki bakır ocakları, Beylik daha Osmanlı Devleti'ne ilhak olmadan önce, Osmanlı Devleti'nin top üretimi için faydalandırılmıştır.
Yıldırım Bayezid, Anadolu'daki birliği sağlama yolundaki çalışmaları sırasında Candaroğulları topraklarına sahip olmuş, fakat Sinop'ta Candaroğulları Beyliği'ni devam ettirmiştir. İsfendiyar Bey Ankara Savaşı'ndan (1402) sonra Timur'un hâkimiyetini tanıdı. Bunun karşılığında da eski Candaroğulları toprakları kendisine verildi, böylece Kastamonu'ya yeniden hâkim oldu.
1461 yılında barış yoluyla Osmanlı Devleti'ne katıldı.[1]
Beyler
Bey | Hüküm Süresi | Notlar[2] |
---|---|---|
Yaman Candar (Şemseddin veya Temür) | yaklaşık 1292 | İlk hükümdar |
I. Süleyman Paşa | -1309 | Ölümünden sonra (yaklaşık 1309) iki oğlu İbrahim ve Ali arasında bir hanedan mücadelesi başladı. |
| ||
İbrahim Paşa | 1339- | 1339'da kardeşi Ali'yi mağlup etti. |
Âdil Bey bin Ya'kûb | 1346-61 | |
Celâleddin veya Kötürüm Bâyezid | 1361-83 | |
II. Süleyman Şah | 1384-85 | |
İsfendiyar Bey | 1385-1440 | |
II. Tâceddin Ibrâhim Bey | 1440-43 | |
Kemâleddin İsmâil Bey | 1443-61 | |
Kızıl Ahmed Bey | 1461 | 10. ve son beydir. Beylik Osmanlı'ya katılmadan 3 ay önce bey oldu.[3] |
Kaynaklar
- ↑ Yaşar Yücel, Anadolu Beylikleri Hakkında Araştırmalar I, Çobanoğulları - Candaroğulları, Ankara, 1991
- ↑ Yeni Rehber Ansiklopedisi 4, Türkiye Gazetesi, 1993. ss. 275–276
- ↑ Yeni Rehber Ansiklopedisi 4, Türkiye Gazetesi, 1993. s. 275 (Türkçe)
|