Marksizm-Leninizm
| Siyaset serisinden |
| Komünizm |
|---|
 |
|
Kavramlar
Diyalektik materyalizm
Marksist ekonomi Tarihsel materyalizm Artı değer Üretim biçimi Sınıf mücadelesi Sınıfsız toplum Proleter enternasyonalizm İşçi öz-yönetim Dünya devrimi |
|
Yönleri
|
|
Çeşitleri
Marksizm
Marksizm-Leninizm Troçkizm Maoizm Luxemburgizm Titoizm Stalinizm Castroizm Guevarizm Hocaizm Juche Sol komünizm Konsey komünizmi Anarşist komünizm Dini komünizm Hıristiyan komünizm Avrupa komünizmi Dünya komünizmi Devletsiz komünizm Ulusal komünizm İlkel komünizm Bilimsel komünizm |
|
Uluslararası
|
|
İlgili kavramlar
Antikapitalizm
Antikomünizm Soğuk Savaş Komünizmin eleştirileri Komünist parti kurallarına eleştiriler Proletarya diktatörlüğü Sol siyaset Yeni Sınıf · Yeni Sol Tasfiyecilik Sosyalizm Sosyalist ekonomi Sosyalist vatanseverlik Kapitalist yolcular Kızıl siyasi üs Öncü parti Devrimci durum Parti genel çizgisi Dünya işçileri, birleşin! Savaşa Hayır, Ancak Sınıf Savaşı Komünizmin 20 yılı |
|
Eserler
|
Marksizm-Leninizm, adını Karl Marx ve Vladimir Lenin'den alan, 1920'li yıllarda komünist partiler arasında popülerlik kazanan ideolojik akım. Marksizm-Leninizm; Marx, Engels ve Lenin'in ortaya koyduğu temel öğretilere bağlı kalarak, değişen koşullara ve çağın gereklerine uygun bir biçimde sosyalist sistemde yeniden uygulanmasıdır.[1][2]
Komintern'in de kuruluş ideolojisi olarak benimsenen bu görüş, en yaygın benimsenen komünist ideolojidir.[3] Özelinde kapitalizme, faşizme ve emperyalizme karşıdır ve sınıfsız bir toplum yaratmak için özel mülkiyete dayalı üretim biçimlerinin tamamen ortadan kaldırılması gerektiğini savunur.[4] Marksist-Leninist ideoloji kişiye ait özel mülkiyete karşı değil, büyük ölçekli işletmelerin ve toplumsal üretim alanlarının özel teşebbüse ait olmasına karşıdır.[5] Ekonomide küçük ölçekli işletmelerin korunmasını ve teşvik edilmesini savunmakla birlikte, büyük ölçekli üretim alanlarında kolektif işletme biçimini savunur.[6]
Tarihsel olarak Paris Komünü sayılmazsa, Marksist-Leninist ilkeler ilk olarak 1917 yılında gerçekleşen Ekim Devrimi'nden sonra Sovyetler Birliği'nde uygulandı ve ardından devletin resmi ideolojisi haline geldi.[7] Ayrıca ülkede Marksizm-Leninizm Enstitüsü adında bir bilim akademisi bulunmakta ve birçok eser yayınlamaktaydı.
Bununla birlikte Marksist-Leninist ilkelerin ortaya çıkışından bu yana bu görüşlere karşı dünyanın birçok yerinde antikomünizm adı verilen politikalar üretilmiş ve bu ilkeleri savunanlara çeşitli baskılar uygulanmış, hatta toplu katliamlara kadar varan uygulamalar gerçekleştirilmiştir.[8][9][10]
Tarihçe
Ortaya çıkışı
Leninizm, tarihin diyalektik materyalist bir yorumuna dayanan ekonomik ve toplumsal bir dünya görüşü olan Marksist felsefenin üzerine politik ve ekonomik konularda katkı sunan bir teori olup, marksizmin bir aşaması olarak ele alınır. Bu yaklaşıma göre Lenin, Marx'ın eserlerini ve temel prensiplerini esas alarak onun savunduklarını ekonomik, felsefi ve siyasi konularda geliştirmiş ve onu yeni dünya şartlarına uygun bir öğreti haline getirmiştir.[11]
Leninizm terimi, Lenin hayattayken pek kullanılan bir terim değildi. Ancak sağlık sorunları nedeniyle aktif politikadan çekilmesinin ardından diğer Sovyet politikacıları Lenin'in görüşleri adı altında bu ifadeyi sıklıkla dillendirmeye başlamışlardır. Ardından Komintern'de Grigory Zinoviev "Leninizm" terimini ilk kez kullandı ve terim popüler hale geldi.[12]
Marksizm-Leninizm'in ayrı bir ideoloji halini alarak yaygınca kullanılması Stalin'in 1926 tarihli "Leninizm'in Soruları" (Almanca orijinali: Fragen Des Leninismus) adlı eseriyle başlar.[13]
Gelişimi
Marksizm-Leninizm ideolojisinin çeşitli ülkelerde iktidara gelişinin yıllara göre dağılımı şu şekildedir;
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
Günümüzde
Günümüzde Marksizm-Leninizm Çin Halk Cumhuriyeti, Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti (Kuzey Kore), Küba, Vietnam ve Laos'daki devlet yönetimlerinin belirleyici ideolojisidir.
Bununla birlikte şu an dünyanın ülkesinde faaliyet gösteren birçok silahlı örgüt kendisini Marksist-Leninist olarak tanımlamakta ve bu ilkelerin uygulandığı bir rejim kurmak istemektedir. Bu örgütlere Türkiye'de faaliyet gösteren Devrimci Halk Kurtuluş Partisi-Cephesi[14] ve Marksist Leninist Komünist Parti [15] , Filipinler'de faaliyet gösteren Yeni Halk Ordusu[16] ya da Kolombiya'da faaliyet gösteren Kolombiya Devrimci Silahlı Güçleri[17] örnek olarak gösterilebilir.
Çin Halk Cumhuriyeti
1949'da Mao Zedong önderliğinde gerçekleşen Çin Devrimi'nin ardından kurulan Çin Halk Cumhuriyeti, Marksist-Leninist temelli yönetim politikalarını benimsemiş ve uygulamıştır. 1970li yıllara kadar Mao'nun etkisinin yüksek olduğu Çin Halk Cumhuriyeti (bu politikalar Maoizm olarak anılır), 1980li yıllarda Deng Xiaoping yönetiminde devlet kontrolündeki piyasa ekonomisini benimsemiştir.[18]
Çin Halk Cumhuriyeti anayasasının birinci maddesi şöyledir: "Çin Halk Cumhuriyeti işçilerin ve köylülerin ittifakı üstünde kurulan ve işçi sınıfı tarafından liderliği yapılan halkın demokratik diktatörlüğü egemenliğinde sosyalist bir devlettir."[19] Bu madde, devletin Marksist-Leninist terminolojideki işçiler ve köylüler ittifakı üzerinde kurulduğunu ve koruyucusu olarak öncü partinin, yani komünist partinin yetkin kılındığını ifade eder.
Kuzey Kore
Kuzey Kore yönetimi, 1992 yılında Marksist-Leninist ilkeleri yorumlayarak Juche adında yeni bir yöntem geliştirmiştir. 1991 yılında Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'nin dağılması, ülkeyi büyük sorunlarla karşı karşıya bırakması ve bunu takip eden aylarda Amerika Birleşik Devletleri öncülüğündeki NATO üyesi devletler ülkeye uyguladıkları yaptırımları en üst seviyeye çıkarması bu durumda etkili olmuştur.[20][not 1] Ülke içinde, 1910-1945 arasındaki Japon işgaline benzer bir durumun ortaya çıkacağı tartışmaları baş göstermiş ve bu durum ordunun güçlendirilmesi ve kendi kaynaklarıyla ekonomik hayatı sürdürme düşüncelerini ön plana çıkarmıştır.[21] Yapılan tartışmalar sonucu 1996 yılında bu yönteme songun (önce ordu) adında bir politika dahil edilmiş[22], 1998 yılında ise Anayasada değişikliğe giderek "Marksizm-Leninizm" ifadesi yerine "Juche" ifadesi getirilmiştir.[23][not 2]
Küba
Küba'daki mevcut anayasa ülkenin Marksist-Leninist ilkelere göre yönetildiğini açıkça belirtir. Anayasanın 5 ve 9. maddelerine göre iktidardaki komünist parti, toplumu oluşturan bireylere geçimlerini sağlayacak ve yeteneklerine uygun bir iş, özürlülere para yardımı, tüm çocuk ve gençlere ücretsiz tıbbi yardım ve eğitim, herkese ücretsiz eğitim, kültür ve spor yapabilme hakkını sağlamakla yükümlü devletin öncü partisi olarak tanımlanır.[24]
Laos
Laos’ta 1975 yılında gerçekleşen, SSCB ve Vietnam tarafından da desteklenen devrimden bu yana, ülkedeki hakim siyasi ideoloji Marksist-Leninist ilkelere dayalı tek partili sosyalist cumhuriyettir.[25]
Vietnam
Vietnam, 1976 yılından bu yana Marksist-Leninist ilkeler ile yönetilmektedir. Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'nin dağılmasını izleyen 1990lı yıllarda ekonomik ve siyasi izolasyon nedeniyle küçük anayasa değişiklikleri yapsa da iktidardaki komünist partiye verilen görevler hala bu ilkelere göre dizayn edilmiştir.[26]
Temel ilkeler
Lenin, klasik Marksizm'e; enternasyonalizm, öncü parti, kapitalizm, emperyalizm, proletarya diktatörlüğü, demokratik merkeziyetçilik, ulusların kendi kaderini tayin hakkı gibi konularda katkılarda bulunmuştur.
Öncü parti
Karl Marx'a göre; toplumsal konumu gereği proletarya, sınıfsız toplumu kuracak olan tek sınıf ve iradedir. Marx; bu iradenin proletaryanın "doğal" olarak kurup içinde mücadele edeceği bir çeşit parti olacağını öngörmüştür. Bu parti, Marx'a göre, işçi sınıfının içinden tümüyle tarihsel bir zorunluluk ve kapitalizmin kendi içerisindeki çelişkileri sonucu ortaya çıkar. Yine Marx'ın bu saptamasına göre parti; sosyalist devrim için bir aygıt, proleteryanın örgütlenmiş bir biçimi ve onun buluşma alanıdır. Marx'a göre devrimi yapan ise proletaryanın bizzat kendisidir.[27]
Bu "devrimi yapacak olan irade" hususunda Lenin, bu eylemi tarihsel olarak gerçekleştirebilecek olan yapının "Disiplinli bir komünist parti önderliğindeki proletarya" olduğunu belirtmiş, dolayısıyla marksist felsefedeki proletarya örgütlülüğünün belirsiz niteliği yerine öncü parti kavramını koymuştur. Ayrıca işçi sınıfının bilinçsiz ve örgütsüz kesimini lümpen proletarya olarak tanımlayan Marx'ın görüşlerini de yorumlayan Lenin, bu saptamasında "Devrim proletarya için yapılmış olsa da, devrimin birincil öğesi ve yaratıcısı kurulmuş olan marksist partidir" tanımını yapmış, Devlet ve Devrim adlı eserinde komünist partinin proletarya diktatörlüğüne geçiş için "olmazsa olmaz şartı" olduğunu vurgulamıştır.[28] Ayrıca Lenin'e göre bu proletarya partisi, "Proletarya diktatörlüğü döneminde temel önder güç" ve "İşçi sınıfı birliğinin en yüksek değeri"'dir.[29]
Lenin'in ölümünden sonra Sovyetler Birliği Komünist Partisi (SBKP) Genel Sekreteri olan Stalin de "Parti, işçi sınıfının örgütlü müfrezesidir" diyerek bu görüşü savunmuştur.[1]
Öncü parti kavramı, Kim Jong-il tarafından da yorumlanarak Juche adında doktrinleştirilmiştir. Kore İşçi Partisi'ne ve onun önderine sadakati gerektiren bu anlayış günümüzde Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti'nde uygulanmaktadır.[30][not 3]
Emperyalizm
Lenin'in marksist yönteme kattığı diğer temel bir düşünce de, kapitalizmin en yüksek aşaması olarak emperyalizmi görmesidir. Lenin, Avusturyalı marksist teorisyen Rudolf Hilferding ve İngiliz ekonomist John Hobson'un emperyalizm ile ilgili düşüncelerinden yaralanarak Karl Marx'ın Das Kapital (1867) adlı eserindeki fikirleri formüle etmiş ve bir sentez haline getirmiştir.[31][32] Bununla birlikte Nikolay Buharin ile birlikte sömürgecilik konusunda ortaya koyduğu düşünceler[33] ve özellikle pazarların, arz kaynaklarının ve yatırım yollarının hakimiyet altına alınması kapsamındaki konuların analizi günümüzde de güncelliğini koruyan bir çok partinin programı olacaktır.[34][35]
Buharin'in emperyalist ekonomi üzerine ortaya koyduğu kuramın en önemli kapsamı, sermayenin ulusal bloklar şekliyle bir araya gelmesini ortaya koymasıydı. Buharin'e göre emperyalizm olgusu dünya ekonomisinde o dönemde görülen iki eğilimi ortaya çıkarmıştı: Sermaye gücünün "uluslararasılaşması" ve "ulusal olarak iç içe geçmesi".[36] Yani Buharin'e göre bir taraftan uluslararası bir hale gelen finans kapital, diğer taraftan dünyadaki ekonomiden daha da bağımsız hale gelen ulusal bloklar şeklinde örgütlü hale geliyordu. Dolayısıyla devletin ekonomik hayat ile gitgide daha çok bütünleştiği bu emperyalist çatışma ve rekabetin temelinde bu iki eğilim bulunmaktaydı. Devletin bizzat temel bir aktör olarak yer aldığı, finans kapitalin ve tekellerin ulusal düzeydeki bütünleşmesi, ulusal düzeyi aşan bütünleşmeden daha hızlı ve yoğun bir şekilde gerçekleşmekte ve bir tür devlet kapitalizmi karakteri taşımaktaydı.[37][not 4]
Emperyalizm, Kapitalizmin En Yüksek Aşaması adlı eserinde bu konu hakkında bir çok görüş ortaya atan Lenin, kapitalist devletlerin kendi çıkarları doğrultusunda pazar bulma amacıyla başka uluslara müdahale ettiğini belirtmiştir.
Lenin'in emperyalizm üzerine kurduğu teoiler Hobson, Hilferding ve Buharin’in yaklaşımlarıyla karşılaştırıldığında, onların kuramlarını aynen desteklediği, fakat "en zayıf halka", "çürüme" ve "ideoloji" konularında kendine özgü bir şekilde yaklaştığı görülür. Lenin'in Üçüncü Komünist Enternasyonal adlı konuşmasında ve Proleter Devrimi ve Dönek Kautsky, İkinci Enternasyonalin Çöküşü gibi eserlerinde görüldüğü gibi Karl Kautsky'e karşı polemikçi üslup takınması ve Ekim Devrimi'nin önderi olması, "emperyalizm" denildiğinde Lenin isminin akla gelmesine neden olmuştur.[38]
Lenin'e göre son derece gelişmiş kapitalist ülkelerde proleter devrimin gerçekleşmesi imkansızdır, çünkü bu ülkeler kendi bünyesindeki işçilere nispeten yüksek yaşam koşulları ve çeşitli imkanlar sağlamakta ve işçilerin devrimci bir bilince ulaşmasını engellemektedir. Bu sebeple ancak daha az gelişmiş ülkelerde bir işçi devrimi mümkün olabilir.[39] Marx'a göre de gelişmemiş ülkeler sosyalizmi inşa edemez, çünkü kapitalizmi temsil eden yapılar henüz bu ülkelerde bütün gücünü kullanmamış ve sömürüsünü gerçekleştirmemiştir.[40]
Fakat devrim, fakir ve gelişmemiş bir ülkedeki mücadele sonucu tarihsel olarak başlayabilirse burada gerek mevcut kapitalist devletin gerekse uluslararası dış güçlerin baskısı sonucu çelişkili bir durum ortaya çıkar. Lenin; bu duruma iki çözüm yolu önermektedir;[39]
1. Çok sayıda gelişmemiş ülke federal bir yapılanma ile birleşerek büyük ve yekpare bir yapı kurabilir. Bu sayede kapitalist ve emperyalist büyük devletlerin karşısına aynı güçlükle çıkabilecek, onlara karşı direnebilecek ve kendi içerisinde sosyalizmi kurmayı başaracaktır. Ekim Devrimi'nden ve Rus İç Savaşı'ndan sonra birleşen ve dağılana kadar 15 cumhuriyetten oluşan Sovyetler Birliği'nin kurulmasının temel fikri budur.[41]
2. Gelişmemiş ülkelerde başlayan devrim gelişmiş kapitalist ülkelerdeki işçileri heyecanlandırıp bu devletlerdeki ayaklanmaları tetikleyebilir. Lenin, eserlerinde Rusya gibi geri kalmış bir ülkede gerçekleştirilen Ekim Devrimi'nin o döneme göre gelişmiş Almanya'da bir devrimi ateşleyebileceğini ummuştu. Ardından devrimi yapan gelişmiş ülke böylece sosyalizmi kuracak, ve gelişmemiş ülkelere yardım edecektir. II. Dünya Savaşı sonrası kurulan Karşılıklı Ekonomik Yardımlaşma Konseyi (COMECON)[42] ve Varşova Paktı[43] temelinde kurulan örgütlenmeler buna örnek gösterilebilir.
Bununla birlikte Lenin'e göre emperyalizm, kapitalizmin tekelci aşamasıdır. Lenin bu tanım kapsamında beş temel özellik bulunduğunu belirtir;[39]
- Üretimde ve sermayede görülen birikim çok yüksek bir gelişme seviyesine ulaşmıştır ve bu durum bütün ekonomik hayatta belirleyici bir rol oynayan tekelleri yaratmıştır.
- Bankaların sermayesi, toplumsal sanayi sermayesi ile iç içe geçmiştir ve bu "mali sermaye" üzerinde bir mali oligarşi ortaya çıkmıştır.
- Meta ihracından ayrı olarak, sermaye ihracı çok daha önemli bir hale gelmiştir.
- Dünya topraklarını ve kaynaklarını aralarında paylaşan uluslararası tekelci kapitalist ittifaklar kurulmuştur.
- En büyük kapitalist güçlerce dünyanın toprak paylaşımı tamamlanmıştır.
Proletarya diktatörlüğü
Marksist terminolojiye göre proletarya diktatörlüğü kavramı, kapitalizm ile komünizm arasındaki tarihsel dönemin siyasal biçimini ifade eder. Buna göre bu dönem tarihsel olarak sosyalizm dönemini ifade eder ve komünist topluma, yani sınıfsız toplum hedefine ulaşmak için yani işçi sınıfı, kendisini ezen egemen sınıf olan burjuva sınıfına karşı baskı uygular. Çünkü aynı düşünce sistemine göre burjuvazi bu dönemde iktidar mücadelesinden tamamen vazgeçmez ve eski iktidarını geri getirmeye çalışır. Bu politik mücadele süreci proletarya diktatörlüğü olarak tarif edilmiştir.[44]
Lenin, bu sözü geçen işçi sınıfının baskı dönemini öncü parti önderliğine bağlamıştır. Devlet ve Devrim eserinde açıkladığı bu teorik önermeler, SSCB'nin gelecekte uygulayacağı politikaları belirleyecek ve iktidarda olan SBKP, bu politikaları uygulayarak burjuva olarak nitelediği kesimlere baskı uygulayacaktır.[1]
Demokratik merkeziyetçilik
Öncü parti konusunda marksizme katkı sunan Lenin, bu partinin hangi ilkeye göre yönetileceği konusunda da görüşler bildirmiştir. Demokratik merkeziyetçilik ismini verdiği bu yönetim biçimine göre; siyasi bir partide çeşitli kararların alınması amacıyla yapılan tartışmalar sırasında, her konunun herhangi kısıtlama olmaksızın tartışılabilir, fakat çoğunlukça hemfikir olunan bir kararın alınmasından sonra bu kararın uygulanmasında birlik sağlanması gerektir.[45] Parti genel çizgisi genel olarak bu ilke doğrultusunda belirlenir.
Lenin, 1901 yılında yayınlanan Ne Yapmalı? eserinde, demokratik merkeziyetçilik ilkesini detaylıca anlatmıştır. Buna göre; bu ilkenin, ismi ile paralel olarak, iki yönü bulunmaktadır. Bunlardan ilki demokrasi, ikincisi ise merkeziyetçilik yönüdür. Lenin'e göre bu iki yön sıkı sıkıya birbirine bağlıdır ve proletaryanın partisi için vazgeçilmezdir. Bu ilkeye göre demokratik yön, koşullara göre değişebilir, yani, daraltılabilir veya genişletilebilir. Bu ilke kapsamında parti örgütleri alt organlardan üst organlara doğru seçim esasına göre kurulur ve parti, kongrelerini, toplantılarını açık bir şekilde yapar. Merkeziyetçilik yönü ise daima ön plandadır. Partinin, "Merkez Komite" özelinde bir merkezi organa sahip olmasını ve azınlık olan görüşün çoğunluğa; tüm örgütlerin merkez birime; alt örgütlerin ise üst örgütlere bağlı hareket etmesini savunur. Parti, her iki ilkeyi birbirine karıştırmadan uygun biçimde hayata geçirmekle yükümlüdür.[46]
Demokratik merkeziyetçilik, özet olarak şu ilkeleri kapsar;[47]
- Parti üyeleri ve parti organlarının tamamının seçimle işbaşına gelmesi
- Parti organlarının kendi parti örgütlerine, faaliyetleri hakkında periyodik olarak hesap vermeleri
- Sıkı bir parti disiplini ve çoğunluğun verdiği kararlara azınlığın bağlı kalması
- Yüksek parti organlarının verdiği tüm kararların kesinlikle alt organlar ve bütün parti üyeleri için bağlayıcı olduğu
Ulusların kendi kaderini tayin hakkı
Marksist felsefeye göre, çok sayıda devletin bir araya geleceği federal bir yapıda, doğal olarak birçok ulus olacaktı. Lenin bu ulusların politik konumu konusunda Ulusların Kendi Kaderini Tayin Hakkı (UKKTH) ilkesini öne sürerek bütün ulusların siyasal durumunun, başka bir ulus tarafından baskı altına alınmaksızın, bağımsız bir şekilde kendi geleceğini belirleme hakkını içermesi gerektiğini belirtmiştir. Bu ilkeye göre; ezilen ulusların diğer uluslarla birlikte yaşama isteği olabileceği gibi kendine ait bağımsız bir devlet ve meclisler kurma hakkı daima bulunmaktadır. Bu hak; bu şekilde açık olarak belirtilmediği sürece, hem ezen ulusun, hem de ezilen ulusun mülk sahibi egemen sınıfları (burjuvazi) tarafından çarpıtılmaya açık bir hale gelecektir. Dolayısıyla bu hakkı hangi biçimde kullanacağı daima "ezilen ulusun" iradesine bırakılmalıdır.[48]
Bununla birlikte Lenin'e göre bu ilke emperyalizme karşı mücadelede kopmaz bağlara sahiptir. Lenin bu durumu şöyle açıklar;[49]
Emperyalizm; her yere özgürlük deyip egemenlik eğilimi götüren mali-sermayenin ve tekellerin çağıdır. Bu eğilimin sonucu olarak ise şu ortaya çıkmaktadır: Siyasi rejim ne olursa olsun, her planda gericilik ve bu alanda mevcut uzlaşmaz karşıtlıkların aşırı ölçüde yoğunlaşması. Aynı biçimde ulusal baskı ve ilhak eğilimleri de, yani ulusal bağımsızlığın bozulması da söz konusudur. Çünkü ilhak, ulusların kendi kendini yönetme hakkının çiğnenmesinden başka bir şey değildir.
Sovyetler Birliği'ndeki ulus politikası
SSCB; uluslar sorununu Marksist-Leninist bir ilke olan UKKTH ile ele almış, bazı halklardaki geri kalma durumunun doğuştan gelen farklılıklardan değil, aksine yaşadıkları ve geliştikleri tarihsel durumlara ve üretim yöntemlerinin geri kalmışlığına bağlı olduğunu belirtmiştir. Buna göre bu gerilik, genellikle sömürgeci bir devletin ağır baskısıyla veya kapitalist ülkeler tarafından politik, ekonomik, kültürel ve manevi baskıyla gerçekleşmiştir. Aynı zamanda, Sovyetler Birliği'nde yaşayan tüm ulusların akademik bir yazım diline sahip olma hakkı, anadilin öğrenilmesi ve geliştirilmesi hakkı, devlet yönetimine katılma hakkı bulunmaktaydı. Dolayısıyla geçmişte ezilen ve gelişememiş halklar bu hakları elde ettikten sonra hızla gelişmeye başlamışlar ve birçok bilim insanı, yazar, sanatçı ortaya çıkmıştır. Batı düşünürleri de dahil olmak üzere genel görüş, bu gelişmeyi yaratan husus uluslara kendi kaderini tayin hakkı verilmesidir.[50]
1936 Sovyet Anayasası'ndaki uluslarla ilgili maddeler bu ilke temel alınarak hazırlanmıştır.[51][not 5] Anayasanın mimarlarından olan Stalin'e göre ulusların kendi kaderini tayin hakkı için mücadelede amaç; ulusal baskı, ulusal baskı politikasına son vermek, bu politikayı imkansız kılmak ve böylece uluslar arasındaki çekişmeyi ortadan kaldırmak, köreltmek ve en aza indirmektir. Fakat bu durum bir ulusun her gelenek ve kuruluşunu destekleyeceği anlamına gelmez. Herhangi bir ulusun baskı altına alınmasına karşı mücadele ederken yalnızca ulusun kendi kaderini belirleme hakkını desteklenecek, aynı zamanda ulusun emekçi kesimlerinin bu ulusun zararlı gelenek ve kurumlarından kurtulmasını mümkün kılmak için ajitasyon yapacaktır.[52]
Çin Halk Cumhuriyeti'ndeki ulus politikası
.JPG)
Çin Halk Cumhuriyeti anayasası'nın büyük bir kısmı Sovyetler Birliği'nin 1936 Anayasası'ndan uyarlanmıştır, fakat ulusların kader tayini konusunda aralarında birtakım farklar bulunmaktadır. Çin Anayasası da Sovyet Anayasası'nda olduğu gibi ülkede yaşayan tüm ulusların birbirleriyle eşit olduğunu açıkça belirtir, ancak SSCB Anayasası'nda açık bir şekilde tüm ulusların ayrılma hakkından[51] bahsedilirken Çin Anayasası bunu açıkça yasaklamıştır.[53][not 6] Bununla birlikte Sovyet Anayasası resmi olarak federal bir sistem oluştururken, Çin Anayasası'nda devletin "çok uluslu üniter bir devlet" olduğu yazmaktadır.
Etkileri
Sosyal
1917 Ekim Devrimi ile birlikte SSCB'de yeni bir toplum tipi yaratılmaya çalışılmıştır. Amaç geleneksel tutuculuktan kurtulmuş, ilerici, modern ve örgütlü anlayışla yetişmiş yeni bir Sovyet insanı yaratmaktır. Buna göre yeni Sovyet insanı her türlü ırkçı, milliyetçi ve dini bağnazlıktan soyutlanmış enternasyonal insan tipine uygun olmalıdır. Bu politikaların sonucu olarak yaratılmak istenen toplumun genel özellikleri şöyledir;[54]
- Çok kitap okur ve okudukları ile dünya halklarını sosyalizme doğru değiştirip dönüştürmeye çabalar.
- Üretim araçları üzerindeki özel mülkiyeti ve liberal ekonomiyi reddeder.
- Toplumu oluşturan bireyler kendisi için değil, yurdu ve halkı için çalışır. Kapitalist toplumlardaki bireyler gibi bencil, çıkarcı ve açgözlü değil, tam tersine paylaşımcıdır.
- Sosyalizmi savunur ve komünizm ideali doğrultusunda topluma katkı koymaya çalışır.
Bununla birlikte, oluşturulması hedeflenen yeni toplum tipinde üretim araçları üzerindeki özel mülkiyetin kaldırılması amaçlanmıştır. Dolayısıyla üretim araçları üzerindeki mülkiyet, devletin kontrolüne girmiştir. Bu politika sonucu tarımsal topraklar, fabrikalar, madenler, demiryolları vb. kurumların özlük haklarının tamamı özel teşebbüsten alınıp devlete verilmişti ve bu kuruluşlardan elde edilen toplam gelir, belli başlı kişilerin değil, aksine, halka devlet hastaneleri, okullar, tedavi ve dinlenme yurtları, sanatoryumlar gibi birçok hizmet şeklinde geri dönmekteydi.[50][not 7]
Dinî
Marksist-Leninist düşünce yapısı, dünya görüşü olarak ateizmi temsil etmektedir.[55] Fakat bu ateist görüş, bilindiği genel anlamdan öte, kökleri Ludwig Feuerbach, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Karl Marx'a dayanır.[56] Maddeci anlayışın hakim olduğu bu ateizm yorumu Marksist-Leninist ateizm adıyla bilinir. Maddecilik, her şeyin maddeden oluştuğunu ve bilinç de dahil olmak üzere bütün görüngülerin maddi etkileşimler sonucu oluştuğunu öne süren ve metafiziksel kavram kabul etmeyen bir felsefi kuramıdır. Karl Marx'ın diyalektik yöntemle geliştirdiği diyalektik materyalizm Marksizm-Leninizm'in rehber edindiği dünya görüşünün merkezidir.
Marksist-Leninist ilkeler ile yönetilen ülkelerde din olgusu, toplum yönetiminde başvurulan bir yöntem olmamıştır ve dini söylemler ile çeşitli çıkarlar sağlamaya çalışan kişiler ve kurumlar cezalandırılmıştır.[57] Sovyet fizikçi Vitali Ginzburg, "Bolşevik komünistler sadece ateist değil, Lenin'in terminolojisine göre, militan ateisttirler." diyerek bu politikaların Vladimir Lenin'in görüşlerine dayandığını yazmıştır.[58]
Politik
Yönetim biçimi
Marksist-Leninist düşünceye göre sosyalizmi kurma ve komünist toplum amacına ulaşma hedefi ancak proletaryanın öncü partisi ile mümkündür. Tek parti rejimi olarak adlandırılan bu tür yönetimlerin iddiasına göre çok partili sistemdeki siyasal yapı, kapitalist sistem tarafından sömürülen işçilerin öncü partide örgütlenmesini engelleyerek ve onları sistem içerisinde bölerek burjuva siyasetine alet etmektedir.[59]
Ekim Devrimi ile iktidarı alan Bolşeviklerin kurduğu sistem, bu yönetim biçiminin ilk örneği olarak kabul edilir.[60] Ardından II. Dünya Savaşı sonrasında kurulan Doğu Bloğu ülkeleri başta olmak üzere birçok Asya ve Afrika ülkesi bu yönetim fikrinin etkisi altına girmiştir.[61]
Sanat
Marksist-Leninist düşünce yapısı sanatsal çalışmaları da etkiledi ve sosyalist gerçekçilik akımının ortaya çıkmasına neden oldu. İlk kez 1930'lu yıllarda çokça tartışılan bu kavram SSCB ve Çin Halk Cumhuriyeti'ndeki sanat eserlerinde ön plana çıktı ve komünistlerden de destek gördü. Sosyalizmin hedeflerini ve ulaşılacak toplum modelini aktarmayı amaçlayan bu akımın etkisinde hemen hemen tüm sanat eserinde devrimci kahramanlar ve halka örnek olacak kişiler yaratılması hedeflendi. Maksim Gorki'nin Ana romanı bu akımın ilk örneklerinden sayılır. Sosyalist gerçekçi akımın ana konuları arasında devrim, işçi sınıfı ve endüstri bulunmaktadır.[62]
Ekonomik
Sovyetler Birliği'nde 1929-1935 arasında uygulanan kolektivizasyon Marksist-Leninist politikaların bir sonucudur. Gerek şehir nüfusunu, gerekse endüstriyel hammaddeyi artırmak amacıyla birey mülkiyetindeki toprakları ve bireysel emeği kolektif tarım ve emekle (kolhoz) değiştiren kolektivizasyon politikaları aynı zamanda, 1927`de başlayan tarımsal dağıtım krizinin önüne geçecek bir çözüm yolu olarak da görülmüştür.[63]
SSCB'deki kollektivizasyon uygulamaları, dünyada 1929'da başlayıp 1933'e kadar süren 1929 Dünya Ekonomik Bunalımı ile aynı döneme rastlar. Bu dönemde batı ülkelerinde kriz ve gerileme yaşanırken yeni savaştan çıkan Sovyetler Birliği en başta savaş sanayisinde olmak üzere büyük hızla sanayileşmiştir.[64]
Yoksul köylüler kolektif çiftliklerde birleşmeye başlayınca, zengin toprak sahibi olan kulakların temel gelir kaynağı da yok olmaya başlamıştır. Bu sebeple kulaklar bu yeni politikalara karşı çıkmışlar ve yer yer kıtlıklar yaratarak eski politikaların devamını istemişlerdir. Silahlanan kulak çeteleri kolektif çiftliklere saldırmış, yoksul köylüleri ve Sovyetler Birliği Komünist Partisi üyelerini öldürmüş, tarlaları ateşe vermiş ve hayvanları telef etmiştir.[65]
Uluslararası ilişkiler
Marksist-Leninist felsefenin enternasyonal komünist toplumu hedeflemesi sebebiyle, uluslararası ilişkilerde büyük etkilere yol açmıştır.[66] Özellikle Komintern, I. Dünya Savaşı'ndan sonra gerek uluslararası komünist dünyaya gerekse komünist partilere öncülük etmiş ve onları yönlendirmiştir.
1917'deki Ekim Devrimi sonrasında kurulan Sovyetler Birliği dünyadaki tüm komünist ayaklanmalara destek vermiş, bununla birlikte sömürgeci ve emperyalist müdahalelere karşı mücadele etmiştir. Örneğin Almanya'da Spartakistler Birliği Ekim Devrimi'nin başarısının ardından birçok ayaklanma örgütlemiş, buna karşın en son 15 Ocak 1919'da düzenlenen ayaklanma Freikorps tarafından kanlı olarak bastırılmış ve aralarında hareketin önderlerinden Karl Liebknecht ve Rosa Luxemburg'un da aralarında bulunduğu yüzlerce kişi katledilmiştir. Ayrıca aynı birlikler 1919 yılında Bavyera Sovyet Cumhuriyeti'ne de son vermişlerdir.[67]
Ekim Devrimi'nin ardından sovyetlerde Rus İç Savaşı (1918-1922) sürerken aynı yıllarda Anadolu da Kurtuluş Savaşı da (1919-1922) devam etmekteydi. Bu dönemde yeni kurulan sovyetler, batılı devletler ile savaşan Türkiye heyeti ile diplomatik ilişkiler geliştirdi ve Türkiye'ye para ve silah yardımı gönderdi.[68]
Sovyetler Birliği, İspanya İç Savaşı sırasında Francisco Franco önderliğindeki milliyetçilere karşı savaşan cumhuriyetçilere de destek vermiş ve askeri anlamda yardım etmiştir. Kayıtlara göre sovyet hükümeti tarafından cumhuriyetçilere 634-806 arasında uçak 331-362 arasında tank ve 1034-1895 arasında savaş topu gönderilmiştir.[69]
II. Dünya Savaşı sırasında da Sovyet partizanları tüm dünyadaki antifaşist gruplara destek vererek Nazilerin yenilmesine büyük katkı sunmuştur.[70]
Ayrıca SSCB'de, diğer bütün ülkelerdeki politik faaliyetleri nedeniyle sınırdışı edilen kişilere sığınma hakkı tanınırdı. Bu sebeple komünist davaya hizmet eden kişiler SSCB tarafından korunur bir vaziyetteydi. Türkiye'de bu duruma örnek teşkil eden en bilinen kişilerden biri Nazım Hikmet'tir.[not 8]
Eleştiriler
Marksist-Leninist fikirler ortaya çıktığından bu yana, bu doktrine dair eleştiriler hemen hemen her dönemde ortaya çıkmıştır. Birinci Enternasyonal dönemindeki (1864) anarşistler ve Ekim Devrimi öncesi ve sonrasında Rusya'daki toprak sahipleri, dini temsil eden kilise, anarşistler, Beyaz Ordu mensupları, İşçi Muhalefeti üyeleri, Menşevikler ve SRlar karşı çıkan gruplara örnektir. Bu durum zaman zaman Bolşeviklere karşı ayaklanmalara da yol açmıştır.
Anarşist düşüncenin kuramsal öncülüğünü yapan Prodon ve Bakunin, "devletin ortadan kaldırılması" konusunda, Karl Marx'ı eleştirmiş ve onu despotizm ve otoriterleşme ile suçlamışlardır.[71] Birinci Enternasyonal'in beşinci kongresi olan Lahey Kongresi'nde Bakunin ve Marx arasında sert tartışmalar geçmiş, Bakunin Marx'ın fikirlerini otoriter olarak değerlendirmiştir. Bunun üzerine anarşist ve komünist gruplar arasında yoğunlaşan tartışmalar çıkmış ve ardından anarşistler dışlanarak kongreden ayrılmak zorunda kalmışlardır. Bu kongre anarşist ve komünist grupların birlikte yer aldığı son kongre özelliği taşır.[72] Marx'ın yakın çalışma arkadaşı ve komünizmin kuramsal kurucuları arasında görülen Friedrich Engels de Otorite Üzerine adlı makalesinde proleter devrimin devlet karşısındaki tutumu konusunda anarşistlerin kongredeki tutumunu kıyasıya eleştirmiştir.[44]
1930lu yıllarda iktidara gelen faşist hükümetler ve özellikle Adolf Hitler önderliğindeki Naziler, katı bir şekilde Marksizm-Leninizm karşıtı politikaları hayata geçirmişlerdir.[73]
Demokratik merkeziyetçilik ilkesinin uluslararası komünist hareketin yönetiminde de kullanılmasıyla Komintern'e verilen bu müdahil olma yetki ve sorumluluğu, Ekim Devrimi'nden hemen sonra Sultan Galiyev gibi ulusal komünist isimler[74] ile özellikle 1960'lardan itibaren "Avrupa Komünizmi" gibi çeşitli sosyalist/komünist akımlar tarafından da eleştirilmiştir.[75]
Günümüzde ise anarşizm, liberalizm ve sosyal demokrasi yanlıları bu görüşe karşı çıkan başlıca kesimlerdir.[76]
Ünlü kişiler
Ayrıca bakınız
Dipnotlar
- ↑ Sovyetler Birliği ile Kuzey Kore arasındaki ticaret 1988 ile 1992 yılları arasında yarı yarıya düşmüş, 1991 yılında ise deniz yoluyla yürütülen petrol nakliyatında kesintiye gidilmiştir.
- ↑ Juche; Marksizm-Leninizm teorilerini reddeden bir felsefe değil, değişen dünya şartlarında, ülkenin ve sistemin hayatta kalabilmesi için bu teorilerin üzerine geliştirilen ve yorumlanan bir düşünce sistemidir. Teoriye büyük katkılarda bulunan Kim İl-sung durumu şu şekilde açıklamıştır: "Savaş sonrası yıllarda Parti içinde ideolojik cephede verilen başlıca mücadeleler; klikçiliğe karşı ve Parti birliğini güçlendirmek için mücadele, dogmatizme karşı Juche'yi yerleştirmek için mücadele ve modern revizyonizme karşı, Marksizm-Leninizmin arılığını korumak için verilen mücadele idi. Parti birliği ve tutkunluğu için mücadele, Juche'nin yerleştirilmesi çalışmaları olmaksızın düşünülemezdi. Partimiz her zaman Marksizm-Leninizm'in temel ilkelerine sıkı sıkıya sarıldı ve aynı zamanda dogmatizmi reddeden yaratıcı tavra bağlı kaldı, Marksizm-Leninizm'i kendi tarihsel koşullar ve ulusal özelliklerimize uygun olarak uyguladı." (Kim İl Sung, Kore Devrimi Üzerine, "Juche ve Devrimci Dayanışma", Teori Yayınları, s. 13-15)
- ↑ Kore Demokratik Halk Cumhuriyeti Anayasası 3. madde: "KDHC insan odaklı bir dünya görüşü, insan kitlelerinin bağımsızlığı için devrimci bir ideoloji olan Juche fikrine göre yönetilmektedir." Ayrıca 5. ve 52. maddede de Juche fikrine yer verilmektedir.
- ↑ Buharin, Karl Kautsky’nin "Tüm emperyalistler birleşecek, tek bir dünya tekeli meydana gelecek, rekabet olmayacağı için savaşlarda olmayacak ve artık bütün çelişkiler son bulacak" şeklindeki ultra-emperyalizm yaklaşımının hiçbir koşulda geçerli olamayacağını düşünmekteydi. Ona göre Kautsky, ekonomik süreçlerin sosyal hayata etkileri konusunda tamamen mekanik bir bakışa sahipti ve "emperyalizme karşı olan güçleri" analizlerine dâhil etmeden belli sonuçlara ulaşıyordu.
- ↑ 1936 Sovyet Anayasası'nın 123. maddesinde “Yurttaşların haklarının bir ırka veya ulusa aidiyeti nedeniyle, her ne türden olursa olsun, doğrudan ya da dolaylı olarak kısıtlanması veya tersinden, doğrudan ya da dolaylı olarak iltimas konusu edilmesi, yine, ırksal ya da ulusal bir özellik veya bir ırka ya da ulusa yönelik nefret ve bir ırkın veya ulusun aşağı görülmesi yasalarca cezalandırılır.” maddesi yer almaktadır. Ayrıca 13. maddede “SSCB, eşit haklara sahip sovyet sosyalist cumhuriyetlerinin gönüllü birliğinden oluşan federal bir devlettir” ifadesi yer alır.
- ↑ Çin Anayasası'nın Bölüm 1, Madde 4'deki ifade şu şekildedir: "Ülkedeki ulusların birliğini bozmak ya da ayrılmaya teşvik edici hareketlerde bulunmak yasaktır." Sovyet Anayasası 2. Bölüm, Madde 17'de ise şu ifade yer almaktadır: "Her birlik cumhuriyeti, SSCB'den serbestçe ayrılma hakkına sahiptir."
- ↑ Bu durum SSCB Anayasası tarafından garanti altına alınmıştır. Sovyet Anayasası Bölüm 1, Madde 4'teki ifade şu şekildedir: "Sosyalist ekonomik sistem ve üretim araçları ve aletlerinin sosyalist mülkiyeti, kapitalist ekonomik sistemin lağvedilmesi, üretim araçları ve aletlerinin özel mülkiyetinin ortadan kaldırılması ve insanın insan tarafından sömürüsüne son verilmesinin sonucu olup, SSCB'nin ekonomik temelini oluşturur." Madde 6 ise konuyu biraz daha açar: "Toprak, doğal kaynaklar, sular, ormanlar, değirmenler, fabrikalar, madenler, demiryolları, su ve hava taşımacılığı, bankalar, posta, telgraf ve telefon, devletin büyük tarım işletmeleri (devlet çiftlikleri, makine ve traktör istasyonları vb.) ile belediye işletmeleri ve kentlerdeki konut işletmeleri ve sınai bölgeler, devlet mülkiyetidir ve bundan dolayı tüm halka aittir."
- ↑ Sovyet Anayasası Bölüm 4, Madde 129'da konu ile ilgili ifade şu şekildedir: "SSCB, emekçi halkın çıkarlarını savundukları, bilimsel faaliyetleri veya ulusal kurtuluş mücadeleleri nedeniyle koğuşturmaya uğrayan yabancı yurttaşlara sığınma hakkı tanır."
Kaynakça
- 1 2 3 J. Stalin, Leninizmin İlkeleri, Sol Yayınları, 1969, ISBN 975-7399-17-5
- ↑ Бутенко, А. Социализм сегодня: опыт и новая теория, (Rusça) Журнал Альтернативы, №1, 1996, s. 2–22
- ↑ Simkin, Jonh, Comintern (İngilizce), Eylül 1997 Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Marksist Leninist Araştırmalar Merkezi (MLAM), Sosyalizm Nedir? Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Levin, Moshe. Sovyet Yüzyılı, İletişim Yayınları, 2008. ISBN 9789750506123.
- ↑ Çizakça, Murat Comperative History of Finance Evolution of Collective Farms and State Farms in U.S.S.R (İngilizce), Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Бутенко A., s. 3-4
- ↑ Kenez, P. The Ideology of the White Movement, (İngilizce) Soviet Studies, 1980, cilt 32
- ↑ Göhler, G; Roth, K. Kommunismus. In: Dieter Nohlen (Hrsg.): Wörterbuch Staat und Politik, (Almanca) Lizenzausgabe für die Bundeszentrale für politische Bildung Bonn, 1993, s. 291, ISBN 3-89331-102-5.
- ↑ Isby, D C; Kamps Jr. C. Armies of NATO's Central Front, (İngilizce) Jane's Information Group, 1985, s. 13 ISBN 0-7106-0341-X.
- ↑ Lowe, Donald M. The Function of "China" in Marx, Lenin, and Mao., (İngilizce) Berkeley: University of California Press, 1966. s. 117
- ↑ Geier, J., Zinovievism and the degeneration of world Communism, (İngilizce), International Socialist Review, sayı 93, Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Г. Лисичкин, Мифы и реальность, (Rusça) Новый мир, 1989, № 3, s. 59
- ↑ Rodoplu, U., Arnold, J., Ersoy, G. Terrorism in Turkey, (İngilizce) Prehospital and Disaster Medicine, 2003, cilt 18, sayı 2, s. 152-160.
- ↑ "Leftist Parties of Turkey (İngilizce)". 16 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20150216044726/http://www.broadleft.org:80/tr.htm. Erişim tarihi: 8 Kasım 2015.
- ↑ Romero, Alexi (Mart 30, 2015). "AFP to NPA: No choice but to talk peace". Philippine Star. https://ph.news.yahoo.com/afp-npa-no-choice-talk-000000779.html. Erişim tarihi: 8 Kasım 2015. (İngilizce)
- ↑ "BBC News - Profiles: Colombia's armed groups (İngilizce)". BBC News. 24 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20160124044749/http://www.bbc.co.uk/news/world-latin-america-11400950. Erişim tarihi: 8 Kasım 2015.
- ↑ China in the Era of Deng Xiaoping (İngilizce). Books.google.ca. http://books.google.ca/books?id=mDS0GW7FH_0C&pg=PA179&dq=#v=onepage&q=&f=false. Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Constitution of the People's Republic of China, (İngilizce) Erişim tarihi: 25 Ekim 2015
- ↑ Sirkeci, Utku Deniz, Juche Ağlıyor, 3 Ocak 2012, Erişim tarihi: 14 Kasım 2015
- ↑ Gowans, Stephen, Kuzey Kore’yi Anlamak, 12 Kasım 2006, Erişim tarihi: 14 Kasım 2015.
- ↑ Bruce, Cumings, North Korea: Another Country, (İngilizce) The New Press 2004, ISBN 978-1-56584-940-2.
- ↑ Juche (Self-Reliance or Self-Dependence), (İngilizce) Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Aviva Chomsky (23 Kasım 2010). A History of the Cuban Revolution (İngilizce). John Wiley & Sons. s. 37–38. ISBN 978-1-4443-2956-8. https://books.google.com/books?id=094JHT5JtCAC&pg=PA37. Erişim tarihi: 2015-10-25.
- ↑ Büyük Ansiklopedi, Milliyet, 1990. Cilt 9. Sayfa 3482-3485.
- ↑ "Vietnam's new-look economy (İngilizce)". BBC News. 18 Ekim 2014. http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/3752682.stm. Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Marx, K., Engels, F. (2005). Komünist Manifesto ve Komünizmin İlkeleri. Sol Yayıncılık, ISBN 978-975-7399-09-4.
- ↑ Lenin, V.İ, Devlet ve Devrim, Evrensel Basım Yayın, ISBN 9786053310235
- ↑ Lenin, V.İ, Stalin J.V, Gençlik Üzerine, Evrensel Basım Yayın, 2011, ISBN 9789757837121
- ↑ Tahaoğlu, Çiçek, Juche Felsefesi ve Kim Ailesi İktidarı, 20 Eylül 2011, Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Baylis J; Smith, S. The Globalization of World Politics, (İngilizce) OUP, 2005, s. 231.
- ↑ Hobson, J. A. Lenin and Anti Imperialism, (İngilizce) BBC Radyo 3, 6 Mart 2011, Erişim tarihi: 11 Kasım 2015.
- ↑ Nikolay Buharin, Emperyalizm ve Dünya Ekonomisi, Spartaküs Yayınları, İstanbul, 1996, ISBN 9786055679279
- ↑ Türkiye Komünist Partisi 1920 Programı Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Commentary 1: On What The Communist Party Is, (İngilizce) Erişim tarihi: 25 Ekim 2015.
- ↑ Albo, G. “The Old and New Economics of Imperialism”, (İngilizce) Socialist Register, 2004, cilt 40, s. 16.
- ↑ Picciotto S., “The Internationalisation of the State”, (İngilizce) Capital & Class, 1991, cilt 15, sayı 43, s. 50.
- ↑ Emre, Y. (2013). Karl Kautsky ve Ultra-Emperyalizm Kuramının Düşündürdükleri: Sosyal Demokrasi ve Uluslararası İlişkiler, International Relations/Uluslararasi Iliskiler, 10(39), Erişim tarihi: 10 Kasım 2015.
- 1 2 3 Lenin, V.İ, Emperyalizm: Kapitalizmin En Yüksek Aşaması, Sol Yayınları, 1. Baskı, 1969, ISBN 975-7399-14-0
- ↑ Kartal, Z. Marxist Toplumsal Gelişme Aşamaları ile Rostow’un Gelişme Aşamaları Yaklaşımlarının Değerlendirilmesi, Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, Ağustos 2015, cilt 10, sayı 2, s. 231-244.
- ↑ Talari, Pekka T. (1996). State Succession in Respect of Debts: The Effect of State Succession in the 1990's on the Rules of Law (İngilizce). The Finnish Yearbook of International Law. 2. Martinus Nijhoff Publishers. s. 167. ISBN 9789041104694. https://books.google.com/books?id=9nKKnb8uiHsC&pg=PA167.
- ↑ "East Germany", Library of Congress Country Study, Appendix B: The Council for Mutual Economic Assistance (İngilizce)
- ↑ McDonnell, Tim, "Warsaw Pact: Wartime Status-Instruments of Soviet Control", (İngilizce) Wilson Center, Eylül 2012, Erişim tarihi: 27 Ekim 2015.
- 1 2 Marx, Karl; Engels, Friedrich. Seçme Yapıtlar - 2, Otorite Üzerine, Sol Yayınları, 1977
- ↑ Lenin, V.İ. (1906). "Report on the Unity Congress of the RSDLP (RSDİP Birlik Kongre Raporu)", (İngilizce) Erişim tarihi: 31 Ağustos 2015.
- ↑ Lenin, Ne Yapmalı?, Sol Yayınları, s. 131. ISBN 975-7399-18-3
- ↑ SBKP(B) Merkez Komitesi, "SBKP (B) Kısa Tarihi". İnter Yayınları. ss. 125. 11 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. http://web.archive.org/web/20150411233143/http://www.tsip1974.com:80/Bolsevik%20Partisi%20Tarihi-%20Stalin.pdf. Erişim tarihi: 29 Ağustos 2015.
- ↑ Lenin V.İ,, Ulusların Kendi Kaderini Tayin Hakkı, Sol Yayınları, Birinci Baskı, 1979
- ↑ V.İ. Lenin, Emperyalizm, Sol Yayınları, s. 146, ISBN 975-7399-14-0
- 1 2 Sosyalist Demokrasi İle Burjuva Demokrasisi-Gerçekliğin Aynası Olarak Anayasa, Özgürlük Dünyası, sayı 186, Erişim tarihi: 8 Kasım 2015.
- 1 2 1936 Constitution of the USSR, (İngilizce) Chapter X, Bucknell University, Lewisburg, Erişim tarihi: 31 Ağustos 2015.
- ↑ Bir kişi: Stalin, Bir kavram: UKKTH, Evrensel, 22 Temmuz 2016, Erişim tarihi: 24 Temmuz 2016.
- ↑ People's Daily Online, Çin Halk Cumhuriyeti Anayasası, (İngilizce) Bölüm 1, Madde 4, Erişim tarihi: 27 Ekim 2015.
- ↑ Heller, M. Cogs in the Wheel: The Formation of Soviet Man, (İngilizce) Alfred A. Knopf, 1. Baskı, 1988 ISBN 978-0394569260.
- ↑ Thrower J. Marxism–Leninism as the Civil Religion of Soviet Society, (İngilizce) E. Mellen Press, 1992, s. 45.
- ↑ Slovak Studies, (İngilizce) The Slovak Institute in North America, volume 21, s. 231. "The origin of Marxist–Leninist atheism as understood in the USSR, is linked with the development of the German philosophy of Hegel and Feuerbach."
- ↑ Keller S. The Soviet Campaign Against Islam in Central Asia, 1917–1941, (İngilizce) Greenwood Publishing Group, 2001. s. 251.
- ↑ Ginzburg V. L. On Superconductivity and Superfluidity: A Scientific Autobiography, (İngilizce) Springer, 2009, s. 45.
- ↑ Shtromas, A; Faulkner, R. K.; Mahoney, D. J. Totalitarianism and the Prospects for World Order: Closing the Door on the Twentieth Century, (İngilizce) Oxford, England, UK; Lanham, Maryland, USA: Lexington Books, 2003, s. 18.
- ↑ Towster, J. Political Power in the U.S.S.R., 1917–1947: The Theory and Structure of Government in the Soviet State, (İngilizce) Oxford Univ. Press, 1948, s. 106.
- ↑ Satyendra, K. Encyclopaedic dictionary of political science, (İngilizce) Sarup & Sons, 2003, s. 65: "The Countries of Eastern Europe Under Communism", ISBN 81-7890-071-8.
- ↑ Todd, J. G. "Social Realism", (İngilizce) Art Terms, Museum of Modern Art, 2009.
- ↑ Çizakça, Murat Comperative History of Finance Evolution of Collective Farms and State Farms in U.S.S.R, (İngilizce) Erişim tarihi: 31 Ağustos 2015.
- ↑ Cengiz, Seyfi. Sosyalizmin Kısa Tarihi, Erişim tarihi: 31 Ağustos 2015.
- ↑ Sousa, M. Lies concerning the history of the Soviet Union,(İngilizce) 1998, Erişim tarihi: 31 Ağustos 2015.
- ↑ Albert M.; Hahnel, R. Socialism today and tomorrow, (İngilizce) Boston, Massachusetts, USA: South End Press, 1981, s. 24–25.
- ↑ Jurado C. C.; Bujeiro, R. The German Freikorps 1918–23: 1918–23, (İngilizce) Osprey Publishing, 2001, ISBN 1-84176-184-2.
- ↑ Rusya Federasyonu Türkiye Büyükelçiliği internet sitesi, Erişim tarihi 26 Ekim 2015.
- ↑ Payne, S. G. The Spanish Civil War, the Soviet Union, and Communism, (İngilizce) New Haven; London: Yale University Press, 2004, s. 156. ISBN 0-300-10068-X.
- ↑ Pons, S.; Service, R. (eds.). A Dictionary of 20th Century Communism, (İngilizce) Princeton, New Jersey, USA; Oxfordshire, England, UK: Princeton University Press, ISBN 0691154295.
- ↑ Bakunin, M., On the International Workingmen's Association and Karl Marx, (İngilizce) 1872
- ↑ Leier, M. Bakunin: The Creative Passion, (İngilizce) Seven Stories Press, 2006, s. 298, ISBN 978-1-58322-894-4.
- ↑ Griffin, R. Fascism, (İngilizce) Oxford, England, UK: Oxford University Press, 1995, s. 8 ve 307
- ↑ Sultan Galiyev, Mirseyit; (yayına hazırlayan Özgür Erdem) (2006). Bütün Eserleri. İstanbul: İleri Yayınları. ISBN 9789756288795.
- ↑ Christine, Buci-Glucksmann. "Avrupa Komünizmi", Sosyalizm ve Toplumsal Mücadeleler Ansiklopedisi, İstanbul: İletişim Yayınları, cilt 5, 1988, s. 1582-1583.
- ↑ Steger, M. B. The Quest for Evolutionary Socialism: Eduard Bernstein And Social Democracy, (İngilizce) Cambridge, England, UK; New York, New York, USA: Cambridge University Press, 1997, s. 146.
| |||||||||||||||||||
| ||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||